Borsten is een belangrijk deel van je vrouwelijkheid. Wat als deze borsten ziek zijn en daardoor meer een bedreiging worden? Wat doet dit met je vrouwelijkheid en daarbij de intimiteit?
Een lastig onderwerp, niet zo zeer voor mij maar wel voor Leon. Door deze blog, geef ik me toch figuurlijk bloot dat is mijn keuze, niet die van Leon. Hij heeft geen moeite met wat ik tot nu toe heb geschreven maar dit onderwerp is natuurlijk toch meer privé. Toch vind ik dat het wel verteld moet worden, natuurlijk zal dit bij iedereen anders zijn maar er zullen veel raakvlakken zijn bij lotgenoten en zich hier zeer zeker in herkennen. Voor sommige zal het misschien een opluchting zijn omdat ze zo zien, dat andere het ook hebben. Je voelt je regelmatig schuldig omdat door de borstkanker, seksualiteit een andere dimensie krijgt. Ook bij ons gingen altijd de clichés en de grappen over de tafel, als er vrienden waren deden ze onderling hun beklag over hoe slecht ze het hadden. Ze vonden het nooit genoeg was de seks en oh wat kwamen ze allemaal veel te kort.
Als je ziek wordt staat je leven op zijn kop en ga je meteen in de overlevings modus. Heel belangrijk is dan het veilig voelen bij je naasten. Leon en ik zijn al 36 samen en kennen elkaar door en door. Dat is natuurlijk ook zo op het gebied van intimiteit en seksualiteit. Ik vond en vind veel geborgenheid bij Leon, het voelt veilig zijn armen en warmte om me heen. Maar borsten zijn toch bij uitstek dat wat bij seksualiteit hoort en dat was nu net bij mij wat ziek was, wat later bleek hééééél ziek.
De chemo maakte me ziek, zo ziek dat ik een vaatdoek was en al mijn energie ging naar het overleven. Wel was het heerlijk om geborgen in Leon zijn armen te liggen en troost bij elkaar te vinden. Met de operaties had ik echt letterlijk pijn aan mijn borsten, daar kon je echt niet aankomen soms was het ernaar wijzen al teveel. In al onze jaren samen, houdt Leon me ’s nachts vast. We liggen altijd dicht tegen elkaar, een groot formaat bed is aan ons niet besteed. Ook had hij altijd ‘s nachts een borst vast, maar dat ging ineens niet meer met de pijn van de operaties.
Nu heb ik geen borsten meer hoe vreemd, het meest vrouwelijke is weg en dat doet wat met je als vrouw. Tot nu toe heeft dat al mijn behoeftes tot seksualiteit weggehaald en realiseer me goed dat ik daar toch aan moet gaan werken. Ik moet weer vertrouwen krijgen, dat ik er mag zijn ook zonder borsten. Leon geeft me dat gevoel zeer zeker en geeft me hier enorm veel ruimte en tijd in. Het zit tussen mijn oren en dat moet een plek vinden, dat is moeilijk en voel me er ook ontzettend schuldig over.
Een moeilijk thema, om goed te formuleren en niet groter te maken dan wat het is. Maar ook dit is een “issue” rondom de ziekte borstkanker, dat naar mijn mening te weinig besproken wordt en nog zeker in de taboesfeer zit. Daarom nu mijn blog hierover.
