Gisteren realiseerde ik me ineens dat ik sinds ik gediagnostiseerd ben met borstkanker, heel kwetsbaar ben geworden. Ik bedoel daar niet mee dat de ziekte zelf mij kwetsbaar maakt, maar het feit wat het van me gemaakt heeft. Nu ineens spelen er zoveel factoren een rol in mijn leven en ben en zal voortaan altijd afhankelijk blijven van heel veel mensen en factoren.
Neem nu het verloop in mijn behandelingen, ik heb daar zo mijn ideeën over maar ben toch erg afhankelijk van wat de artsen en andere hulpverleners mij hierin willen bieden. Soms kun je je daar erg onmachtig en heel eenzaam in voelen. Verder weet je natuurlijk niet wat al die celletjes nog in je lichaam van plan zijn en hoe en wanneer en natuurlijk of dit zich nog gaat openbaren.
Maar vooral mijn dagelijks leven is kwetsbaar geworden, ik kan niet altijd meer op mezelf vertrouwen en dat is heel lastig. Eerst was het best moeilijk om mij te kwetsen, ik stapte er best makkelijk overheen. Maar nu merk dat ik diep geraakt kan worden en dat ik daar heel echt heel erg klein van kan worden, ik raak er van slag van. Ik kan hierin niet meer vertrouwen op mijn eigen kracht, die is er gewoon niet meer altijd. Als die kracht er wel is, dan is het ook heel snel wankel te krijgen.
Ik kan alle plannen van de wereld in mijn hoofd hebben, maar dat is niet verstandig merk ik nu wel. Ik weet namelijk niet hoe dit lichamelijk en geestelijk bij me uitpakt. Ik kan niet meer zo gemakkelijk ergens de schouder onder zetten. Dit doe ik nog wel maar oei die kwetsbaarheid die speelt soms echt de baas.
Ik merk dat ik balanceer op een heel dun draadje en dat draadje is wankel en broos. Hier kan ik echt enorm van schrikken steeds weer als ik er dreig vanaf te vallen. Soms heb je er zelf invloed op maar soms worden door factoren of mensen van buitenaf flink aan het draadje getrokken of heen en weer geschud. Dit is heel moeilijk voor iemand met een karakter als de mijne, die van ‘niet lullen maar poetsen’ houdt of die zich als een pitbull ergens in wil bijten. Eigenlijk zou ik vaak het liefst tussen mijn 4 muren blijven, lekker veilig Maar van tussen vier muren blijven komt er geen brood op de plank en zal ik ook veel van het leven moeten missen. Als ik alleen ben thuis ben gaat de deur vaak op slot en dat zeker ’s avonds, ik sta namelijk mijn mannetje niet meer. Mensen kunnen me ook eerder raken als voorheen, het komt meer binnen. Ik pak me steeds weer op en doe nog dingen en kan er ook van genieten, maar het is broos o zo broos. Het voelt zoiets als dat je hormonen rare dingen met je doet in de zwangerschap. Je ziet bijvoorbeeld een emotionele film en je zit diep in de tranen, zo is dat nu ook. Men kan mij sneller raken en dan komen de waterlanders, dit had ik nooit.
Gisteren had ik zo’n dag, er was ook wel een aanleiding toe ik want werd flink aangevallen en er werd op mijn integriteit getrapt. Ik bleef de hele dag zwaar van het padje, over wat zich had voorgevallen heel vroeg in de ochtend al. Ik kon moeilijk de draad weer oppakken en daar schrik ik steeds weer van en realiseer me dat ik een kwetsbare vrouw ben geworden. De 7 operaties, al die chemo’s en bestralingen hebben dit veroorzaakt. Ik zal deze kwetsbaarheid moeten gaan omarmen en me niet vooraf van de wijs laten brengen, het is iets wat bij de nieuwe Marion zal horen en daar moet ik mee zien te handelen.
Ik weet het, ik ben wie ik ben maar soms ken ik mezelf niet meer………..
