Als je een levensbedreigende ziekte hebt, ben je toch regelmatig alleen met je gedachtes dat geeft je weleens een gevoel van eenzaamheid. Ik denk dat iedereen dit in het ‘normale’ leven heeft, maar als je zo ziek bent wil je toch niet altijd alles uitspreken of delen met een ander. Waarom niet? Omdat het zo weinig zin heeft, om een ander er mee op te zadelen.
Neem bijvoorbeeld de dag dat ik na de eerste operatie de uitslag ging halen, ik had echt het gevoel dat het niet goed was. Ik was er vrij rustig onder, maar ik voelde het gewoon. Het is dat Leon ernaar vroeg, anders had ik het hem ook niet gezegd. Hij was erg verbaasd toen ik zei dat ik er geen goed gevoel over had, hij had dat helemaal niet. Ik kon prima vooruit met deze gedachten, maar ze waren er wel. Als je er met iemand over praat worden deze gedachten alleen maar groter en ja daar zit je niet op te wachten.
Ik denk dat het anders is als je bang bent, praat er dan in godsnaam wel over. Het lucht op als je, je angsten deelt, daar moet je niet alleen mee blijven zitten. Angst verlamd en dat is vreselijk, daar moet je niet alleen mee blijven zitten. Dat heb ik wel geleerd, ik praat zeker als ik bang ben.
Mijn gedachten gaan ook regelmatig naar de vraag: ben ik nu beter? Zelf heb ik het sterk gevoel dat dit alles nog weleens een flink staartje kan krijgen. Mijn gevoel is toch dat er nog wat ronddwaalt in mijn lichaam, daar was gewoon te veel voor aan de hand. Het beangstigt me niet, maar het houdt me wel bezig met alles wat ik plan voor de toekomst. Ik ben niet bang om dood te gaan, echt helemaal niet. Als mijn tijd er is, dan is het zo. Niet dat ik het niet erg vind om mijn gezin te verlaten, maar het beangstigd me niet. Wat me wel bezighoudt en ook beangstigd, zijn de keuzes die je dan moet maken. Hoe ver ga je? Wat doe je nog wel aan behandeling en wat niet?
Neem nu mijn borstreconstructie. In eerste instantie was ik bij de plastische chirurg in Nijmegen, maar daar is een wachtlijst van 1 jaar tot 1 ½ jaar. Zo kwam ik terecht in Maastricht daar is de wachtlijst 3 maanden. Ik heb natuurlijk eerst geïnformeerd onder meer bij mijn ziektekostenverzekering, het blijkt gewoon dat ze daar veel meer reconstructie per week doen. Ze zijn daar ook veel verder in de ontwikkelingen, ze nemen bijvoorbeeld ook al de gevoelszenuw mee, zodat je weer gevoel terug kunt krijgen in de borst. We zijn in Maastricht op consult gegaan en wat was ik verrast. Verrast over de manier zoals je benaderen en uitleg geven, 1000 x beter als dat wat er in Nijmegen gebeurde. Het was voor mij dan ook meteen duidelijk, deze operatie gaat plaatsvinden in Maastricht. Na eerst een MRA te hebben ondergaan om te kijken of mijn vaten in mijn buik goed waren, sta ik nu op de wachtlijst de operatie en deze zal begin januari plaatsvinden. Daar zitten nu mijn gedachten: het is een hele, hele grote operatie en het herstel zal een behoorlijke tijd met zich meenemen. Daarnaast is het ook een hele echt hele dure operatie, die ik wel vergoed krijg maar toch. Ik vraag me nu af, wat als ik straks mooie nieuwe borsten heb met een strakke buik en er blijken toch uitzaaiingen te zijn? Is het dat wel allemaal waard? kan ik nu niet beter gewoon lekker gaan leven? Het leven kan ook prima zijn met nepborsten, en zeker zonder pijn zolang mij de tijd nog gegeven is?
We zullen zien, wat de toekomst gaat brengen en ik blijf mijn gedachtes te baas dat wel.
