Nou nou zal je denken is het echt zo erg? Ja, het is zo erg en dat niet voor mezelf maar omdat ik het leed om ons heen toch wel lastiger aankan. Ik zie heus wel dat ze het in de zorg druk hebben en ja dat is zorgelijk, maar ik zie veel meer dan dat. Wat ik vooral zie is het verborgen leed, heel heel veel verborgen leed en die daar mee te maken hebben roepen niet. Deze mensen zijn niet in talkshows te vinden om hun gelijk te halen. Ik vraag me dan ook af; Hoe kan het bestaan dat we dit elkaar aandoen? Eigenlijk is mijn vraag; Hoe kunnen we dit ons laten aandoen?
Nee, ik zou echt niet in de schoenen van Mark Rutte of Hugo de Jonge willen staan. Wat ze ook doen het is nóóóóóit goed, ze staan onder grote druk en al het geroeptoeter brengt echt geen oplossing. Ja sorry ik zeg het nu maar zoals het is; Waarom moeten al die roeptoeters, die notabene om tafel zitten met deze bewindslieden, ook nog eens hun gelijk halen aan een talkshow tafel. Ik snap het echt niet waarom, aandacht? macht? of genieten ze ervan? Ik ben geen VVD’er en ook geen CDA’er, verre van dat zelfs. Maar alsjeblief oppositie en dan bedoel ik ook de linksere partijen waarbij ik behoor, hou eens op met geroeptoeter. Wat als jullie in hun schoenen zouden staan? Om zo onder druk te worden gezet door iedereen en alles, dat geeft alleen maar verliezers? Hou op met dat geroeptoeter en probeer mee te denken.
Maar ook aan al mijn medelanders, hou op, gebruik je gezond verstand en laten we nu eens écht naar elkaar luisteren en maak er geen wedstrijd van wie het nu het zwaarste hebben. Ik ben zelf samen met mijn man jaren detaillist geweest en ik dank de dag dat wij geen winkels meer hebben. Ook ben ik jaren centrummanager geweest en ken de ondernemers van het centrum en ik weet hoe hard ze moeten werken voor hun centen. Ik was er al enorm trots op ze hoe ze de crisisjaren zijn doorgekomen maar nu zijn ze op, je kunt gerust zeggen gebroken. Ik had ze nog nooit huilend gezien, maar nu staan de tranen in hun ogen en het water aan hun lippen. Je denkt dat ze goede vergoedingen krijgen door de diverse opgetuigde regelingen. Ja het helpt voor een deel om hun personeel te kunnen behouden maar niet voor hun eigen inkomen. Geloof me bij velen is het zuur verdiende spaarpotje op. Velen zitten tegen een burn-out aan of zitten er middenin en nee voor hun is er geen mogelijkheid om in de ziektewet te gaan, ziek zijn betekend geen inkomen. Ziek worden betekend in de meeste gevallen dat hun met hart en ziel opgebouwde onderneming naar de gallemiezen gaat en is dat het geval kunnen ze ook niet hun handje ophouden voor een uitkering. Daarbij hebben ze ook vaak zelf een gezin te onderhouden en dan nog de zorg voor hun personeel met hun gezinnen. Ik zou zeggen aan alle roeptoeters;Ga daar maar eens aanstaan. Ze gaan kapot van de zorgen, hebben slapeloze nachten en weten niet hoe het in de toekomst moet.
Dan het stille verdriet van alle mensen die hun ouder of gehandicapte kind niet konden bezoeken, weten jullie wel wat dit heeft veroorzaakt? Hoe kunnen we dit elkaar aandoen? Ik heb laatst een gezin begeleid bij het afscheid van hun partner en moeder. Deze mevrouw van nog maar net 60 jaar oud had een spierziekte. Ze was net voor de corona naar een verzorgingshuis verhuisd omdat ze zoveel zorg nodig had dat thuis onmogelijk was. Haar man ging iedere naar haar toe, na zijn werk was hij bij haar en dat dag in dag uit. Ook haar kinderen waren zoveel mogelijk bij haar, mevrouw was geestelijk nog volledig gezond. Dan zomaar zonder enkele inspraak zeggen ze tegen haar en haar geliefden; ‘jullie mogen niet meer bij elkaar komen de deur gaat op slot’ alsof je dit niet zelf zou moeten kunnen beslissen. Deze mevrouw had nog “geluk” dat ze op de begane grond woonde, zo konden haar man en kinderen nog voor het raam gaan staan. Ja echt voor het raam, elkaar niet meer kunnen aanraken. Zij in de rolstoel, afhankelijk van de zorg om bij het raam te kunnen komen (dat raam moest uiteraard gesloten blijven om alle risico’s buiten te houden) en dan door een dikke glas laag gescheiden ben je bij elkaar. De foto’s die daar het bewijs van zijn, laten mijn hart bloeden. En dan jippie ja eindelijk mag je elkaar wel weer eens van dichtbij zien….. uhhhh maar dan wel buiten. En eerlijk, echt eerlijk, achter een rood wit gespannen lint, ook hier zijn foto’s het bewijs van. Ik zeg het je, een rood wit lint omdat je elkaar niet mag aanraken. Het is ***verdomme de liefde van je leven en het is je moeder, hoe kun je dit vragen van een mens. Dan komt er eindelijk het moment en mag je weer bij elkaar zijn, maar helaas is de spierziekte zo progressief dat je na een paar maanden al afscheid moet nemen. Die maanden, die afschuwelijke maanden van afstand zijn nooit, echt nooit meer in te halen. Die maanden van afstand hebben een deel van je hart kapot gemaakt en dat komt nooit meer goed. Dat is een trauma en dat blijft een trauma.
En dan kom ik om het afscheid te begeleiden, ik hang zeg maar aan het einde van de zorg waarover we het liever niet over hebben. Ik haal er alles uit wat er inzit dat ze goed afscheid kunnen nemen. Goed afscheid nemen is cruciaal voor het rouwproces, maar echt mijn hart bloed omdat ik weet dat dit groot stuk verdriet niet meer in te halen is. Dit was nog maar één voorbeeld van de velen waarmee wij in onze branche geconfronteerd worden. Kom niet aan bij mij dat bij ons de schoorsteen rookt omdat er veel mensen zijn overleden. Hoe durf je, ik en mijn collega’s zijn mensen en geen robot. Ik doe dit werk niet omdat ik van steen ben,maar ik doe dit omdat ik weet hoe cruciaal goed afscheid nemen is en ja daar heb ik een inkomen aan. Je krijgt maar één kans om goed afscheid te nemen en dat is velen nu ontnomen en dat doet wat mij als persoon, het maakt me verdrietig, zelfs boos. Wij, in de uitvaartbranche, komen ná de gezondheidzorg en geloof me,wij rapen de scherven op en dat doet veel met ons. Dat maakt velen van ons nu ook overwerkt en burn-out, we huilen bij elkaar en zoeken troost bij elkaar, ons hoor je niet omdat wij geen roeptoeters zijn.
En als ik dan tenen krullend kijk naar dat wat er in de ziekenhuizen gebeurt, wordt ik nog droeviger. Ik heb zelf heel veel jaren in een ziekenhuis gewerkt, heel veel jaren. In die tijd werden de DBC’s ingevoerd en ik heb aan den lijve ondervonden wat dit met de zorg deed en wat dit de zorg veranderd heeft. Zo kan ik de BIG registratie ook erbij halen en nog heel, echt heel veel meer. De zorg is een geldmachine geworden, iedere artsenbezoek en verrichting betekend inkomsten en dat heeft een ziekenhuis en instelling nodig om te kunnen bestaan. De wachtlijsten lopen op wordt er geroepen, ja natuurlijk dat is echt niet gek met zoals het zorgstelsel nu is ingericht kan dat ook niet anders. Als jij een jurk gaat kopen en die is bij een winkel niet voorradig, dan ga je toch op zoek naar waar het wel op voorraad is? Nou zo kan het ook in de zorg, alleen is een patiënt “afgeven” aan een conculega not done. Voor een instelling betekend dit dat ze inkomsten mislopen, ja ik kan het echt niet mooier maken dan dat het is. Mijn man zou 3 maanden moeten wachten voor een operatie, dat betekende voor hem als ZZP’er geen inkomen. Ik ben gaan shoppen en kwam terecht bij een privé kliniek, twee weken later was hij geopereerd door een zeer kundig arts die ook in een regulier ziekenhuis werkt. Omdat in dat ziekenhuis beperkte capaciteit is heeft hij met collega’s al jaren een privé kliniek om zo meer operaties te kunnen uitvoeren. Natuurlijk vindt het ziekenhuis dat niet fijn, dat betekend voor hen inkomsten mislopen maar het helpt de wachtlijsten en daar zou het om moeten gaan. Laat het dat nu zijn waar het misloopt binnen onze zorg. Het draait om geld, alles draait om geld.
Geld maakt het blijkbaar ook of je het werk wel of niet aankan of je het wel of niet leuk vindt. Maar lieve mensen waar worden jullie salarissen allemaal door betaald? Juist door belastinggeld, door de ondernemers die nu hun zaak gesloten moeten houden. Geen inkomsten maakt dat er minder belastingen geïnd kunnen worden en 1+1= toch echt 2 dat betekend ook dat er geen geld is om salarissen te verhogen of de zorg betaalbaar te houden.
Mijn hart bloedt en echt niet voor mezelf, mijn hart bloedt voor al het leed waar niet over gesproken wordt. Mijn hart bloedt als ik bij een nabestaande ben en de rouw overschaduwd wordt door het leed wat ze is aangedaan, machteloos hebben ze moeten toezien. Denk je nu werkelijk dat als je in een verpleeghuis zit (wat meestal toch het laatste station is voor je laatste grote reis) en je de vraag gesteld wordt wil je kwaliteit of kwantiteit ? Je kiest voor kwantiteit, nou echt niet de keuze is heel gemakkelijk gemaakt is. Denk je werkelijk niet dat je liever je partner of ouder kan blijven zien en ja ook knuffelen ook al betekent dit dat je misschien eerder afscheid moet nemen, de dood loert nl. al om de hoek hoor.
Ik hou ook mijn hart vast voor de jeugdzorg en psychiatrische zorg, deze is al niet op orde en hoe moet dat de komende jaren met al de schade die dit het afgelopen twee jaar heeft veroorzaakt. De zelfdodingen het raakt altijd, maar nu ……… het doet mijn hart nog meer bloeden. Dit zal nog jaren en jaren meegedragen worden én bij sommige komt dit echt nooit meer goed, dat weten we ook.
Daarom aan alle roeptoeters en dan bedoel ik ook de virologen, OMT leden, ziekenhuisdirecteuren die hun gelijk willen halen in de talkshows. Maar ook de tweede Kamerleden, kabinet, Hugo de Jonge, Mark Rutte, de toekomstige minister van VWS Ernst Kuijpers, de schreeuwende Thierry Baudet en Geert Wilders………. Kijk eens verder dan je neus lang is. Accepteer dat ieder leven eindigt en dat dit voor de een wat vroeger is als de ander.
LATEN WE NU EENS VOOR EENS EN VOOR ALTIJD ACCEPTEREN DAT DE DOOD BIJ HET LEVEN HOORT EN KWALITEIT ZOVEEL BELANGRIJKER IS DAN DE KWANTITEIT!!!!!!!!!!
OH JA EN ROEPTOETERS…………………HOU JE MOND EN LUISTER…….DAT ZOU HET VERSCHIL GAAN MAKEN!!!!!
