Via mijn blog heb ik diverse contacten gekregen met lotgenoten en kwam erachter dat vele van hen angstig zijn en dat ook nog behoorlijk lang blijven. Dat is heel begrijpelijk , tot voor de uitslag was ik ontzettend blij dat ik niet angstig was, want angst werkt ook verlammend. Rustig onderging ik alles en liet komen wat komen moest, pakte de beer aan als die voor me stond.
Maar dat veranderde al een beetje toen mijn wond open was gegaan en ik op de EHBO terecht kwam. Ik ging er anders instaan en mijn gevoel over mijn ziek zijn veranderde en dat voelde niet prettig. Na de uitslag van vorige week dinsdag 29 maart, begon dit nog erger te worden en ik moet zeggen dat ik sindsdien een soort knoop in mijn maag heb.
Ik haal me ook van alles in mijn hoofd, wil weer alles gepland hebben en in huis moet ook alles geregeld zijn. Daar komt nog bij dat ik weer in het voren moet werken voor de winkels, want wat er nu voor een operatie voor de deur staat is toch wel even andere koek. Ik ben ook meer aan het “wat als…….” denken. Ik weet het wel, je hebt daar weinig aan maar om het uit je hoofd te zetten is makkelijker gezegd als gedaan.
Als ik ‘s nachts slaap en wakker wordt ben ik ook meteen onrustig, meteen begin ik te denken aan wat nog moet en het “wat als”. Ik huil ook meer en dat in het bijzijn van mijn dierbare en dat deed ik eigenlijk nooit. Gelukkig kan ik met Leon goed praten over het “wat als” en hij neemt me hier ook serieus in, hij weet heel goed hoe ik erin sta. Soms kan hij mij geruststellen, maar soms huilen we ook samen omdat we het beide niet weten. Ik maak me ook zorgen om Leon hij moet zoveel ballen omhoog houden en hij heeft het zwaar heel zwaar.
Mijn brievenbus stroomt ook weer vol met kaarten en het huis staat weer flink gevuld met bloemen, weer zo lief allemaal. Ik moet zeggen aan steun en medeleven ben ik weer overdonderd en het doet goed.
Ik probeer mijn angst niet de boventoon te laten krijgen en steeds mezelf voor te houden dat daardoor de situatie niet verandert, maar ik moet mezelf nu wel vaker toespreken. Ik zit nu weer in een hele drukke molen van alles wat moet aan afspraken voor de operatie en het valt me nu zwaar, ik ben moe.
19 april krijg ik weer de uitslag van alles wat er verwijderd is tijdens de operatie en hoop echt vurig dat ik dan aan de bestralingen kan beginnen, dat wil zeggen dat alles verder oké is en de kwaadaardige tumoren in zijn geheel zijn verwijderd. Blijkt dat het genetisch te zijn komt er nog wel e.e.a. achteraan maar dat kan dan nog even wachten.
Wordt vervolgd………
