Doordenderen, ik weet niet eens of dit een woord is wat bestaat maar dat is wat ik gedaan heb. Heel veel mensen om me heen hebben me gewaarschuwd, maar ik dacht ‘och ja het gaat toch goed’. Ik groeide op de complimenten dat ik een positieve en sterke vrouw ben, maar vergat mezelf hierin. Trots was ik als er tegen me gezegd werd dat het eigenlijk niet normaal is dat ik zo snel overal van opknapte, maar vergat me zelf.
Deze week is er iets gebeurt wat ik vreselijk vind, ik schaam me eigenlijk heel echt heel erg diep. Gelukkig was dit in een gezelschap van mensen die daarna zo ontzettend lief voor me zijn geweest, maar oh mijn god wat schaam ik me. De mensen die er bij waren zeggen dat dit niet hoeft dat het niet zo erg was maar voor mij is het erg. Nu heeft dat de emmer behoorlijk doen overlopen. Ik had de laatste tijd weer gedachtes waarvan ik alweer lang geleden aan mijn mannen had beloofd om het nóóóóóóit meer te doen. Ik had dit al tegen Leon en twee schatten van vriendinnen uitgesproken, omdat ik er zo van geschrokken was dat deze gedachtes weer zo intens aanwezig waren. Gisterenmorgen, dat was the day after, werden deze gedachtes heel erg sterk en kon ik het bijna niet meer onder controle krijgen. We hadden met de curator afgesproken dat ik de deur van de winkel zou openen want een opkoper zou alles leeg komen halen. Och ja hoor dat doe ik wel eventjes en daar voor de deur in de auto daar gebeurde het. Ik had nog net zoveel verstand dat ik Fabiënne kon bellen en die is acuut gekomen en heeft ingegrepen en meteen e.e.a. geregeld. Ze heeft ook meteen Frannette gebeld, mijn psychotherapeut waarbij ik lang onder behandeling ben geweest. Het wordt tijd voor een nieuwe afspraak met haar, omdat het niet goed met me gaat.
Er zijn heel veel mensen om me heen die zeggen dat ik het waard ben, maar ik voel het niet, echt ik voel het niet. Ik voel alleen maar die mensen die me niet begrijpen en kwetsen Deze mensen denken dat ik een bitch ben en van beton waar je maar alles tegen kan zeggen. Het ergste is, ik geloof ze ook nog, steeds denk ik ze hebben gelijk ik: ben een enorme bitch. Ik heb me kapot gewerkt voor een bepaald doel, ook toen ik ziek was ik heb gestreden en alles strak geregeld. Waarvoor? denk ik nu, waarvoor? want er zijn een paar haantjes die denken dat ze alles weten én alleen maar werken uit eigenbelang die me nu een flinke hak hebben gezet. Als ze dit nu deden voor het grotere doel, maar nee ze doen het puur uit eigen belang omdat ze er gewin uithalen, ze kicken op macht of omdat ze belangrijk willen zijn. Ze hebben flink zitten trekken aan mijn integriteit, ze hebben me intens echt intens diep geraakt. Ik heb daarom gelukkig twee weken geleden gezegd; stop tot hier en niet verder, maar het zit diep echt heel diep ze hebben me echt heel erg diep geraakt. Ik zou het liefst een dikke middelvinger naar die haantjes uit willen steken en eens even zeggen wat ik en vele andere van ze vinden, maar nee dat doe ik niet want alles wat aandacht krijgt groeit en dat verdienen ze niet.
Ik leef in een wereld, waarin mensen me zien als een bedreiging. Belachelijk, deze mensen hebben het niet zo op vrouwen met een mening zullen we maar zeggen. En dan de beroepsgroep waar ik mee te maken heb voor mijn eigen bedrijf, zien me als concurrent of als gevaarlijk of zo. Echt zo enorm belachelijk, we zouden elkaar flink kunnen versterken maar nee ze zijn erg argwanend en kijken met een schuin oog naar me.
Waar ben ik nu? Ik weet het niet alles is me gisterenmorgen ontglipt. Ik voel me nu als een soort zombie, zie wel de dingen die moeten gebeuren maar heb helemaal geen energie meer. Het is totaal op, het voelt als mijn vorige burn out. Dus wat moet ik doen, tja allereerst aan de slag met Frannette. Me verre houden van al die negatieve mensen. Ja en ik moet gaan leren om lief te gaan zijn voor mezelf. Ik denk aan die dapper bijzondere jonge vrouw wat zij moet doorstaan en voor haar en haar dierbare zal ik er zijn. Daar waar zij me nodig hebben daar ben ik. De rest……….. tja die zal moeten wachten.
Zou het me lukken?…………. wordt vervolgd
