Dat is nu waar ik enorm tegenaan hik, wat staat me nog te wachten? Tijdens de chemo, staat je leven stil. Daarna ging het wel als een dolle, de weken vlogen voorbij. De gesprekken met de artsen en hun adviezen. Dan samen met Leon beslissingen nemen, dat gaat allemaal in een razend tempo. Zo ook de eerste operatie, alles verliep eigenlijk zoals je het gehoopt had. Maar……. dan de uitslag en daar tussendoor ook nog een extra operatie omdat de wond opengesprongen was. Die uitslag, dat verwacht je niet. Ik had wel een sterk gevoel dat er iets mis was, maar dat eigenlijk alles mis was daar had ik niet op gerekend.
Dan moet je weer keuzes maken, hoe ga je alles aanpakken er waren meerdere opties en voor je het weet lig je al weer op de operatietafel. Ook dat ging weer vlotjes en ook het herstel gaat eigenlijk boven verwachting goed. De mensen om me heen maken het voor mij zo dat ik echt kan genieten van mooie momenten, maar toch hangt er iets boven mijn hoofd. Boven mijn hoofd hangt de uitslag op 19 april. Hoe ziet het eruit, zijn de snijvlakken schoon en hoeveel lymfeklieren zijn er aangetast. Van deze uitslag hangt veel af, hoe het nu verder moet.
Zijn de snijvlakken niet schoon? tja dan zal daar toch weer ingegrepen moeten worden en hoe ziet de poortwachtersklier eruit? moet er rechts ook nog een lymfeklierverwijdering plaatsvinden. Hoeveel klieren links bevatten uitzaaiingen? Het aantal aangedane klieren zegt iets over de prognose. Hoe meer klieren er aangedaan zijn, hoe groter de kans op terugkeer van de ziekte is en hoe kleiner de overlevingskansen zijn. En dan ook nog, is het erfelijk? Want dan volgt er nog een amputatie van beide borsten.
Dan kun je zeggen, daar moet je je niet mee bezighouden maar dat werkt niet bij mij. Ik ben al jaar en dag lid van de NVVE en heb al zeker 10 jaar een euthanasie verklaring klaarliggen. Nu ben ik daar nog eens mee aan de slag gegaan en heb het op deze tijd en mijn wensen aangepast. Leon en de jongens die weten dat ik niet koste wat kost me zal laten behandelen, de kwaliteit van leven is voor mij het allerbelangrijkste en niet de tijd dat ik nog kan leven. Toen “mijn chirurg” vertelde dat ik een belangrijke dag van mijn opleiding moest missen en vertelde dat die dag door gastdocenten werd gegeven en over euthanasie ging, keek hij verbaasd op en zei daar ben je toch nog niet mee bezig? Ik zei natuurlijk wel je hoeft niet dood te gaan om na te denken over hoe je wil gaan. Nu heb je nog de tijd, als het eenmaal zover is ben je misschien wel te laat. Ik bespreek dit ook met mijn vriendinnen en eigenlijk is er niemand verbaasd als ik dit onderwerp aankaart, we hebben er nu mooie gesprekken over.
De dood beangstigd me niet, maar wel wat moet ik nog allemaal ondergaan en hoeveel moeilijke keuze moet ik nog maken? Hier wordt ik toch wel wat onrustig van en dat ook omdat er in een paar weken al zoveel over ons heen is gekomen.
Maar ja het blijft koffiedik kijken en dat nog één hele week. Kortom wordt weer vervolgd……..
