Ik hoor van lotgenoten, hoe zwaar ze het hebben na de behandelingen. De diverse behandelende disciplines waar je mee te maken krijgt, waarschuwen hier ook voor. Je haar groeit weer, dus geen chemomutsjes meer op en aan de buitenkant zie je hier ook niets meer van. Ik hoor van de lotgenoten dat ze soms zouden willen dat het nog zichtbaar was dat je met een ernstige ziekte hebt te dealen. De omgeving, het werk etc. hebben zoiets van oké je behandelingen zijn klaar en gas erop. Maar zo werkt het niet. Lichamelijk ben je heel diepgegaan en dat heeft tijd nodig om te genezen. En vooral het geestelijke, vlak dat niet uit. Je brein heeft een flinke opdonder gehad van de chemo en dat heeft flink wat gevolgen, dit noemen ze ook wel een ‘chemobrein’. Maar het vertrouwen vinden in je lichaam dat is ook nog een groot ding. Is de kanker wel weg, of zit het nog ergens te broeden en komt het weer opzetten? Iedere drie maanden naar een specialist met de nodige controles zijn flinke stress momenten en het geeft weer een opluchting als alles weer goed beoordeeld is. Er is eigenlijk stil verdriet, dat zit van binnen en is niet zichtbaar. Betroffenen willen niet ‘zeuren’ dat is het eigenlijk.
Hoe is dat met mij?
Ik vind dat ik er redelijk goed doorheen gekomen ben. Er wordt vaak gezegd ‘wat zie je er goed uit’ en ja ik voel me eigenlijk ook best goed. Ik doe alles alsof het mijn laatste keer is en dan geniet ik ook 1000x meer van alles wat ik doe en ja daar ga ik van stralen en dat zien mensen. Maar……… ik zit nu bijvoorbeeld aan de prednison voor 7 dagen omdat ik een ontsteking bij de longen heb en daar veel hoestklachten en slijmproduktie van heb. Er werden hiervoor op aanvraag de radiotherapeute longfoto’s gemaakt en dan voordat de uitslag hiervan komt gaat het toch wel van alles door je heen, ‘zou er iets van kanker in mijn longen zitten’. Maar goed nu de prednison, wat volgt? Ik moet anti hormoonpillen slikken de aankomende vijf jaar, het gaat op zich goed maar er zijn wel ongemakken van. Ik moet ook regelmatig op controles, hebben die veel op de kous? Nee dat niet, er kan bij mij geen mammografie gemaakt worden, want ik heb geen borsten meer. Wat wordt er wel gedaan dan, tja een beetje je klieren in de hals voelen en verder is het afwachten. Krijg ik ergens klachten, dan gaan we pas verder kijken. Ik besef me goed dat ik een aardig risico heb dat het ergens weer opduikt en dat geef ik ook aan in mijn omgeving. Het houdt me niet bezig, misschien sterf ik wel door een auto-ongeluk of zo maar ik besef het me wel. Vandaar ook mijn houding dat ik alles doe alsof het mijn laatste keer is en mijn wens om met z’n vieren nog een mooie reis te maken zo groot dat we dat nu ook gaan doen. Foto’s maken van ons als gezin, ook zoiets wat ik nu extra belangrijk vind.
Ik ben gezegend met een begripvolle omgeving. Ik krijg complimenten over hoe ik eruitzie en dat bijvoorbeeld over mijn haardracht. Maar ook hier sluipt het er ook in, men is het al snel vergeten wat er allemaal gebeurd is. Dat is zelfs in mijn eigen gezin zo. De dagelijkse gang van zaken kan ik eigenlijk weer goed handelen en dat geeft het dat het vaak vergeten wordt en dat is op zich niet erg. Maar ik heb echt nog wel dat ik ineens overvallen word door moeheid en dat slapen de enigste optie is.
Af en toe geeft iemand een opmerking en dan denk ik; hoe kan je dit toch zeggen. Na alles wat ik doorstaan heb, moet je dan zo klagen over iets onbenulligs en ja ook kan ik daar soms verdrietig of boos van worden. En dan snap ik het wat mijn lotgenoten bedoelen, maar gelukkig kom ik dat niet vaak tegen. En ook hierdoor voel ik me een gezegend mens en dat geeft kracht. Ik voel me vaak heel erg sterk en kan ik flink wat werk verzetten. Ik prijs me rijk met de omgeving waarin ik leef.
Ik wil dan ook iedereen die dit leest meegeven, dat als je iemand in je omgeving hebt en dat zowel privé of voor je werk; besef je dat het niet over is ná de behandelingen, het heeft een hele tijd nodig en gun deze personen ook de tijd dat zal ze helpen. Toon begrip, dat is het eigenlijk.
