De dag van mijn nieuwe leven……… dat wordt de titel van mijn boek. Er zijn veel mensen die tegen mij zeggen dat ik een boek moet gaan uitbrengen. Ik denk wel heel vaak, tja wie zit er nu op te wachten. Is een boek over mijn diagnose borstkanker met alles eromheen interessant. Maar soms denk ik dan tegen mezelf, eerlijk is eerlijk als je naar de cijfers achter de website kijkt en je ziet hoeveel mijn blog gelezen wordt, is er misschien toch wel belangstelling. Het heeft lang geduurd voordat ik geïnspireerd werd, gewoon mijn blog uitprinten en laten bundelen is voor mij geen optie namelijk. Maar nu heb ik de titel, bij het lezen van een boek schoot die mij ineens te binnen. Ook de foto die op de kaft moet komen heb ik in mijn hoofd en dat alles inspireert me enorm. Ik heb mijn eigen schrijfkamer ingericht met een prachtig uitzicht en hier kan ik me dan ook terugtrekken, mijn eigen soort hutje op de hei. Maar dan komt het volgende, hoe breng ik een boek uit? En steeds zie ik beren op de weg, waarvan me de moed in de schoenen schiet. Toch merk ik dat ik steeds dichter bij het schrijven kom en ja het begin is nu gemaakt.
Waarom de titel ‘dag van mijn nieuwe leven’? Ik heb een leven van vóór de kanker en een leven ná de kanker. Zo voelt het echt, mijn leven van vóór de kanker heb ik voor mijn gevoel afgesloten. Mijn leven ná de kanker, daar zit ik middenin en heeft niet alleen ellende gebracht, maar ook mooie dingen. Ik ben een ander mens geworden, dat is dus toch een nieuw soort leven. Daarom deze titel en het laat met niet meer los.
Vandaag voelt het ook als een dag van mijn nieuwe leven, waarom? Ik heb van allerlei lichamelijke en mentale klachten. Dit besprak ik met mijn nieuwe chirurge, ze vond het wel goed om een pet scan te laten maken om uitzaaiingen uit te sluiten. Gisteren kreeg ik de uitslag en die was goed. Maar dat neemt de klachten niet weg en hier moet ik iets me doen. Ze noemde het post-chemo klachten en ik ben natuurlijk ook 6x geopereerd waarvan een keer een narcose van zo’n kleine 9 uur, dat doet wat met je lijf en brein. Ik ben zo ontzettend moe en kan me slecht concentreren, spring van de hak op de tak en vergeet heel echt heel erg veel. Dat maakt me erg onzeker, ik ben ook erg kwetsbaar en ben snel geraakt. Ik kan me ook moeilijk oppakken om dingen te gaan ondernemen, ben het liefste thuis maar ook daar komt niet veel terecht. Daarnaast ben ik ook wel lichamelijk beperkt. Door de borstamputaties en okselklier verwijdering, als ook de reconstructie met de buikwond heb ik wel beperkingen. Even de was ophangen bijvoorbeeld of iets hoog uit een kast pakken, dat kan niet meer zo makkelijk. Of stofzuigen, ramen wassen etc. etc. Nu zijn dat ook niet mijn hobby’s maar ik krijg het gewoon weg niet meer gedaan en daar baal ik wel van. Dat geeft me een gevoel van dat ik een luie vrouw ben en te veel een beroep doe op mijn naasten, ik krijg hier een schuldig gevoel van. Ik word ook enorm geholpen door mijn mannen, maar dat geeft me ook zo’n schuldig gevoel. Ik ben niet meer de vrouw van Leon en de moeder van Tim en Luc die ik was. Ik ben een vrouw met beperkingen en dat voelt als een last voor de ander.
Ik merk dat voor velen het er makkelijk insluipt het niet meer denken aan wat er allemaal is gebeurd. Zo die kanker is weg en huppakee ga maar weer gewoon verder, maar zo werkt dat niet helaas. Voor nu is mijn lichaam schoon, maar gezien dat wat er allemaal mis was in mijn lichaam en het feit dat de chemo niet zijn werk deed, heb ik een verhoogd risico dat het toch nog ergens gaat uitbreken. Dit was het antwoord van mijn chirurg op de vraag hoe ze over het verloop van mijn ziekte denkt.
Maar ik moet wel als de donder met mezelf aan de slag, wil ik toch nog een enigszins normaal leven gaan krijgen. Ik moet meer gaan bewegen, dat is een punt wat zeker is. Maar oh wat heb ik een hekel aan sporten, überhaupt wandelen met de hond bijvoorbeeld vind ik al een crime. Ja en dan moet ik ook af gaan vallen, langzaam maar zeker word ik weer zwaarder en dat maakt dat mijn conditie er ook niet beter op.
Maar vanmorgen ben ik opgestaan en heb mezelf aangesproken met: Kom op Marion dit is weer zo’n dag van je nieuwe leven, je moet met jezelf aan de slag. Nu nog de balans zien te vinden en de discipline. Leon spoort me regelmatig aan, maar eerlijk gezegd irriteert me dat enorm als hij dat doet hoe goed bedoelt ook. Maar ik moet eerlijk zijn, mijn lichamelijke en mentale gesteldheid van vóór mijn diagnose borstkanker die komt nooit meer terug. Ik zal meer hulp moeten vragen en mezelf moeten accepteren in wie ik ben geworden na ‘de dag van mijn nieuwe leven’.
Nu heb ik het op papier staan en dan moet het nu nog omgezet worden in daden, we zullen maar zeggen: wordt vervolgd……….
