Een week geleden begon ik me niet zo lekker te voelen, gewoon wat grieperig. Maar ja met de operatie voor de deur, drong Leon erop aan om toch even naar mijn huisarts te gaan. Heb dat ook gedaan, maar ze kon er nog niet zoveel van maken, longen waren schoon, geen opgezette klieren en geen koorts. Dus we spraken af om het maar even af te wachten, als ik koorts zou krijgen dan moest ik in het weekend naar de huisartsenpost. En ja hoor in het weekend kreeg ik koorts, naar de huisartsenpost en daar kreeg ik een antibiotica kuur voorgeschreven. Het werd toch wel spannend, of de operatie door zou kunnen gaan, ik was er echt beroerd aan toe. De huisarts adviseerde me om dit los te laten, maar ja dat was makkelijker gezegd als gedaan. Gelukkig de koorts zakte en dinsdagmiddag om half vijf kreeg ik definitief groen licht.
Woensdag 16 maart, de dag van de operatie moest ik me om 10:00 uur melden op afdeling C2. Leon was mee en Marion Jebbink, mijn fantastische schaduw, kwam ook mee en zou deze dag op de gevoelige plaat vastleggen. Het Maasziekenhuis verleende hier hun medewerking aan, Marion zou ook mee naar de OK en verkoever mogen. Op de afdeling werd ik zo fantastisch ontvangen, iedereen was weer super lief en ik kreeg een kamertje alleen, wat natuurlijk ontzettend fijn was. Er stond vermeld dat ik de volgende dag naar huis zou gaan, maar ik zei dat ik alles op alles zou zetten (dat dit ook was afgesproken met dr Boelens) om ’s avonds naar huis te gaan mits alles oké was natuurlijk.
Ik moest eerst naar de röntgen om draadjes te laten plaatsen, bij de markers en alles verliep keurig op tijd. De radioloog was ontzettend aardig en nam de tijd om het me allemaal goed uit te leggen en het zo pijnloos mogelijk uit te voeren. Het waren geen kleine draadjes, maar behoorlijke lange ijzerdraden die uit je borsten en oksel staken zodat de chirurg precies wist waar hij zou moeten gaan snijden. Na deze ingreep werd ik weer terug naar de afdeling gereden en mensen wat waren ze allemaal lief voor mij. Op de afdeling volgde de volgende verrassing, Mariska een van de mamaverpleegkundige kwam zeggen dat ze bij de OK kon zijn. Nou dat vond ik helemaal fantastisch, toch fijn om een bekend gezicht erbij te hebben ook al zul je daar zelf weinig van mee krijgen. Als snel kreeg ik de pre-medicatie en werd ik naar de OK gereden met natuurlijk Marion en haar camera aan mijn zijde. Het is zo fijn dat dit alles op de gevoelige plaats is vastgelegd, de foto’s zal ik later allemaal op mijn site plaatsen.
Op de verkoever werd een infuus geprikt en nog wat handelingen gedaan en ik werd de OK opgereden. Daar begon de pre-medicatie te werken, ik kreeg het kapje op en voelde me wegzakken. Later werd ik wakker uit een droom, dat ik pas de volgende dag geholpen zou worden dus dat zei ik tegen de mensen op de verkoever. Nee hoor, kreeg ik te horen je bent terug op de verkoever en de operatie is achter de rug, wat een opluchting. Marion kwam er weer bij en ik mocht al snel terug naar de afdeling. Op de kamer stond Leon op me te wachten en een verrassing Tim was er ook, zo fijn om hem te zien. Ik was niet misselijk en kon al snel plassen, dus dat ging de goede kant op.
De arts-assistent kwam langs en keek even naar de wonden en zei als ik het eten kon verdragen ik die avond naar huis mocht gaan, yippie.
Even later kwam dr Boelens ook nog even langs, waar we niet op gerekend hadden. Hij vertelde wat hij gedaan had en dat het allemaal goed was gegaan. Hij had er ook een goed gevoel bij. Hij zei dat hij verwachte dat hij het allemaal goed had weg kunnen halen, maar ja de definitieve stempel zet de patholoog er pas op als de snijvlakken schoon zijn. De uitslag hiervan krijg ik 29 maart, als dit allemaal goed is volgen de bestralingen en zo niet volgt er eerst nog een extra operatie.
Dus op naar huis met goede pijnstilling en lekker naar mijn eigen bedje. Later toch nog maar even een slaappilletje genomen want ik kan niet echt makkelijk liggen met wonden aan beide borsten en in de oksel. De volgende ochtend werd ik lekker rustig wakker en voelde me nog steeds in de wolken over hoe het gegaan was. Mijn allusie kwam die morgen nog langs en ik was echt opgewekt en vrolijk.
Maar zoals te verwachten kwam later die middag toch dat mannetje met de hamer weer langs en die ligt nu nog steeds op de loer. Ik belde Leon dat hij toch maar naar huis moest komen, dat ik me toch niet prettig voelde. Lichamelijk gaat het nog steeds prima en mag ik echt niet klagen, maar geestelijk dat is een ander verhaal. De waterlanders begonnen gisterenmiddag te stromen en ze zitten nog steeds te duwen. Ik ben er zo klaar mee, met alles en dat moet er nu even uit. Dat is natuurlijk niet zo gek, kan me ook niet altijd sterk houden maar het past oh zo niet bij mij om dit te tonen.
De wereld draait weer door en door en er spelen zaken die ik nu niet op kan pakken maar die wel erg cruciaal zijn voor onze toekomst. Dit moet ik nu in zijn geheel helemaal aan Leon alleen overlaten, terwijl het zo belangrijk is. En dan het wordt Pasen en ja dan moet je toch eigenlijk iets gezelligs met je gezin doen, maar ja wat ik krijg het niet verzonnen? Wie ben ik eigenlijk en wat kan ik nog? Hoe zit het met mijn bedrijf, gaat dit nog wat worden als ik dadelijk weer beter ben? Mijn kinderen, zijn ze wel gelukkig? En ga zo maar door en door.
Allemaal toekomst vragen, dansen nu door mijn hoofd en maken er weer een wanorde van jewelste van. Het vreemde is, dat bij deze vragen er geen enkele tussen zit over “mijn ziek” zijn, daar heb ik geen enkele twijfel of angst over, dat dan weer niet. Een rare vogel ben ik toch, daar zouden ze een hele studie op kunnen loslaten.
En dan denk ik weer terug naar al die lieve woorden van zoveel mensen om me heen, voordat ik geopereerd werd. Weer werd ik overladen met zoveel moois, waar ik dan weer versteld van sta. En nu nog steeds krijg ik van die lieve berichtjes en dan komen ze weer de tranen omdat ik me niet kan voorstellen dat ik dit verdien. Maar lieve mensen wat ben ik jullie hier dankbaar voor en wat doe dit me oh zo goed.
Gelukkig maar dat ik volgende week weer naar Frannette kan om alles weer eens goed op de rit te krijgen, want dat is wel nodig.
