Godsamme wat is er toch veel loos in ons leven en ohhhh wat wil ik oh zo graag mijn rust terug. Natuurlijk ik zie echt wel wat we allemaal hebben, wat sommige niet kunnen zeggen. Daarvan is het aller, allerbelangrijkste onze twee kanjers van gezonde volwassen zonen die een mooie studie hebben of Tim zelfs al afgerond en beide hopelijk een mooie maar vooral gezonde en gelukkige toekomst tegemoet gaan. Dat is ook iets wat me vaak bezighoudt want ik gun ze toch zoveel geluk, die ze in hun leven kunnen delen met een partner, familie en vrienden.
Maar er is zoveel gaande het laatste jaar in mijn leven. Ik werd in een klap ernstig ziek en daar kwam bovenop dat we zakelijk in zwaar weer waren gekomen. Dat laatste heeft mijn ziekte zwaar overheerst, ik kon het niet meer overzien en maakte me flink overstuur. Er moesten beslissingen en stappen genomen worden waarvan ik nog zieker werd, als het ziek zijn op zich. Je personeelsleden zouden in principe je kinderen kunnen zijn en zijn me altijd heel dierbaar geweest. Je gunt ze echt alles, je zou ze allemaal een prachtig contract met salaris willen bieden, maar dat is gewoon niet mogelijk. En die moet je dan gaan vertellen dat het niet meer anders kan en dat we de locatie Venray gaan sluiten. Leon heeft alle moeilijke gesprekken met diverse instanties zelf moeten doen, hij had helemaal niets aan mij hierin. Ik kon nu niet mijn mannetje staan, dit soort dingen nam ik eerst wel op me. Gelukkig waren daar onze jongens, Luc die in de winkel werkt en Tim die Leon ondersteunde in alle gesprekken en stappen die moesten en nog moeten worden genomen. We hebben er met z’n allen zo hard voor gewerkt, ook ons personeel en dan glipt het je uit de vingers. Je ziet het gewoon gebeuren in Venray, de ene na de andere winkel sluit en op een gegeven moment is het financieel onhoudbaar. Pandeigenaren zijn enorm star daar en denken nog, ondanks alle leegstand de hoofdprijs voor hun panden te kunnen vragen. Het is zo triest om het te zien gebeuren, je hebt er geen grip meer op. Een zondag in de maand open met daarnaast nog enkele zondagen extra, betekent ook dat je meer personeelskosten hebt en dat erbij is bijna niet meer op te brengen. Je ziet dat de ondernemersvereniging echt wel hun best doet om het tij de keren, maar ik zie ook de andere kant en dat is Boxmeer. Je merkt dat veel klanten in de regio van Boxmeer het belangrijk vinden om plaatselijk hun inkopen te doen. Ze weten dat de ondernemers, óók de sponsors zijn van hun verenigingen zijn en dit weer de contributie etc. lager kan houden. Het is belangrijk voor de gemeenschap dat iedereen hun sport etc. kan blijven uitoefenen. Ook biedt een centrum natuurlijk behoorlijk veel werkgelegenheid dat moet niet onderschat worden. Het is moeilijk om te groot te zijn voor het servet, maar te klein voor het tafellaken. Ik werk ontzettend hard voor het centrum van Boxmeer, met heel mijn hart en ziel maar het is zwaar. Ik ben een soort pitbull, zet mijn tanden erin en laat niet los. Maar nu ben ik zo moe, lamgeslagen eigenlijk. We hebben ons hele leven zo ontzettend hard gewerkt, privé en zakelijk zoveel moois opgebouwd en dat is ons geluk in deze situatie, maar dat kan je ook makkelijk verliezen het is heel kwetsbaar.
Vóórdat we Venray openende had ik een geweldige baan, waar ik iedere dag met veel plezier naar toe ging. Ohhh wat zou ik dat werk weer graag doen. Een leuke baan, in dienst staan van cliënten en met collega’s daar verlang ik naar. Tijdens mijn ziekte zei ik vaak, ja maar wie ben ik nou en wie zit er nu in godsnaam om mij te wachten? Ik hoop dat ik daar weer vertrouwen in ga krijgen.
Ik snak naar rust, stabiliteit ik hoef geen gouden bergen of weet ik allemaal wat voor toeters en bellen. Gewoon rust, dat ik samen met Leon en de jongens kan genieten van al het moois wat er nog komen gaat. Maar die zorgen, pfffff die overheerste mijn leven en het is moeilijk loslaten.
