Vanaf het begin dat ik gediagnostiseerd ben met borstkanker, word ik gevolgd met de camera door Marion Jebbink. Marion weet als geen ander dé momenten vast te leggen. De vriendschap met Marion is twee jaar geleden ontstaan. Ik kreeg van iemand de tip dat er een uitvaartbeurs werd gehouden in Gemert. Omdat ik net mijn eigen bedrijf had opgestart, heb ik toen meteen contact opgenomen met de organisatie en dat bleek Marion Jebbink te zijn, ze is nl rouwfotografe. We regelden een ontmoeting en al snel kwamen onze raakvlakken naar boven. Het klikte meteen en dat was het begin onze vriendschap, inmiddels een hele innige. Toen ik Marion vroeg om mij met de camera te volgen zei ze meteen ja, daar hoefde ze geen moment over na te denken.
Het klikte ook meteen met Leon, de jongens en Marion, ze is er toch met veel intieme bij. Het is zo fijn als ze erbij is, het voelt veilig. Het vastleggen op de camera heeft voor mij ook een andere betekenis. Als je de diverse onderzoeken ondergaat, voelt het heel anders dan als je toekijkt. Ik vind het fijn dat ik door de foto’s beter zie hoe het eraan toegaat, dit is toch anders als dat je behandeld wordt. Marion is zelfs mee naar de verkoeverkamer en de OK geweest de eerste keer, het was fijn om haar bij mij in de buurt te hebben maar ook zeker fijn om later de foto’s te zien.
De foto’s geven vaak een intiem inkijkje, je geeft je letterlijk en figuurlijk bloot. Ik heb er eigenlijk nooit moeite mee gehad om die te delen, ze zijn dan ook op mijn website onder het tabblad ‘foto’s’ te zien. Er staan nu nog een kleine greep uit de aantal foto’s die gemaakt zijn op, later gaan we er eens rustig voor zitten wat er nog meer openbaar kan. Een ding is zeker Marion weet als geen ander de pakkende momenten vast te leggen en de foto’s zijn me inmiddels heel, echt heel dierbaar geworden.
Gisteren hebben we samen een fotoshoot gedaan, bij haar in de studio. Er zijn foto’s gemaakt van de “nieuwe” ik, maar ook met ontbloot bovenlijf. De foto’s zijn prachtig geworden, maar de topless foto’s zijn natuurlijk ook best confronterend. Niet voor mij, ik heb geen moeite om me zonder borsten te zien. Ik ben nog steeds zo opgelucht dat ze weg zijn en er is geen moment dat ik er verdrietig over ben. Zo kijk ik ook in de spiegel, het is goed zo.
Maar toen ik thuis aan Leon de foto’s liet zien en hem vroeg of ik ze kon plaatsen op mijn website werd het anders. Leon vond ze mooi gemaakt maar toch ook erg confronterend. De keuze is aan mij of ik ze plaats of niet, maar hij heeft er wel moeite mee. Ik zelf kijk er iets anders tegenaan, door mijn blog geef ik mezelf al erg bloot, er zijn al foto’s openbaar waarop soms niets verhullend is. Maar toch zijn de foto’s van de shoot wel confronterender.
Ik heb al vele stappen overwonnen, heb regelmatig in het openbaar mijn pruik of muts afgezet als het bijvoorbeeld te warm werd. Ik ben al regelmatig zonder ‘nep’ borsten in het openbaar getreden omdat het eerst op de wonden en nu op mij bestraalde huid niet te hebben is. Ik merk dat mensen dit ook kunnen waarderen, sommige kijken er even vreemd van op, maar reageren over het algemeen positief. Door er zo open mee om te gaan, neem ik toch drempels weg voor andere dat merk ik wel.
Máár……. ga ik nu ook openbaar met de foto’s van mijn ontblootte bovenlijf? Ik vind het prachtig als er in de media verschijnen van vrouwen die dit al gedaan hebben. Laatst kwam er nog een mooie foto voorbij op facebook, van een groep vrouwen met 1 of 2 geamputeerde borsten. Ook als je geen borsten hebt kun je nog heel vrouwelijk zijn dat is zeker, maar deze stap laat nu nog even op zich wachten. De foto’s zijn wel mooi geworden en ze komen zeker in mijn boek dat wel.
Voor nu de foto’s van de ‘nieuwe ik’, nog een foto van vóór de diagnose en nu. De foto laat een hele nieuwe Marion zien en dat is niet alleen van buiten maar ook zeker vanbinnen.
