Het klinkt heftig “de koek is op” maar zo voelt het op dit moment wel. Als je een blog schrijft dan moet je ook eerlijk zijn en het niet mooier maken dan dat het is, maar het valt niet mee om het dan ook daadwerkelijk op papier te zetten. Ik snap ook wel dat er langzamerhand mensen zijn die steeds mijn blog lezen en denken ‘nu haak ik af’ er komt namelijk geen einde aan en het lijkt wel of ik een drama Queen ben. Het is zo hartverwarmend al die lieve reacties en weer komen er kaartjes en bloemen, dan denk ik ‘waar heb ik dit aan verdient’ zo lief allemaal.
Na de uitslag dinsdag was ik er best goed aan toe, heb de mensen om me heen allemaal persoonlijk het nieuws gebracht omdat het lastig is dit via de whats app te doen. Gisteren was ook een goede dag had er ook echt nog wel vertrouwen in en ben zelfs nog naar een etentje geweest met allemaal vrolijke lieve dames.
Maar vannacht ging het mis, er gaat ook teveel mis in ons leven op dit moment en dat is niet alleen mijn ziek zijn. Nu op dit moment zie ik geen lichtpuntje en dat is zwaar en dat vind ik voor Leon ook zo erg. Hij probeert positief te blijven en mij te troosten maar ik zie zijn verdriet en zorgen, hij moet zoveel ballen hooghouden. Hij moet het aanzien dat zijn vrouw naast hem licht en in pure wanhoop is. Eigenlijk ben ik gewoon dood en doodmoe en ik moet nu toch weer van alles doen voor de operatie en alles valt zwaar. Voor de jongens probeer ik het te verbergen, maar ja die zijn ook niet gek die krijgen dit heus wel mee. Als ik er al aan denk dat ik volgende week dinsdagmiddag (een dag vóór de operatie) naar de Radboud moet om via radioactief spul de poortwachtersklier op te sporen en dat ook nog op de dag van de operatie eerst naar de Radboud voordat ik naar het Maasziekenhuis, pfffff. Dan moet ik nog naar een oedeemtherapeute moet om mijn arm te laten opmeten, dit omdat met het verwijderen van de lymfeklieren links dit weleens een probleem kan worden. Ook denk ik nu, heb ik wel de juiste keuze gemaakt? Zal ik beide borsten maar meteen laten verwijderen en dan zie ik later wel hoe ik dat ga doen met de reconstructie, want deze operatie moet misschien toch nog hierop volgen. Ik weet het niet, ik weet het gewoon niet en laat het dus maar gebeuren.
Ik ben gelukkig vorige week weer naar ‘mijn’ psychotherapeute gegaan en samen hebben we de beslissing genomen dat ik weer zou gaan starten met de antidepressiva. Ik gebruikte die al jaren maar moest stoppen omdat de pillen die ik eerst had niet goed waren voor mijn soort tumor. Dus nu ben ik gestart met een ander soort en dat is toch weer spannend en het duurt even voordat het werkelijk zijn werk gaat doen wat het moet doen. Het kan in het begin ook alles nog versterken en dat is natuurlijk ook heftig. Het laatste wat er nu moet gebeuren is dat ik in een depressie schiet. Natuurlijk is het best normaal dat ik nu niet zingend door het leven ga, maar geloof me een depressie is niet dat waar je op zit te wachten.
Leon zegt; we moeten toch echt de slingers zelf ophangen, maar ik weet eerlijk gezegd niet waar ze liggen en heb nu geen zin om ze te gaan zoeken. Ik zal mijn best doen, echt dat probeer ik maar het valt niet mee. Er moeten nu oplossingen komen voor de zaken die spelen in ons leven, maar ik weet niet hoe.
Deze keer geen positieve blog, maar wel weer een die oprecht is zoals ik me nu voel.
