Het ouder worden is wat me bekruipt en dan niet zozeer dat ik zelf ouder word, maar hoe dat zal gaan. Noem het ook wel angst af en toe. Ik heb toch het grootste deel van mijn leven geleefd, dat valt niet te ontkennen. Het nare gevoel dat me dan bekruipt is dat ik Leon of andere geliefden zal overleven. Door mijn werk maak ik het natuurlijk met regelmaat mee, het verdriet van het afscheid nemen van iemands geliefde.
Het is niet zo dat ik me niet bewust ben van het geluk dat ik en Leon al ruim 44 jaar samen mogen zijn, waarvan ruim 41 jaar getrouwd, dat is het zeker niet. Mijn vader was begin 40 en mijn broer begin 50 toen wij afscheid moesten nemen van hen. Zij hebben het geluk niet gekend dat ze hun kinderen volwassen hebben zien worden, laat staan dat ze dan ook niet hebben kunnen beleven hoe fantastisch het is als je opa en oma mag worden. Ik weet als geen ander dat het leven niet vanzelfsprekend is en dat ik me rijk mag prijzen.
Het leven kan zomaar ineens over zijn, dat is zeker niet aan leeftijd gebonden. Met het ouder worden wordt de kans tot overlijden natuurlijk wel alsmaar groter. Dit besef maakt het juist dat mij steeds vaker dat unheimisch gevoel bekruipt. Ik hoop zo dat ik als eerste mag gaan, afscheid nemen van mijn geliefden is toch wel mijn grootste vrees. Dit hoor je natuurlijk ook vaker, velen zullen zich hierin herkennen. Het is wel goed om hier ook weer niet te lang in te blijven hangen.
Er niet bij stil te staan vind ik ook niet verstandig. Door te weten dat je leven ook eindig is en hoe ‘rijk’ je bent, weet je ook dat je dit moet koesteren en ga je het leven bewuster leven. Niet wachten maar juist doen wat je nog wil doen, het kan zomaar eens te laat zijn. Makkelijk gezegd kun je denken en ja ook ik ga vaak weer snel over tot de orde van de dag. Maar toch meer en meer ben ik bewuster om te genieten en het niet uit te stellen.
Unheimisch, dat is eigenlijk wel het juiste woord hiervoor. Was er maar die glazen bol waarin we kunnen zien wat we kunnen verwachten, maar ja die is er niet. Daarom buig ik dat gevoel steeds maar weer snel om, het heeft natuurlijk geen enkele zin om erin te blijven hangen. Ik tel dan steeds mijn zegeningen en ga weer verder met leven.
Maar eerlijk….. dat gaat toch een stuk bewuster als je er af en toe eens bij stil staat.
