Ja pap…
Wat zou ik jou graag willen vertellen dat je derde achterkleinkind afgelopen week is geboren.
Ik zou je vertellen dat ik me zó rijk voel.
Het is gek, maar het verlangen naar jou wordt steeds groter.
Ik weet eigenlijk niet wie je echt was.
Ja natuurlijk, je was mijn vader, maar ik vóel het niet.
Alle verhalen over jou als persoon ken ik alleen van anderen.
Er zijn foto’s van ons samen, van ons leven toen… maar ik voel het niet.
Ik weet dat je een sociale man was, met een groot bedrijf dat je leidde.
Dat jouw liefde voor mam groot was, en dat die liefde wederzijds was.
Je werkte hard, had een groot netwerk, was een echte dorpsfiguur.
Je was betrokken bij de gemeenschap en zette je er met hart en ziel voor in.
En ik heb van horen zeggen… dat ik jouw oogappeltje was.
Dat je me enorm verwende.
Maar toch… ik vóel het niet.
Daarom zou ik zo graag nog eens met je willen praten.
Maar vooral: ik zou je willen voelen. Willen ruiken.
Niet alleen zien op een oude foto, maar écht zien.
Ik zou willen weten wat je zou denken als je wist van mijn diepe dalen.
Hoe ik steeds heb moeten vechten om eruit te klimmen.
Hoe Leon altijd mijn rots is geweest, keer op keer maar weer.
Maar ook hoe ik steeds weer de weg terugvond.
Ik zou je vertellen over het verlies van ons Mart.
Het grootste verdriet in mijn leven.
Een litteken dat nooit helemaal heelt en dat wil ik ook niet.
En toch, pap…
Ondanks dat alles heb ik steeds de slingers weer weten te vinden.
Ik heb geleerd om hulp te vragen, ook al blijft dat moeilijk.
Ik zou je vertellen hoe alles wat ik heb meegemaakt
z’n sporen heeft achtergelaten in wie ik nu ben.
Dat ik het moeilijk vind om van mezelf te houden.
Dat ik me vaak te veel voel. In de weg, zelfs.
Maar ik zou je ook zeggen dat dit nu eenmaal bij mij hoort.
Dat het lastig is, ja, maar dat ik heb geleerd het te accepteren.
Omdat het mijn pad is. Mijn verhaal.
Wat ik jou vooral zou willen… is het je laten zien.
Onze drie prachtige kleinkinderen
en ja, er is er nog eentje op komst.
Ik zou je laten zien hoe trots ik ben op onze twee jongens.
Hoe ze zijn uitgegroeid tot prachtige, volwassen mannen.
Ik zou je laten kennismaken met onze twee lieve schoondochters.
Ik zou je laten vóelen wat ik voel, hoe bijzonder het is.
Juist omdat ik weet dat het leven niet maakbaar is.
Juist omdat ik de diepe dalen ken. Het verlies.
Het opgroeien zonder vader.
Het missen van jou.
En ja… zelfs het overleven van kanker.
Dát alles maakt dat ik des te meer besef hoe rijk ik ben.
Het is een verlangen, pap.
Gewoon jou even ruiken.
Even in je armen liggen.
Even dit allemaal vertellen.
En het dan voor altijd kunnen koesteren.
Dat is wat ik zo graag zou willen.
Maar…
Misschien heb je het allemaal al gezien.
Vanaf jouw prachtige wolk.
Misschien is Mart bij je.
En kun je alles delen met ons mam.
Dat is een verlangen, want wat zou ik dit graag ♥
