Dat is wat ik meestal als eerste hoor als ik nabestaande spreek, het is zo onwerkelijk net een film. Het is eigenlijk niet te omschrijven wat er nu gebeurt in en rondom mijn leven en mijn werk.
Het verdriet en het leed is groot en dat is iets wat mijzelf en mijn collega’s na aan het hart gaat. Allereerst is het hartverscheurend, het leed wat de mensen nu meemaken en dat veroorzaakt wordt door het wild om zich heen slaande corona virus. Het nauwelijks of niet bij je dierbare kunnen zijn als ze in een instelling verblijven en dan voor het voldongen feit komen te staan dat deze het virus niet gaan overleven. Soms hebben ze hun dierbare al weken niet kunnen bezoeken en zelfs niet kunnen spreken. Dan kunnen ze vaak nog wel afscheid nemen, maar meestal is hun dierbare niet meer bij kennis. Na al die weken en de behandelingen is het schrikken hoe ze hen aantreffen, dat hoor ik van de meeste. De verhalen zijn schrijnend en het enigste wat ik kan doen is een luisterend oor bieden en dat doe ik ook, maar sjonge het komt binnen deze verhalen. Dan komen ze ook nog eens voor het feit te staan dat er heel veel regels zijn rondom een afscheidsdienst. Het is bijna onmenselijk, maar wel een feit. We doen er met z’n allen echt alles aan om zoveel mogelijk, ook mogelijk te maken, zodat het toch nog enigszins draagbaar is. We weten als geen ander dat je maar één keer afscheid kunt nemen. De angst, de machteloosheid en soms ook boosheid bij de nabestaande is moeilijk te omschrijven maar oh zo begrijpelijk.
De uitvaartondernemers, uitvaartverzorgers, alle medewerkers van de crematoria, mijn collega’s woorddienstbegeleiders/afscheidsbegeleiders en ritueelbegeleiders (er zijn veel namen voor mijn beroep) staan zwaar onder druk. Je denkt misschien als je dit leest ja ja ‘ieder zijn dood……….(vul verder maar in)’, het wordt zelfs soms tegen me gezegd en werkelijk het maakt me woedend maar vooral verdrietig. Sommige zeggen ‘ja ja voor jou zijn het gouden tijden’, echt afschuwelijk, ik werk voor mensen met verdriet en dat doet veel met me. Ik kan niet meer doen als werken en ik had werk genoeg. In het normale leven moet er al genoeg afscheid genomen worden, daar is echt geen corona virus voor nodig. Nee dit is hartverscheurend, dit wil niemand. We zijn geen zakkenvullers of emotieloze mensen, juist in tegendeel. De meeste mensen in de branche doen dit werk omdat we weten hoe belangrijk afscheid nemen is. De meeste van ons zijn het gaan doen omdat ze dit uit eigen ervaring weten. De meeste weten wat afscheid nemen met je doet, daarom doen we dit met heel ons hart. Het is fijn dat de mensen je waarderen om wie je bent en zelfs dankbaar zijn omdat je ze begeleid hebt in onmogelijke tijden en dat maakt mijn werk zo mooi, niet het verdriet.
Geloof me het gaat ons echt niet makkelijk af. Als collega’s helpen en ondersteunen we elkaar waar we kunnen. We hebben een luisterend oor voor elkaar, want het is heftig. Als een collega een foto stuurt van een extra koelunit die geplaatst is omdat ze anders de overleden niet kunnen opvangen, of je komt achter binnen bij een crematorium en ziet het aantal kisten op een rij staan waarvoor die dag een dienst is geweest of nog komt, daar word je wel stil van, daar lopen de rillingen letterlijk van over je lijf. Het is niet zoals het normaal gaat, ieder werkt zorgvuldig en hard met veel zorg en resprect voor de overledenen met hun nabestaanden. Als ik hoor wat de behandelingen bij de corona patiënten voor een impact hebben gehad en wat ze zien als ze een overledene verzorgen en dan nog het besmettingsgevaar, het is echt zwaar.
Dan is er nog het persoonlijk leed van collega’s, angst voor de gezondheid van zichzelf maar vooral voor hun familieleden. Ze weten dat ze niet thuis kunnen werken en dat ze het verschil kunnen maken en daarom werken ze dag is dag uit met heel hun hart. Soms zijn er tranen van machteloosheid en we kunnen dan geen schouder bieden of de arm om iemand heen leggen, dit vanwege de maatregelen. We hebben te maken met overledenen aan het coronavirus of het verdacht op het virus omdat er niet altijd getest wordt. Zijn de nabestaanden besmet? Je weet het niet, dat weten we ook niet van elkaar. We letten goed op, dat alles voor de veiligheid van onszelf, onze collega’s maar ook voor de nabestaanden. Vooraf handen wassen en erna dat is makkelijk maar 1,5 meter afstand is moeilijk het maakt het afstandelijk en dat wil je niet zijn.
Als ik na een dienst in de auto stap, dan heb ik ook verdriet en voel me vaak machteloos omdat ik niet meer kan doen als dat ik doe. Ik ga echt niet meteen over tot de orde van de dag, dit moet ik een plaats geven dat heeft even tijd nodig. Ik ben ook trots op al mijn collega’s die dag in dag uit hun werk met veel passie doen en voor elkaar klaarstaan.
ALSJEBLIEF: Denk na hoe je nu alles doet, hou je aan alle regels want die zijn er niet voor niets het is écht nodig. Het is belangrijk en voorkomt veel leed!
