Als mijn zonen beginnen met ‘mam’ dan weet ik dat er meestal een serieuze vraag op volgt en dat ik even extra moet opletten. Deze keer was het onze oudste zoon Tim, hij was bij ons op bezoek met zijn zoon, onze eerste kleinzoon.
Mam, moet jij nu niet vaak aan jullie eigen ouders denken, zij hebben ons als kleinkinderen nooit leren kennen? Deze vraag had ik niet zien aankomen. Ik begrijp de vraag wel want hij ziet natuurlijk ook hoeveel plezier wij beleven van onze kleinkinderen. En ja alle clichés zijn waar….
Ik val even stil bij deze vraag, want natuurlijk besef ik me dit maar al te goed. Alleen gaan mijn gedachtes hierin veel verder. Mijn vader, Leon zijn moeder en mijn broer hebben hun eigen kinderen niet eens volwassen zien worden. Dat is wat me toch wel bezig houdt. Ik tel daarom niet voor niets regelmatig mijn zegeningen, mijn leeftijd overstijgt die van hen met heel veel jaren.
Onze twee zonen zijn uitgegroeid tot twee prachtige volwassen mannen mag ik wel zeggen, ik ben enorm trots op beide. Ik geniet met volle teugen hoe zij, samen met hun partners, door het leven gaan. Ik ben dankbaar dat wij als ouders daar nog steeds deel van mogen uitmaken. Geweldig is het dat ze zelfs nu nog af en toe onze mening vragen of onze ‘hulp’ nodig hebben. Ik ben me ervan bewust dat de rollen steeds meer en meer omgedraaid gaan worden, wij vragen ook hen steeds meer om hulp.
Meteen vraag ik me dan af hoe dat met mijn vader zou zijn. Is hij trots op wie ik geworden ben? We zullen nooit echt weten of er iets is tussen hemel en aarde en of hij hier iets van mee krijgt aan genezijde. Maar ook mijn broer, ziet hij hoe zijn kinderen volwassen zijn geworden en er ook dat er al prachtige kleinkinderen zijn? Het is te mooi om waar te zijn natuurlijk. Het maakt me nieuwsgierig en de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik wel eens bij een medium geweest ben. Tegelijkertijd heb ik ook een gezonde scepsis, er is nog niemand teruggekomen om te zeggen wat er van waar is dat laat ik dan maar in het midden.
Maar dan terugkomend op de vraag van Tim: ja het is bijzonder om oma te mogen zijn. Ik geniet met volle teugen van mijn 2 kleinkinderen, Driek van anderhalf jaar en Juus van 6 weken. Mijn hart stroomt er steeds vol van, het is ook geweldig om mijn eigen kind te zien als vader. We hebben bewust gekozen om geen oppas opa en oma te worden, we willen opa en oma zijn en geen medeopvoeders dat ben je toch min of meer wel als je wekelijks oppast. Gelukkig zie ik mijn kleinkinderen met grote regelmaat en daar geniet ik enorm van. Zie ik ze een dag niet dan verrast onze zoon ons wel met een foto, video of beeldbellen we even. Mijn telefoon staat vol met foto’s en video’s.
Het is niet alleen door mijn eigen levenservaring maar ook door mijn werk weet ik dat dit allemaal niet vanzelfsprekend is. Daarom maken wij bewust herinneringen. Leon, mijn man, gaat iedere dinsdag babyzwemmen. Het is prachtig om te zien hoeveel plezier ze dan beiden hebben. Als het even kan ga ik mee voor hand en spandiensten en geniet van deze momenten.
Door alle verhalen van de nabestaanden komen er ook allerlei ideeën op mijn pad. Zo heb ik besloten dat ik met mijn kleinkinderen regelmatig op date zal gaan. Ik weet natuurlijk niet hoe mijn levenspad zal lopen, maar zoveel en zo lang als ik kan zal ik dat gaan doen. Een op een ga ik met ze op pad. Dat hoeven geen grote dingen te zijn, gewoon even kwaliteit tijd. Herinneringen maken daar gaat het om.
Op de vraag van Tim is mijn antwoord: ja natuurlijk besef ik me maar al te goed dat onze ouders en mijn broer maar ook velen anderen dit niet mee hebben mogen maken en dat is een groot gemis. Dat maakt ook dat ik heel bewust door het leven ga en weet als geen ander dat het zomaar eens over kan zijn.
Daarom:
Op dagen heel gewoon
en tegelijk bijzonder fijn
Besef ik heel goed
hoe groot klein geluk kan zijn!
