Ik vraag me niet af, waarom ik? Want dan zou ik het een ander gunnen wat ik meemaak en dat is zeker niet zo. Ik vraag me wel af: waarom zoveel?
Natuurlijk iedereen heeft zijn ups en downs in het leven en het gras is bij een ander altijd groener, dat weet ik echt wel. Maar toch moet ik zeggen dat ik toch best veel te verduren heb gehad in mijn leven en dat al vanaf heel jonge leeftijd. Ik heb steeds gezegd als iemand tegen mij zei: “Het leven spaart je niet”……och ja, komt goed we zien er maar het positieve van in, maar het lukt me niet meer.
Wat is het wat ik in mijn leven verkeerd heb gedaan? Is het echt zoveel zodat ik het allemaal verdiend heb. Ben ik er te weinig geweest voor andere? Volgens mij niet, ik sta echt wel klaar voor iedereen cijfer mezelf weg en werk nooit in eigen belang. Ik vecht voor de ander, alleen voor mezelf niet. Eigenlijk weet ik het wel dat het niet zo is, maar toch ik denk vaak dat er iemand daarboven mij enorm aan het straffen is. Of zou het zo zijn dat ik de aantrek, er zijn mensen die geloven dat je je eigen leven maakt, je zelf bepaalt hoe je leven loopt. Is dat werkelijk zo? Krijg ik wat ik verdien? …………… of boontje komt om z’n loontje?
Wat ik nu schrijf klinkt klagerig en meelijwekkend, maar zo bedoel ik het niet. Ik probeer echt niet zielig te zijn en te doen, maar sinds een week huil ik en blijf ik huilen. De tranen lopen zo ineens langs mijn wangen en ben ik intens verdrietig. Hoe het zo nu ineens komt? Ik heb echt geen idee, wat de omslag is geweest. Ik ben deze week weer naar mijn psychotherapeut gegaan en ik zij zegt dat ik eigenlijk weer in mijn eigen web ben beland. Ik ben de spin in het midden die een web maakt en heel veel draden aan elkaar verbind, maar nu dreig zelf in het web gevangen te worden. Eigenlijk ben ik een kuil voor mezelf aan het graven, een kuil waarin ik al langzaam wegzak.
Ik weet heus wel wat ik allemaal wel heb en ben daar ook dankbaar voor, maar hier hebben we ook heel hard voor gewerkt, echt heel hard. Ik voel nu langzaam maar zeker alles afbrokkelen en kan het bijna niet meer bij elkaar rapen, ik heb er zo goed als geen controle meer over. Ik ben blij dat ik weer bij Franette ben (mijn psychotherapeut) want zo ging het niet langer en vrees dat ik echt helemaal kopje onder zou gaan als ik nu niets zou gaan doen. Ze gaat me flink aanpakken zegt ze, nu eerst even pas op de plaats en rust, daarna gaat ze me een schop onder mijn kont geven.
Even rust is fijn, ik weet niet of ik het kan. Ik weet niet of ik kan denken; oh nu even niet doe het maar lekker zelf maar ik ga het proberen. Daarna, flink aan het werk ik moet ook aan het werk. Bijvoorbeeld mijn eigen bedrijf, daar ben ik wel al flink mee aan de slag maar doe alles nog pro deo. Ik vind het zo moeilijk om er geld voor te vragen, het gaat eigenlijk allemaal om menselijk leed. De mensen om me heen zeggen: ben je gek ofzo? je levert toch een dienst? Sterker nog ik help mensen vaak zodat ze toch nog dingen vergoed krijgen, of dat ze zaken op een rijtje krijgen of dat alles goed geregeld wordt. Daar moet ik echt in gaan veranderen, je betaald ook voor andere diensten dat wordt als vanzelfsprekend gevonden. Kijk je hebt de mensen om je heen, natuurlijk help je elkaar dat is ook juist fijn maar waar ik het nu over heb zijn mensen die verder van me af staan.
Ik zal dus flink aan het werk moeten en mezelf weer moeten gaan herontdekken. Ik zal zakelijker moeten gaan worden en dingen die negatieve energie geven gaan loslaten. Ik zal het moeten doen, wil ik nog langer hier op deze aardkloot blijven…………………………het zal moeten.
