Ik hoor het weleens via via; moet ze dat nu allemaal op facebook zetten? Dat wil ik even uitleggen: Toen ik besloot om een blog te gaan schrijven, dacht ik meteen dat dit via mijn website moest gaan en niet via Facebook. Het is voor iedereen vrij om het wel of niet te lezen, maar als je het verhaal op facebook zet kun je er bijna niet omheen. Dit is een bewuste keuze het wordt je zo niet direct voor de voeten gegooid, wil je het lezen is dat dan ook een bewuste keuze.
Mijn blog is niet voor aandacht te krijgen, verre van dat. Mijn blog helpt me in mijn eigen verwerking en nu als ik het zo teruglees ben ik blij, want ik ben al veel kwijt of ervaar het nu anders. Maar ook mijn gezin vindt het prettig, het is nu open voor iedereen en we zijn daarom ook makkelijker benaderbaar. Maar het aller allermooiste wat deze blog me heeft gebracht, is dat mensen die ook met de ziekte kanker te maken hebben me aanspreken. Ik krijg zo vaak te horen dat ik hun verhaal vertel, dat het zo herkenbaar is. Ze zeggen dat mijn blog het ook maakt dat hun omgeving beter begrijpt hoe het voelde. Maar ook familie van de zieke, reageren op mijn blog. Het fijne van de blog op mijn website is toch dat je makkelijk contact met me kunt zoeken zonder dat een ander het leest. Maar meestal word ik persoonlijk aangesproken en daar word ik dan toch wel even stil van. Er zijn ook mensen zie zich verontschuldigen dat ze niet reageren, maar dat hoeft niet want dat verwacht ik ook helemaal niet dat is natuurlijk iedereen vrij in. Ik heb wel vrijwel meteen aan iedereen gevraagd om niet via facebook te reageren, dit om discussies te voorkomen.
Vertel je alles?
Ja eigenlijk wel, natuurlijk er zijn sommige dingen waar ik voorzichtig mee ben. Er speelt iets in het ziekenhuis wat heel lastig is, maar ik word hierin zeer serieus genomen en er wordt wat meegedaan. Als ik dat op papier ga zetten, gaat het een eigen leven lijden en daar wordt het groter van dan dat het is. Als er iets is waar je problemen mee hebt of een klacht, leg het dan daar neer waar het hoort zodat er ook iets aan gedaan kan worden. Ook zijn er wel dingen die ik schrijf die ik eerst overleg met mijn mannen. Ik zelf heb geen problemen met het open zijn, maar ik heb ook nog een gezin.
Daarnaast heb ik foto’s op mijn website gezet, waarom? Allereerst ervaar je het anders als je ergens ligt voor een onderzoek, dan dat je toekijkt. Het is fantastisch om het later op beeld terug te zien, je kijkt er ook meteen anders tegenaan. Ik heb dan ook wel echt geluk dat ik Marion Jebbink heb leren kennen en ze is me al voordat ik ziek werd al erg dierbaar geworden was. Marion is rouwfotografe en weet als geen ander de emotie vast te leggen, je merkt niet eens dat ze er is. Dat ze dit voor me doet, is zo geweldig. Eigenlijk kun je alle foto’s zien, van wat ik mee maak en waar Marion bij is. Ze heeft ook een foto shoot gemaakt waarop ik van boven ontbloot ben, die heb ik nog niet geplaatst. Mijn gezin heeft hier moeite mee, ik worstel ermee. Ik zou normaliter ook niet bloot op een foto gaan. Maar als ik ze uiteindelijk wel ga plaatsen, is het om te laten zien dat je nog wel vrouw kunt zijn zonder borsten.
Dus ja ik blijf het doen mijn verhaal vertellen, maar het is aan ieder wat hij of zij er mee doet. Zie je het voorbij komen dat er een blog klaarstaat en je kunt er niets mee, scroll lekker verder. Ik verwacht echt niet van iedereen, ook niet in mijn directe omgeving, dat ze het lezen.
