Vanuit mijn opleiding en mijn eigen onderneming, maar vooral vanuit eigen ervaring weet ik hoe belangrijk een goed afscheid is. Als nabestaande terugkijken op een goed afscheid, helpt in de verwerking. We hebben veels te jong veel dierbare verloren en ik kan nog steeds terugkijken op een mooi afscheid en dat schept rust, daar kun je mee verder.
Nadat ik zelf met borstkanker gediagnostiseerd werd, kregen uitvaarten een hele andere betekenis voor me. Ik had wel al regelmatig e.e.a. verteld hoe ik een afscheid van mezelf zag, maar toch mijn beleving als ik privé naar een afscheidsdienst ging beleefde ik heel anders. Het komt meer binnen, het doet meer met mezelf. Ik ben erg gevoelig over hoe een dienst verloopt en hoe het voor de nabestaande moet zijn. Ik ben altijd opgelucht als ik merk, dat het klopt en dat bedoel ik niet dat het voor mij klopt maar dat je merkt dat het afscheid vanuit de nabestaande komt zoals het bij hun past. Je merkt het meteen dat als de professionals die betrokken zijn bij de organisatie, het invullen voor de nabestaande zoals het bij hun past. Ik vind het zelf heel prettig als Ton van Raaij het afscheid doet, hij verstaat de kunst van het goed afscheid nemen als geen ander. Je merkt altijd dat hij heel betrokken is en dat hij afscheidsbegeleiding op de nabestaande heeft afgestemd en dan denk ik…… ja Ton jij zou dat ook bij mij mogen doen.
Gisteren was ik op een uitvaart op mijn lijf geschreven was, zo voelde het althans. Het ging weleens waar over een mooie vrouw in een andere levensfase, 20 jaar ouder en oma van 10 prachtige kleinkinderen. Maar zonder dat ik het wist stond ze precies hetzelfde in haar ziekte, zoals ik dat ook deed en nog doe. Ze was ondanks haar diagnose bezig met het leven, natuurlijk moest ze ook medisch aan de slag maar ze was geen patiënt en dat kan. Ze leefde zolang als ze kon, zoals ze dat altijd gedaan had met veel aandacht voor haar omgeving. Ze genoot nog met volle teugen en misschien nog wel meer van het leven. Haar man, mijn neef vertelde me later dat ze steeds mijn blog volgde. Dat is zo bijzonder dat ze eigenlijk precies weten hoe het met me gaat zonder dat we er echt persoonlijk over gesproken hebben. De dienst was in een katholiele kerk, met een pastoor en ook volgens de rituelen van de katholieke kerk en dat zie je steeds minder. Ik ben niet gelovig, weliswaar wel gedoopt maar heb er niets mee. Soms denk ik, was ik maar gelovig want ik zie dat als je diep gelooft het je ook kan helpen. Wat me ook raakte was de muziek, er werden 2 nummer gedraaid die ik ook op mijn spotify heb, ik scrol het soms door als het voorbij komt maar meestal word ik er erg warm van als ik mijn afspeellijst via spotify beluister. Er werd ‘VOOR HAAR’ van Frans Halsema afgepeeld en dat staat op mijn afspeellijst, ik voel wordt dan steeds overspoelt met de diepe liefde die ik voor Leon voel het zou voor mijn dan ook ‘VOOR HEM’ moeten zijn. Ik ben nu 36 jaar met Leon samen en zoals het in het liedje beschreven wordt zo voel ik het. Dit is enorm versterkt door dat wat we het afgelopen anderhalf jaar hebben meegemaakt.
Twee weken geleden overleed een vriend van vroeger en pffff wat was en is dat confronterend. Toen we zijn vrouw bezochten hebben we mooie dingen uit onze jeugd naar boven gehaald, maar ook van onze beider huwelijken en de geboortes van onze kinderen wat was het mooi. Tijdens zijn afscheidsdienst kwam mijn hele jonge leven naar voren, mooi maar ook erg confronterend. Ik voelde hoe moeilijk het is als je leven bedreigd wordt en de angst dat je je kinderen niet meer ouder ziet worden. Gelukkig, heeft hij meegemaakt hoe zijn jongens volwassen werden en uitgroeide tot 2 mooie mannen en dat ze hun eigen stekkie gevonden hadden met een liefde aan hun zijde. Voordat de dienst begon, ook weer mooi begeleid door Ton van Raaij was er een foto van deze vriend te zien op de schermen en dat deed mee heel heel erg veel. Ik had namelijk gedacht dat ik de eerste zou zijn na mijn diagnose, de eerste die het aardse zou moeten verlaten en dan ineens na een erg kort ziekbed piept hij er als eerste tussenuit en dat raakte me enorm. Dat raakte me, ik werd enorm emotioneel en moest enorm huilen en dat is iets wat ik niet snel doe.
Dit alles maakt me steeds bewust en ik doe ontzettend mijn best om te proberen te leven in het heden en me geen zorgen probeer te maken over wat er misschien morgen gaat komen. Dat probeer ik in ieder geval, maar wat ik altijd doe is met volle teugen leven en genieten van al het mooie om me heen. Soms komt er een wolkje voor de zon en dan is Leon er weer die mij weer de zonnige zijde laat zien.
