Ik weet het nog, de geboorte van mijn eerste kind. Bij de emotie geluk, kwam ook meteen van de ene op de andere minuut het besef dat er vanaf dat moment altijd zorgen zouden zijn. Zorg van het opvoeden van je kind, alles wat je vanaf dat moment zou gaan doen werd anders doordat je een in het begin nog hulpeloos leventje op de wereld had gezet. De eerste tijd van zijn leven was hij nog erg afhankelijk van jou, dat werd natuurlijk steeds minder maar dat maakte het nog niet dat de zorgen weg waren. Bij de ene ouders is dat meer als de andere, want je hebt niet alles in de hand wat het leven jou en je dierbare te bieden heeft.
Bij de geboorte is de emotie geluk, maar bij het leven hoort ook de dood. Voor de een weer eerder als de ander. Bij de dood hoort de emotie verdriet maar ook dan heb je van het ene moment op het andere, zorgen. Ik zat laatst op een verjaardag waar maar liefst 3 vrouwen op een nog jonge leeftijd hun partner hadden verloren. Deze vrouwen geven hun kinderen nu met klem mee naar de volwassenheid, dat ze alles goed samen met hun partner moeten regelen want ze weten als geen ander wat dit verlies inhoudt en dan heb ik het niet alleen over verdriet. Het wordt zo onderschat, wat dit een leven van iemand op de kop zet en hoeveel zorgen er dan ineens zijn. Je bent in de rouw en je hebt het gevoel of je hoofd gevuld is met watten, je kunt niet meer rationeel nadenken. Er moet veel geregeld worden en bent dan in zo’n emotionele staat, dat je al snel toegeeft aan alles wat er wordt voorgesteld. Bij een plotseling overlijden, is er vaak geen weet van hoe de naaste het geregeld zou willen hebben. In het partnerschap wordt niet vaak gesproken over afscheid. Maar ook als er een tijd van ziekte aan vooraf is gegaan wordt er vaak niet over gesproken. Als je te maken krijgt met een bedreigende ziekte, ga je overleven en neemt vaak elke strohalm aan die wordt aangeboden. Vaak is de angst om te praten over afscheid dan erg moeilijk, want je wil er gewoon niet aan denken of er is geen tijd. Het is ook niet zo dat als het daadwerkelijke afscheid voorbij is de grootste zorg over is, echt niet want dan begint het pas. Je hebt het emotioneel erg zwaar, moet verwerken wat er allemaal is gebeurd en je zal verder moeten in een leven zonder je partner. Je zou dan eigenlijk in je in een veilige omgeving willen terugtrekken, maar dat kan niet er moet enorm veel geregeld worden. Dan komen de zorgen om de hoek kijken, hoe nu verder? en hoe sta je er financieel. Er zijn tegenwoordig geen sociale potjes meer die je zomaar zou kunnen aanboren. Als je goed nadenkt, toen mijn generatie kinderen kreeg zijn er veel vrouwen gestopt met werken. In ieder geval veel minder gaan werken en vaak verdiende de man de kost. Bij het overlijden van je partner verdwijnt dan ook meteen zijn of haar inkomen. Er zal vaak een nabestaande pensioen zijn, maar daar ga je het niet mee redden. Kun je dan nog wel in je huis blijven wonen? Of kun je de studie van je kinderen nog betalen? Sterker nog hoe krijg je brood op de plank? Ik hoor nu mensen zeggen, dan ga je toch werken. Ja was het maar zo gemakkelijk, als je emotioneel helemaal kapot bent. Er komen van allerhande zorgen die zeer dreigend boven je hoofd gaan hangen en dat in een periode waarin je het liefst onder een deken weg zou kruipen. De zorgen zijn er heus niet alleen bij mijn generatie, ben je twee verdiener man of vrouw en laten we eerlijk zijn dat zijn de meeste tegenwoordig, dan valt het tweede inkomen weg waar je gezamenlijke hele leven omdraait. Je hebt je leven ingericht op dit gezamenlijk inkomen en vaak ook een huis op gekocht.
Deze zorgen kun je er eigenlijk niet bij hebben, daar is geen ruimte voorgewoon in een tijd van diepe rouw. Daarom is het voor iedereen goed om hier eens over na te denken, om het er samen over te hebben gewoon nu als er nog niet echt iets aan de hand is. Het is niet gemakkelijk dat begrijp ik maar het neemt zoveel zorgen weg nadien, dat moet je je goed realiseren. Ik zelf heb privé dit al enkele keren meegemaakt en dat begon bij het overlijden van mijn vader. Hij liet mijn moeder achter met drie opgroeiende kinderen én een groot bedrijf met een flink aantal werknemers. Natuurlijk, mijn moeder kreeg hulp van familie en vrienden maar die konden haar zorgen niet wegnemen hoe het nu verder moest. Mijn moeder moest zelf gaan bepalen welke koers ze in zou gaan. Ondanks alle hulp stond ze er toch alleen voor en dat in een tijd van diepe rouw. Ik heb het gezien bij mijn schoonzussen, het heeft een hele impact en dat niet alleen emotioneel. Dit moet en mag je niet onderschatten. De een is hier ook sterker in als de ander, maar het heeft er ook zeker mee te maken hoe alles vooraf geregeld is.
Doordat zowel Leon als ik al om jonge leeftijd een van onze ouders zijn verloren, hebben wij vanaf het begin dat wij samengingen leven veel geregeld. Ik weet het je kunt niet alles regelen maar wel veel. We hebben nagedacht hoe we verder zouden willen als een van ons zou komen te overleven en daar alle verzekeringen etc. op aangepast. Ik ben iemand die alles zo goed mogelijk dichtgespijkerd wil hebben, dat hoeft natuurlijk ook weer niet. Maar denk er weleens over na zodat je weet hoe je erbij staat, als dit zich voor gaat doen. En ja een ding is zeker, vroeg of laat krijg je hier mee te maken. De dood hoort nu eenmaal bij het leven, dat is de enigste zekerheid.
Bekijk ook wat er aan mogelijkheden er zijn voor een afscheid en heb het er eens over, hou er financieel ook rekening mee want het kan rib uit je lijf zijn. Je kan het zo duur maken als je wil, maar kosteloos kan dit zeker niet.
