Moederdag

Ik ben een overlever en nee zeker geen strijder of vechter en ook echt geen power woman. Zo werd ik vaak genoemd toen ik in het behandeltraject zat voor borstkanker aan beide borsten.

Laatst was ik bij een lezing van Maarten van der Weijden en die sprak de woorden uit ‘ik ben een overlever’. Die woorden waren meteen raak voor mij en hij beschreef precies zoals ik me ook voel. Hij en ik hebben gewoon geluk gehad en dat niet omdat we harder gevochten zouden hebben als anderen.

 

Ook ik moest heel diep gaan in mijn behandeltraject en het was een zware klus. Tijdens die periode ging ik hand in hand met een hele dappere strijder, een jonge moeder. Wij hadden geen uitleg voor elkaar nodig tijdens ons behandel traject, wij wisten precies wat de ander doormaakte. Wij konden dingen zeggen die niet voor de buitenwereld bestemd waren, ze zouden het ook zeker niet begrijpen. Zij was een echte strijder, ze was een jonge moeder en wilde ook haar kinderen naar de volwassenheid brengen. We gingen hand in hand totdat zij op moest geven en ik wel het geluk aan mijn zijde had. Daar ging het mis, ik was verscheurd van verdriet en liet me in de emoties meesleuren. Ik voelde me zo nietig en machteloos en ja er kwam zelfs schaamte om de hoek kijken. Het verdriet sleurde me mee naar dat wat eigenlijk ver van me af stond en daarmee deed ik de mensen die écht dicht om mij heen stonden te kort. Zij hebben toe moeten zien dat ik veranderde van een Marion die altijd zo wars was van de ‘buitenkant mensen’ en toch zelf een buitenkant mens werd. Maar zij bleven me trouw terwijl ze zich echt wel eens afgevraagd hebben waar dit naar toe zou gaan, godzijdank zijn ze gebleven en zijn ze er nog steeds.

 

Nu, na al die jaren, heb ik een heel diep litteken en dat niet van alle operaties. Ik heb een diep litteken in mijn hart van schuld en schaamte. Ik heb niet gestreden, de strijd aangaan tegen kanker helpt echt niet. Om dit zo te benoemen doe je ook echt de mensen die kanker niet overleefd hebben te kort mee. Nee, ik heb het pad van behandelingen doorlopen zoals het mij werd aangeboden en al denk ik nu soms: hoe dan? Ik heb het zonder enige weerstand van mijn kant doorlopen. Voor een ander ga ik altijd tot het gaatje en zoek alles uit wat er maar mogelijk is, voor mezelf heb ik het maar laten gaan.

 

Marion was Marion niet meer, ik was een vrouw verscheurd door verdriet en dat niet om mijn eigen ziek zijn maar om die dappere jonge moeder die los moest gaan laten.

 

Nog steeds zit er een diep litteken wat nooit meer zal helen. Vandaag is het Moederdag en dan gaat dat litteken nog eens extra pijn doen. Ik ben zelf echt wel een trotse moeder en daarbij ben ik ook nog eens oma mogen worden. Maar steeds komt dan dat stemmetje weer naar boven. Waarom mag jij dit wel meemaken en de dappere strijdster, waarmee ik hand in hand de ziekte doorliep, niet?

 

Waarom is het gelopen zoals het gelopen is en verscheurd het mij nog iedere dag? Ik heb daar het antwoord niet op. Toch probeer ik mijn leven voor mij zo puur mogelijk te houden, grote dingen zijn niet belangrijk en ik weet nu wie er echt belangrijk zijn in mijn leven. Maar steeds laat dat stemmetje in mij me nog regelmatig wankelen.

 

Met hulp van de mensen om me heen, heb ik mezelf teruggevonden. Het heeft me wel veranderd dat zeker, mijn kringetje is klein geworden, dit om mezelf te beschermen. Ik ben de ‘echte’ mensen, die mij na staan, enorm dankbaar dat ze me opgevangen hebben toen ik viel. Ik ben heel diep gevallen door puur verdriet en schaamte.

 

Nu, juist vandaag, denk ik aan al die moeders die los hebben moeten laten of die nu voor de onmogelijke taak staan om juist dat los te laten wat zo lief zijn. Maar speciaal denk ik aan die jonge moeder, die zoveel twijfel had. Hoe moet het met mijn kinderen vroeg ze zich af en daarom vocht ze als een leeuw. Ik heb haar geprobeerd te troosten en vertrouwen te geven, maar hierin raakte ik haar kwijt.

 

Maar lieve dappere mama, ik hoop dat je daar hoog boven op je wolk weet dat ik puur was en zo vol zat met verdriet. Dat speciale plekje voor jou zal er blijven, voor eeuwig en wie weet zien we elkaar ooit weer.

Ga naar de inhoud