Ik zie je en voel je verdriet als ik je zie lopen, het voelt alsof je met je ziel onder de arm loopt. Dat weet ik natuurlijk niet zeker, maar het voelt wel zo.
Er is in een zo’n korte tijd zoveel gebeurt in jouw leven. Heel plotseling moest je afscheid nemen van jouw geliefde. Het was een grote schok, uiteraard voor jullie maar ook voor velen anderen, zo jong nog en zo plotseling. Ineens kwam er bij velen het besef dat het leven zo maar in een tel kan veranderen, onaangekondigd zonder enkel voorteken. Het besef dat je op het ene moment nog volop midden in het leven staat en dat dit in het volgende moment zomaar over kan zijn. Ik benoem dit regelmatig, hier wordt veels te weinig bij stil gestaan. Toch komt het met regelmaat voor dat het leven zomaar ineens over kan zijn. Velen gingen jou hierin al voor en voor velen zal dit nog komen, dit is nu eenmaal de harde werkelijkheid van het leven.
Het afscheid van jouw geliefde is indrukwekkend geweest. De schok en ongeloof was zo groot, het verdriet bijna niet in woorden uit te drukken. Toch waren er woorden, woorden van betekenis over wie hij was en wat hij betekend heeft. Samen met mensen die belangrijk zijn, in zijn en jullie leven. Samen namen jullie afscheid, samen deelden jullie het verdriet.
In de periode tussen het overlijden en het afscheid word je geleefd, het is bijna verstikkend. Wegvluchten of onder een dikke deken wegkruipen kan dan niet. Je probeert sterk te blijven, maar hoe doe je dat als de wereld om je heen is ingestort? Het moet, het kan niet anders er moet immers veel geregeld worden. Het is belangrijk om goed afscheid te nemen, toch is dit nog maar de eerste stap voor de lange weg die nog voor je ligt en wat komen gaat. Het echte besef komt pas later en valt als een zware deken over je heen.
Want na het afscheid, dan komt de harde werkelijkheid al heel snel binnen. De wereld draait door en eerlijk……voor de meeste gaat alles weer over tot de orde van de dag. Maar niet voor jou, de orde van de dag zal nooit meer hetzelfde zijn. Jij stapt figuurlijk in dat zwarte gat, onheilspellend en bij lange na niet wetend wat er nog allemaal op je af gaat komen.
Misschien sluit je je af, toch word je steeds weer met de neus op de harde feiten gedrukt. Het voelt allemaal ook zo oneerlijk en allerlei emoties nemen een loopje met jou gevoelens. Om je heen pakken de mensen ‘gewoon’ weer hun leven op. De geplande vakanties, een groot feest of een gezellig familie-uitje, gewoon want zo wordt het leven vaak gezien. Ook worden we er allemaal deelgenoot van gemaakt via de social media. Niet voor jou, jij probeert te schuilen en hopelijk zijn er mensen om je heen waarbij je mag schuilen. Mensen die er écht voor je zijn, waarbij je niets hoeft uit te leggen, maar bij wie je mag zijn met je verdriet en angsten van hoe het verder moet. Mensen zonder oordeel, want ook dat gaat komen al die mensen die iets vinden en zich niet realiseren wat dat met je doet.
Het is niet de vraag of, maar hoe je verder moet. Je draagt nog een hele verantwoording op je schouders en dat zijn jullie kinderen en dat zal zeker je grootste zorg zijn. Maar wat velen zich niet realiseren, dat na het een prachtig afscheid, de echte harde realiteit en verdriet pas echt begint. Hoe dat gaat, daar is geen protocol voor of een lijstje wat je kan afvinken en dat alles dan weer goed gaat. Van allerlei instanties kloppen bij je aan, de belastingdienst staat daarbij voorop, dat is de harde werkelijkheid. Er moet zoveel afgewikkeld worden en je zou willen dat hier veel meer ruimte voor zou zijn, je hoofd staat daar echt niet naar. Toch moet het, je hebt geen keuze.
Ik vraag het me af, als ik jou zie lopen want ik zie je echt, hoe gaat het met je? Het moet toch zwaar zijn om s’ avonds de ogen te sluiten om dan weer iedere dag maar weer, bij het openen van je ogen, boem bats in de harde werkelijkheid te staan. Ik zie jou en zo zie ik velen, jouw lotgenoten, die dag in en dag uit hiermee hebben te dealen. De wereld draait door, de mensen gaan weer naar de orde van de dag en jij…….jij blijft achter met je zorgen en verdriet. Voor alles is weer een eerst keer nadat….maar ook een tweede, derde en alle andere keren zullen moeilijk zijn.
Ik, ik zie je en hoop echt dat er mensen om je heen zijn die je ook écht zien. Ik hoop dat je goed aan jezelf blijft denken én als het nodig is ook om hulp vraagt. Je hoeft niet altijd sterk te zijn, want sjonge jonge ga er maar aan staan. Ik hoop dat jouw verdriet de ruimte krijgt en dat je mag rouwen op de manier en zolang zoals jij dat nodig hebt.
Voor rouw is er maar één medicijn en dat is rouwen, daar heb jij de ruimte, begrip en tijd voor nodig. Bij het rouwen is het de liefde en zijn het de herinneringen die je de kracht gaan geven, steeds meer en meer.
Liefde neemt geen afscheid, vergeet dat nooit!
Toon Hermans schreef hierover een mooi gedicht:
Nu ’t rouwrumoer rondom jou is verstomd,
de stoet voorbij is, de schuifelende voeten,
nu voel ik dat er ’n diepe stilte komt
en in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten.
En telkens weer zal ik je tegenkomen,
we zeggen veel te gauw: het is voorbij.
Hij heeft alleen je lichaam weggenomen,
niet wie je was en ook niet wat je zei.
Ik zal nog altijd grapjes met je maken,
we zullen samen door het stille landschap gaan.
Nu je mijn handen niet meer aan kunt raken,
raak je mijn hart nog duidelijker aan.
