Veertig jaar geleden begon de officiële reis van mijn leven samen met Leon, dit na drie jaar verkering. Veertig jaar, wat een tijd en wat hadden we beiden daarvoor zelf al een hele hobbelige reis gemaakt. We kenden beide het verdriet van afscheid nemen van een ouder en het verdriet wat het achterlaat bij onze andere ouder.
En weer is daar het besef moment wat me toch ook laat mijmeren. Ja mijmeren, ik vind het een prachtig woord. Veertig jaar en ik mag wel stellen dat we toch behoorlijk wat bergen hebben moeten beklimmen en ook voor heel wat uitdagingen hebben gestaan.
Je kent het wel dat je soms van mensen hoort ‘waarom ik’ maar deze woorden zeg ik nooit, ik zeg altijd ‘waarom ik niet en de ander wel’. De bergen die we hebben beklommen zorgen er juist voor dat we het geluk goed voor ogen hebben. En daarbij denk ik, ‘waarom wij wel en de ander niet’.
Leon en ik zien dat het gras bij een ander echt niet groener is, ons gras is meer dan groen genoeg ook al is het niet perfect. Wij zien juist dat het gras bij velen dor en droog is en dat de groene sprietjes het moeilijk hebben.
Onze ouders bijvoorbeeld, die kennen het geluk niet om samen hun kinderen volwassen te zien worden of mijn broer die heeft ook zijn kinderen niet zien opgroeien tot wie ze nu geworden zijn. Dan heb ik het nog niet een over opa en oma mogen worden, wat weer een volgende stap in ons geluk is.
Ik voel me dan ook altijd gelukkig met een reserve diep in mij, omdat ik maar al te goed weet dat dit allemaal niet vanzelfsprekend is. Dan maak ik het natuurlijk ook nog in mijn vak mee, het verdriet van het niet samen ouder worden. Maar ook de andere kant, wel samen oud mogen worden. Maar dan afscheid te moeten nemen als je al heel lang bij elkaar bent. Er wordt vaak gezegd ‘och ja maar ze hebben toch een mooi leven gehad’. Ja dat klopt en dat weten ze zelf ook wel. Maar stel je eens voor, dat je al 60 jaar het leven met elkaar deelt en dat je dan afscheid moet nemen. Dat gaat zeker gepaard met dankbaarheid, maar ook met veel verdriet.
Daarom ben ik gelukkig met een reserve diep vanbinnen. Ik besef me maar al te goed dat we met het ouder worden ook steeds kwetsbaarder worden. Velen staan er niet bij stil en gaan gewoon door met hun leven, ze zeggen zelfs daar moet je niet aan denken.
NOU DOE DAT TOCH MAAR EEN AF EN TOE
Denk daar wel eens over na, tel je zegeningen en zie dat het gras bij jou thuis groen genoeg is. Ook. zie dat het leven ook zeker een keer eindigt. Sta daar bij stil want dat geeft het leven zoveel meer ruimte. Geen lange bucketlist, maar zien wat echt van waarde is en daar met volle teugen van genieten.
Sta je dan voor een grote berg, hou elkaar vast en help elkaar eroverheen. Dat hebben Leon en ik tot nu toe gedaan en geloof me de bergen waren soms heel hoog. Natuurlijk hebben we ook echt wel eens de balen van elkaar en raken we elkaar een stukje kwijt. Toch is er steeds weer die hand, soms van hem en soms van mij en kunnen we weer verder.
Ons koffer van onze reis is rijkelijk gevuld, met mooie en met minder mooie momenten. Maar allemaal zijn ze van heel veel waarde. Geluk zie je pas als je ook weet dat het heel anders kan zijn.
Mijn hoop dat we samen onze koffers nog flink mogen vullen, dat die zo vol wordt dat we er toch wat dingen uit moeten halen. Maar hoe dan ook, ik zie en ik voel de weg die we tot nu toe hebben mogen bewandelen. Alles op deze weg is van heel veel waarde is, wat velen andere niet hebben mogen meemaken.
