Leon en ik zijn de afgelopen twee weken met onze twee zonen, hun partners, kleinkind én onze hond Joske naar Kroatië op vakantie geweest. We hadden daar een huis met zwembad gehuurd en het was in één woord heerlijk. Natuurlijk, onze jongens wonen al jaren samen met hun partners, het was dus voor ieder heus wel eens aanpassen zo met drie stellen in een huis. Hier en daar waren er echt wel eens irritaties en moesten we ons aanpassen, maar het was vooral fantastisch om zo samen te kunnen zijn.
Ik besef me dan ook maar al te goed dat mijn vader, Leon zijn moeder én mijn broer, hun kinderen niet volwassen hebben zien worden. Zij hebben niet meegemaakt dat hun kinderen de liefde hebben gevonden, dat ze op zichzelf zijn gaan wonen. Ze hebben de rijkdom van een kleinkind niet mogen ervaren. Dat besef, daar leven Leon en ik al vanaf onze jeugd mee. Het klinkt misschien wat raar, maar dat maakt ons leven nu ook rijker omdat we het niet als vanzelfsprekend nemen.
Maar bij mij gaat het verder. Ik heb al eens eerder geschreven dat ik leef met een soort schuldgevoel. Waarom, is bij mij het kwartje, bij het hebben van kanker, de juiste kant op gerold en die van de jonge moeder en vele anderen niet? Ik denk dat velen, die ook ernstig ziek zijn geweest, dit zullen herkennen. Je moet dat niet onderschatten, bijna dagelijks bekruipt me dit gevoel wel.
Sinds ik afscheidsbegeleider ben komt daar iets bij. Ik kan mijn werk echt wel loslaten. Dat moet ook anders kun je dit niet blijven doen. Toch stapelt alles zich wel op. Dat maakt het ook dat ik me af en toe even een pauze gun én een vakantie is daarbij ook erg belangrijk. Maar steeds bij alles, de mooie gebeurtenissen maar ook de moeilijkere, heb ik het geluk dat ik dit met Leon kan delen. Wij zijn samen, samen om ervan te genieten maar ook om samen door te maken als het even tegenzit. Dat is goud maar maakt me zeker ook kwetsbaar, het kan ook zomaar eens overgaan.
Ik heb het besef dat er velen dit geluk niet hebben en dat gaat in mijn leven met me mee. Ik denk dan vaak aan die jonge moeder met haar kinderen, zij heeft afscheid moeten nemen van haar man. Hoe doet zij dat? Ik denk aan de moeder en vader die hun jonge kind hebben verloren, hoe krijgen zij het voor elkaar om toch de zon te zien. De man of vrouw die niet samen hun het geluk van kleinkind mogen ervaren. Of de man of vrouw die niet hun kind niet volwassen hebben zien worden en dat zij de liefde hebben gevonden. De stapeling van al de families én hun verdriet, geeft me het besef welke rijkdom het is dat ik dit geluk wel ken. Maar eerlijk? Het maakt me ook kwetsbaar, zeker met het ouder worden, maar ook omdat al het verdriet me zeker niet koud laat.
Ik heb na het begeleiden van een afscheid geen contact meer met de families. Hoe graag ik dit ook zou willen, het zou niet vol te houden zijn. Toch wil dat niet zeggen dat ik ze vergeet. Ik laat ze los, maar stuk voor stuk, blijven ze ook op een of andere manier bij me. Ik voel me daar soms ook echt wel eens schuldig over, waarom schijnt bij mij wel de zon? Maar bovenal…………….ik besef me maar al te goed dat ik me in de handjes mag knijpen.
De mensen die het betreft zal het weinig helpen, maar ik wil toch dat ze weten: ZE HEBBEN ME GERAAKT, IK BESEF HET MAAR AL TE GOED. HET LAAT ME ZEKER NIET KOUD, IK DRAAG ZE MET ME MEE. IK HOOP DAT DE ZON OOK BIJ HEN STEEDS EEN BEETJE MEER ZAL GAAN SCHIJNEN, OOK AL ZAL ER ALTIJD EEN WOLK IN DE BUURT ZIJN.
