Ik heb steeds gezegd dat ik niet bang ben voor de toekomst, over wat de borstkanker met me zal doen. Voor hetzelfde geld sterf ik misschien wel aan een hartinfarct of auto-ongeluk i.p.v. de borstkanker, dat weet je niet. Ik ben nu natuurlijk wel onder controle, maar dat heeft niet zoveel op de kous. Ik heb geen (echte) borsten meer, dus een mammografie of MRI van de borsten kan niet meer. Tijdens de controles wordt er wat gevoeld en geluisterd en dat is dan ook dat.
Een paar weken geleden voelde ik een knobbel onder het sleutelbeen, tja wat doe je dan? Ga je wel bellen of niet? Ik heb toch maar gebeld en er werd een echo gemaakt. Het zou volgens de radioloog nog een rest van de operatie zijn. We zijn een paar weken verder en de knobbel is groter geworden. Aangezien ik a.s. donderdag naar de plastische chirurg moet, heb ik het maar even gelaten voor wat het is en hoor ik wel wat ze er in Maastricht van vinden. Tijdens de controleafspraak met ‘mijn’ oncoloog, bracht ik het nut van de controles ter sprake. Wat hebben de controles eigenlijk voor een zin? want wat valt er te controleren? Ik moet aan de bel trekken als er iets is en dan zoeken ze gericht naar de klacht. Ik dacht dan maar jaarlijks een of andere scan, maar dat is geen protocol en wordt nooit gedaan. Je geeft je zelf bloot aan stralingen, zo werd gezegd en daar kun je ook weer kanker van krijgen. Ik ben ervan overtuigd ben dat dit alles nog wel een staartje krijgt, er is zoveel misgegaan bij beide borsten en de lymfeklieren zijn ook besmet aan beide kanten. Natuurlijk ik heb chemokuren gehad en zware bestralingen, maar hoe zit het met die celletjes die nog rondzweven. Ik heb dit uitgesproken tegen ‘mijn’ oncoloog en hij sprak me niet tegen. Hij stelde de vraag of ik teleurgesteld of boos was over zijn antwoord, maar dat is niet zo het is zoals het is en ik ben hierin niet de deskundige.
Waar ik nu tegenaan loop zijn de kwaaltjes, wat moet ik serieus nemen en wat niet? Ik voel met niet lekker, heb dus kwaaltjes. Pijn in de rug, linkerenkel, rechterschouder en hoofdpijn. Mijn buik voelt eigenlijk ook niet oké, oh en ja ik heb bloed bij de ontlasting. Dat laatste heb ik wel vaker gehad, ben er ooit lang geleden voor onderzocht en er was niets aan de hand dus dat zal nu ook wel niet zo zijn. Ik slik tamoxifen, dat zijn hormoontabletten en die kunnen ook al dit soort klachten geven. Maar nu houdt wel het feit van eventueel stoppen met de tamoxifen me bezig. Ik slik ze nu bijna een jaar, heb nooit echt klachten ervan gehad en vraag me af of deze klachten zich dan nu pas openbaren. Wat ik wel weet, dat als deze klachten wel iets met deze tabletten te maken hebben ik er echt mee stoppen. De kwaliteit van leven vind ik toch echt wel belangrijker dan de lengte ervan. Ik kan heel veel hebben, heb me ook echt kranig gehouden tijden mijn behandelingen, maar je constant zo voelen dat maakt mijn dagelijks leven niet gemakkelijk dan maar wat korter. Het wil ook niet zo zeggen dat je leven afhankelijk zal zijn door het slikken van deze tabletten, dat gaat ook maar om procenten het is zeker geen garantie.
Kortom, wat moet je maar geduldig accepteren en wat niet? Wanneer trek je aan de bel en wanneer niet? Ik zeg meestal wel dat het goed met me gaat wil niet zo zeuren, maar eigenlijk gebeurt er van alles in mijn lichaam wat niet echt prettig is. Dat zal bij mijn toekomstig leven horen ben ik bang, maar ik ga niet koste wat kost door met behandelen of slikken van medicijnen.
