Juist vandaag denk ik niet aan mezelf als moeder, ook al hebben mijn kinderen wel aan mij gedacht. Er was een ontbijt en er was wat lekkers, maar vooral…….. ze waren hier bij ons. Wat een rijkdom en wat een geluk. En juist dat raakt mijn ziel, omdat er zoveel (wens)moeders zijn die dit niet mogen meemaken.
Vandaag gaan mijn gedachten toch extra uit naar de moeders die in wanhoop verkeren en dat niet alleen vandaag. Mijn hart bloedt als ik denk aan de moeders die niet weten hoe ze hun kind moeten beschermen in tijden van oorlog en moeders die niet weten hoe ze hun kind moeten voeden en dan heb ik het vooral over Gaza. In Gaza verkeren ze constant in angst en dat kan ik maar moeilijk loslaten.
Ik vraag me af: Hoe kunnen we dit accepteren?
Tegelijkertijd voel ik ook mijn eigen wanhoop, want wat kan ik er aan veranderen als er een politiek spel van wordt gemaakt?
Nooit meer…… dit zijn toch woorden die totaal geen betekenis meer hebben.
“Volgens het VN-bevolkingsfonds zijn er momenteel zo’n 50.000 zwangere vrouwen in Gaza. Alleen al in maart vonden naar schatting 4.000 bevallingen plaats. Maar deze geboortes vinden plaats in een zorgsysteem dat op instorten staat, zonder toegang tot basiszorg of levensreddende middelen. Complicaties die normaal te behandelen zijn, worden nu levensbedreigend. Steeds meer baby’s worden te vroeg geboren of hebben een te laag geboortegewicht, met mogelijk blijvende gevolgen voor hun gezondheid.” (Bericht 25 april ‘Save the Children’)
Hoe radeloos moet je je voelen als moeder in Gaza.
Vandaag werd in Buitenhof journaliste Rita Baroud geïnterviewd. Zij is 11 dagen geleden geëvacueerd vanuit Gaza. Zij zegt over de situatie in Gaza; dit kun je niet overleven noemen, het is een andere manier van sterven. Het trauma is van haar gezicht te lezen. Ze is zichtbaar moe en je ziet de machteloosheid in haar ogen. Tegelijkertijd is ze ook strijdbaar, zij is de stem vanuit Gaza.
Ook in buitenhof lieten ze een deel van een interview zien van CCN met de onderminister van buitenlandse zaken van Israël Sharren Haskel. Zij vertelt daarin met droge ogen dat het allemaal leugens zijn, er is geen humanitaire ramp gaande. Dit met drogen ogen, het is een schande.
Oxfam Novib directeur Michiel Servaes was te gast bij Buitenhof. Hij blijft deze humanitaire ramp (al zou ik het liever anders noemen, maar dat ligt gevoelig) steeds onder de aandacht te brengen, ook bij de politiek. Ook bij hem zie je de machteloosheid, af en toe antwoord hij met een diepe zucht omdat hij het ook niet weet.
De moeders van Gaza zijn vandaag extra dicht bij mij, al voel ik me ook zo machteloos. Het sterven en afscheid nemen dat is waar het in mijn werk om draait. Het mogen begeleiden van nabestaanden en zorgen dat ze goed afscheid kunnen nemen. Gelukkig gaat het meestal om een natuurlijke dood en natuurlijk gaat dat ook met heel veel verdriet gepaard. Toch hoort dit bij het leven en hebben we hier weinig invloed op.
In Gaza zijn er inmiddels naar schatting, sinds oktober 2023, 15.000 kinderen gestorven.
Aan een natuurlijk dood? Nee natuurlijk niet
Is daar ruimte voor afscheid? Nee natuurlijk niet
Is daar ruimte voor rouw? Nee natuurlijk niet
Is het overleven? In Gaza is het niet een vorm van overleven, nee ze sterven op een niet natuurlijke manier.
Dit nooit meer…………….. deze woorden hebben voor mij hun waarde verloren.
Vandaag op Moederdag gaan mijn gedachten nog eens extra naar de moeders in Gaza, ook al maakt dat voor hen geen enkel verschil.
