Ik knap steeds heel snel op, dat was met de chemo, de vele operaties achterelkaar en nu ook met de bestralingen. Ik krijg ook steeds te horen dat ik er goed uitzie en dan antwoord ik met: ik voel me ook goed want dat is naar omstandigheden ook zo. Voordat ik van start ging met de behandelingen heb ik een fit test gedaan en wat blijkt nu, mijn conditie is eigenlijk nu beter als daarvoor. Ik ben 12 kg afgevallen en dat zal ook meewerken aan een betere conditie, maar toch het is wel een grote valkuil.
Ik ben er nog niet en ik word ook wel steeds gewaarschuwd door de deskundige dat ik nog weleens een flinke terugslag kan gaan krijgen. Het is niet zo dat ik ze niet serieus neem, maar ik pak het dan wel weer aan als het komt, het is niet te voorspellen.
Ik merk het ook wel aan de mensen om me heen, bijvoorbeeld mijn mannen. Alles gaat eigenlijk weer gewoon z’n gangetje in ons huis en ze vergeten toch wel dat ik toch nog niet alles kan. Eerst werd alles voor mijn neus weggekaapt zodat ik geen kans kreeg om dingen te doen, zoals de was of koken etc. Nu laten ze het allemaal makkelijker liggen en pakken ze het op als ik er naar vraag. En daar is de valkuil, vragen is voor mij heel lastig en dan ga ik soms toch echt te ver. Ze worden nu geconfronteerd met het feit dat ik me teruggetrokken heb in mijn bed, want dat is eigenlijk de enige plek waar ik mijn rust vind. We hebben sinds kort ook weer een jonge hond en ook dat kost veel energie, je moet constant alert en streng zijn. Soms voel ik me weleens schuldig ten opzichte van lotgenoten, ik weet dat sommige van hen het veel en veel zwaarder hebben of hebben gehad en wil dat ook zeker niet bagatelliseren. Ik zie en voel hun wanhoop en ellende, er is nu eenmaal geen draaiboek hoe het allemaal precies gaat en er zijn geen 2 getroffenen gelijk. Ook het revalideren is voor iedereen anders.
Mensen zeggen dat ik straal en dat is ook zo, ik ben een gelukkig mens dat het zo goed met me gaat en dat straal ik uit. Mijn korte koppie (haren), staat ook goed en met een rood lippenstiftje ’s morgens ben ik klaar.
Ik ben weer flink plannen aan het maken en ben een “I’am back…..let’s party” feest aan het organiseren. Met dit feest wil ik de mensen om me heen bedanken voor al de fantastische hulp en steun die ik heb mogen ontvangen, dit heeft me zeker sterk gemaakt. Maar ook van al die mensen die wat verder van me af staan, wat heeft hun steun me enorm geholpen. Het heeft me gedragen al die tijd, het heeft me sterk gemaakt. Ik kan iedereen dan ook niet genoeg bedanken, daar zijn eigenlijk geen woorden voor.
Nog 6 keer bestralen en dan ben ik zover klaar. Ik moet nog wel 5 jaar hormoontabletten slikken en dat kan ook nog klachten met zich meebrengen, maar ook dat pakken we dan wel aan als het komt.
