Ze noemen me dapper, maar is dat ook zo? Ik ben gewoon die, wie ik ben en heb ook heus mijn momenten dat ik er doorheen zit en dat weten de mensen om me heen ook. De blogs die ik schrijf zijn precies zoals ik me voel, niet mooier of minder mooi en ook daarin schrijf ik over mijn twijfels en angsten.
Afgelopen donderdag ben ik voor de vierde keer in zes weken geopereerd, maar ik knap daar steeds weer wonderbaarlijk snel van op. Ik hou me niet stoer of zo, nee ik voel me ook echt goed. Je zou vermoeden dat ik met een topconditie mijn chemo in ben gegaan, maar dat is niet zo. Wouter van Dongen van fysiotherapie van Dongen kan dit beamen, hij heeft namelijk een fit-test bij me afgenomen voordat ik de chemokuur inging en mijn conditie was echt waardeloos. Blijkbaar heb ik een hoge pijngrens, want ik ga echt niet zeggen dat het geen pijn doet als het dat wel doet. Ik neem wel alles zoals het komt, want ik heb geen keuze ik wil genezen en dat is nog steeds mijn doel.
Doordat steeds slecht nieuws op slecht nieuws kwam en behandeling op behandeling, vergeet je het vorige al snel, de tijd vliegt dan ook voorbij. Als je terugdenkt dat de diagnose op 6 oktober is gesteld, zijn we nu alweer7 maanden verder en zit ik nog midden in de behandelingen. Steeds denk je: zo nu op naar de bestralingen dat is het laatste wat nog moet komen, maar zover is het dan nog niet. Je zou ook denken, nu zijn de borsten verwijdert en kunnen we daarmee starten, maar ja de uitslag van deze operatie krijg ik volgende week dinsdag pas weer. Ook deze uitslag kan toch weer slecht uitvallen, ook al voel ik dit niet zo.
Zoals gezegd ben ik afgelopen donderdag geopereerd en zijn mijn beide borsten geamputeerd. Ik had gekozen om geen Dormicum als premedicatie te nemen, ik wilde helder de OK op. Van de Dormicum wordt je wat suffig en het zorgt dat je later niet meer alles herinnert. Ik had thuis wel een Oxazepam genomen. Op de afdeling werd ik weer met veel zorg ontvangen en dat geeft meteen een gevoel van veiligheid. ’s Middags werd ik naar de OK gereden en op de verkoever klaargemaakt voor de operatie, het is was wel prettig dat mensen je herkennen dat dan wel weer. Toen ik de OK op werd gereden, merkte ik meteen dat mijn keuze om geen Dormicum te nemen de juiste was. Dr. Boelens sprak me nog aan of ik het zeker wist dat ik voor amputatie van beide borsten ging, maar ik had geen enkele twijfel. Daarna brachten ze me snel naar dromenland.
Na de operatie terug op de verkoever en weer wakker, heb ik meteen onder de dekens gekeken naar de plek waar eerst mijn borsten zaten en het voelde goed. Alles is meteen goed zichtbaar, je wordt niet ingepakt in verband of zo. Nog wat suffig kwam ik weer terug op de kamer en daar zat Leon, mijn rots al op mij te wachten, de jongens waren onderweg. Ik heb ze aangespoord om toch meteen te kijken, dit om de zware lading eraf te halen. Thuis zouden ze er toch al snel mee geconfronteerd worden en laten we er dan ook maar zo normaal mogelijk mee om gaan. Natuurlijk snap ik dat het geen pretje is voor hun, maar toch het is zoals het is en ze zijn verwijderd om een toekomst samen te hebben. Wel moest ik een nachtje blijven, dat wist ik en dat vond ik nog wel het allerergste alhoewel dit achteraf reuze meeviel. Ik had aan beide kanten een drain maar dat was maar voor 1 dag. De ochtend voelde ik me nog steeds goed had redelijk geslapen, maar helaas de zaalarts kwam en had de boodschap dat de drains er tot maandag in moesten blijven. Ik had de mogelijkheid om dan ook tot maandag in het ziekenhuis te blijven maar ik wilde o zo graag naar huis, dan maar met de drains.
Eenmaal thuis ging het me goed af, ik was wel afhankelijk van Leon en de kinderen want met twee drains aan je lichaam ben je wel onthand. Je komt letterlijk handen te kort en moet steeds bij iedere handeling en dat van het naar de wc gaan, douchen of het klaarmaken van een boterhaam, denken aan: hoe doe ik dat? Gisteren, maandag zijn de drains door de mammaverpleegkundige verwijderd. Ik had wat lekkers met een bedankkaartje meegenomen voor afdeling C2 en de mammaverpleegkundige, want wat zijn het allemaal toppers daar en dat wil ik ze dan ook graag laten weten.
De mammaverpleegkundige vroeg of ik het niet moeilijk vond, dat ik mijn borsten kwijt ben. En daar kon ik volmondig néé op zeggen, geen moment. Mensen wat ben ik opgelucht, ze hebben me zoveel ellende bezorgd en zoals ik al eerder had gezegd “ze waren echt mijn vriendinnen niet meer”. Je krijgt dan nog tijdelijke protheses, dit zijn stoffen exemplaren, voor de eerste 6 weken. Samen met de mammaverpleegkundige heb ik de juiste maat uitgezocht. Nu ik de keuze heb, ga ik toch voor een kleiner cup. Ik kan zo met de echte uitwendige protheses nog rustig bekijken of dit wel de juiste maat is voor mij.
Morgen nog een keer naar de plastische chirurg en dan definitief op de wachtlijst voor een reconstructie, maar dat gaat nog wel een tijdje duren.
