Een heel nieuw jaar maakt mij altijd wat onrustig. De vraag, wat zal dit jaar weer gaan brengen, houdt me bezig.
Al vrij snel in dit nieuwe jaar, staat er voor ons een blijde gebeurtenis te wachten. Mijn man en ik worden voor de eerste keer opa en oma. Natuurlijk leven we daar naar toe, ik kan niet wachten en ben erg nieuwsgierig. Hoe zal ons kleinkind eruit zien? Op wie lijkt hij? Hoe zullen ze hem noemen? Wat we al weten is dat we een kleinzoon verwachten en we zien er enorm naar uit. Daarbij heeft onze jongste zoon met zijn vriendin een nieuwe stap voor hun toekomst gezet en hebben een huis gekocht. Allemaal gebeurtenissen wat me enorm trots maakt als moeder.
Maar er is meer en dat maakt me onrustig. We worden ouder en ouder en we weten als geen ander dat gezondheid heel kwetsbaar kan zijn en je dit zeker niet vanzelfsprekend moet nemen. Wordt het een jaar van afscheid nemen en van wie? Het leven kan ook zomaar eindigen. Ik weet ook, gezien mijn leeftijd, dat ik de langste tijd van mijn leven achter de rug heb. Er zijn genoeg dierbaren, zoals mijn vader en broer, die mijn leeftijd bij lange na niet hebben bereikt en daarom tel ik mijn zegeningen.
Natuurlijk denk ik daarbij ook terug naar zes jaar geleden, toen mijn eigen leven aan een zijden draadje hing. Gelukkig viel toen het spreekwoordelijk kwartje voor mij de juiste kant op, waarom voor mij wel en een de ander niet, houdt me nog steeds behoorlijk bezig. Ik mag me heel gelukkig prijzen dat mijn man en ik deze leeftijd al hebben mogen bereiken, daar ben ik me maar al te goed van bewust.
Mijn eigen sterfelijkheid baart me geen zorgen, wat komt dat komt, zo sta ik in het leven. Het leven tot nu toe was mooi en een bucketlist is aan mij niet besteed. Maar zo af en toe bekruipt me een naar gevoel, wat als mijn man mij voorgaat of dat een van mijn zonen ons voorgaat en daar kan ik behoorlijk onrustig van worden. Nu we ouder worden merk ik dat dit gevoel mij vaker bekruipt. Ik weet dat piekeren hier zeker geen invloed op zal hebben, dat het daarom ook geen doel heeft om te piekeren en daarom kan ik het meestal van me afzetten. Toch, ik maak het verdriet van nabestaanden van heel dichtbij mee en ik ben niet van beton, het raakt me zeer zeker. Wat het me ook brengt, is dat ik mijn zegeningen moet tellen. Dat maakt me bewust en ook heel dankbaar.
Daarom voor mij geen grote dromen, maar wel een heel bewust leven. Ik ben me bewust dat het leven ook zomaar eens anders kan gaan. Daarom ook zo af en toe de onrust. Is dat een erg? Ik denk van niet, het opent mijn ogen en maakt me dankbaar.
Ieders leven eindigt dat weten we allemaal.
Daarom denk er zo af en toe eens over na, het zal je leven zoveel rijker maken!
Wat ik je wens,
is een nieuw jaar vol goede moed,
een hoofd vol vertrouwen,
veel liefde van de jouwen,
laat het oude jaar maar gaan,
ga er vol vertrouwen tegenaan!
Proost op het leven,
op elkaar,
leef bewust in het nieuwe jaar!
