De klok tikt, de tijd gaat geruisloos aan ons voorbij.
Maar niet binnen in mij, ik voel de tijd tikken. Niet dat ik het erg vind om ouder te worden, dat zeker niet. Als geen ander weet ik dat velen mijn leeftijd niet hebben mogen bereiken en tel dan ook mijn zegeningen. Ik ben me zeker bewust van mijn eigen sterfelijkheid. Ik heb natuurlijk zelf min of meer de dood recht in de ogen gekeken en er zijn dierbaren die bij lange na mijn leeftijd niet hebben behaald. Hierbij denk ik meteen aan mijn eigen vader, mijn broer en de moeder van Leon, zij hebben hun eigen kinderen nog niet eens volwassen zien worden. Ja ik tel mijn zegeningen en ben dankbaar.
Voor mijzelf ben ik niet bang voor de dood, maar toch bekruipt mij soms de angst dat geliefden mij voorgaan. Bij het begeleiden van een afscheid zie en voel ik het verdriet van de nabestaanden en ja ook mij kan dit overkomen, daar ben ik me maar al te bewust van. Velen om mij heen zeggen vaak ‘oh nee daar wil ik niet over nadenken’ maar ja vroeg of laat komt het. Stiekem steekt hier toch een soort angst in, als ik er niet over nadenk dan is het er niet. Soms komt het ineens in me opzetten, bijvoorbeeld als ik met Leon aan tafel zit of als je hoort dat iemand, die net gestopt is met werken, letterlijk zijn doodvonnis te horen heeft gekregen. Soms gaat hij of zij door een slepend proces van behandelingen, pijn, angst en verdriet en soms is het zo uit het niets plots klap heeft hij of zij het leven losgelaten.
Ik zeg steeds ‘ik hoop dat ik als eerste mag gaan’ en als ik dat hardop uitspreek wordt er vaak geschokt gereageerd. Ik heb nu eenmaal toch de angst om heel oud te worden en dat steeds meer en meer geliefden om me heen me gaan ontvallen. Ook dat zie ik natuurlijk vanuit mijn werk, want dit kleeft nu eenmaal aan het ouder worden.
Als iemand tegen mij zegt bij het overlijden van een oudere persoon ‘och ja 80 dat is toch een mooie leeftijd’. Natuurlijk met je verstand kun je dat zeggen, maar wat als jij en je geliefde al meer dan 50 jaar lief en leed delen? Het verdriet wat dan afscheid nemen met zich meeneemt gaat diep, heel diep. Natuurlijk weten ze dat ze een gezegende leeftijd hebben behaald, maar dat maakt het verdriet er echt niet minder.
Dat brengt me weer bij mijn eigen levensklok, deze tikt nog steeds geruisloos door en ik tel mijn zegeningen. Dit komt door de ervaringen van mijn eigen leven en die van mijn werk. Het maakt ook dat ik veel meer bewust bezig ben om herinneringen maken. Ik maak meer tijd voor kwaliteit tijd. Ik ga vaker alleen met mijn zonen op pad en Leon en ik doen dat ook samen met onze zonen. Zonder de ‘koude’ kant zeggen we dan gekscherend, het is even bij elkaar peilen hoe het leven ervoor staat. En dan nu ben ik oma mogen worden en ook met mijn kleinkinderen ga ik herinneringen maken. Misschien mag ik nog vaker oma worden en ik zal elk kind regelmatig een speciaal oma/kleinkind moment geven. Samen even alleen op pad met mijn kleinkind, het hoeven geen grote dingen te zijn gewoon even samen tijd voor elkaar.
De tijd tikt, ook bij mij, maar ik laat het rammelen en niet geruisloos voorbij gaan. Mijn laatste uur kan zomaar ineens geslagen zijn…………………….
