Het is gek, maar ineens is het bankje midden in ons dorp leeg. Het was zo vertrouwd, want daar zat je altijd rustig alles te bekijken. Meestal had je eerst een bekertje koffie gehaald bij de supermarkt, ook dat was zo vertrouwd.
We kenden jouw naam, maar wie was je echt? We weten ook van welke familie je bent en waar je woonde. Maar hoe ben je de man geworden die je was, hoe was je jeugd? Allemaal vragen, maar heeft iemand het echt wel eens aan jou gevraagd. Ik groette je altijd en er kwam altijd een groet terug, maar een gesprek hebben we nooit gevoerd. Je kwam toch wat knorrig over, maar was je dat ook echt of was dit een masker, dat vraag ik me af.
Waren er mensen die zich om jouw welzijn bekommerde, of was je altijd alleen. Zijn er mensen die echt wisten wie je was of waren er mensen die oprecht geïnteresseerd waren hoe het met je ging. Er werd om jou en over jou gelachen, dat moet je hebben geweten. Wat dit allemaal met jou gedaan heeft dat zal waarschijnlijk niemand weten. Ook jij bent puur geboren, net zal ieder kind. Wat droeg je allemaal in de koffer van je leven. Was de ballast zwaar te dragen of was het goed te doen. Het antwoord, ik weet niet en ook niet of er mensen zijn die dat weten. Voor mij was je een onbekende bekende, je hoorde bij ons dorp.
En nu ineens komt er het bericht dat je bent overleden, het duurde een paar dagen voor dat iemand je had gemist. Waarschijnlijk heb je enkele dagen alleen in je huis gelegen. Dat raakt me toch, dat je alleen in alle eenzaamheid je leven los moest laten. Wie treurt er om jou dood, wie zijn er bij jouw afscheid? Je was een bekende in het dorp, maar is er iemand die jou echt kende? Ik vraag het me af.
Het is gek, het was zo vertrouwd en nu is ineens het bankje leeg. Dit bankje verdiend jouw naam, waarom? Gewoon omdat iedereen je kende, je was een bekende dorpgenoot, maar wie wist wie je werkelijk was?