Ja de wereld draait gewoon door, terwijl het voor mij eigenlijk even pas op de plaats zou moeten maken. Ik zie er wel naar uit, dat die ellendige chemokuren voorbij zijn, de laatste is als alles goed gaat op 10 februari. Maar er moeten ook beslissingen genomen worden en dat moet in een snelheid dat ik nu moeilijk aankan, gezien mijn algehele gesteldheid.
Slapen, slapen, slapen, slapen, slapen, slapen, slapen, slapen, slapen, slapen, slapen, dat is wat ik alleen maar doe en daar is eigenlijk gewoon geen tijd voor. Natuurlijk mijn lichaam vraagt erom en dat is niet voor niets, maar ik zit ook middenin belangrijke keuzes. Hoe en wat en waar gaat het heen met mijn verdere behandelingen? En daar hoor je eigenlijk goed fit voor te zijn. Deze keuzes zijn cruciaal, want ik kan maar één keer de juiste keuze maken en die zijn onomkeerbaar.
Dus, dan toch maar op pad deze week. Het eerste gesprek met de plastisch chirurg in de Radboud, was zeer verhelderend maar o zo vermoeiend. Liggend in de autostoel en overstappend in de rolstoel, heeft Leon me erdoorheen gesleept. Wat ben ik blij dat ik dit gesprek heb aangevraagd, want wat ik nu weet heeft een hele andere kijk op mijn mogelijkheden gegeven. Alles zout toch anders zijn verlopen als dat mogelijk is en voor mij de beste optie.
Tot vóór mijn diagnose in mijn dagelijkse leven, privé en zakelijk liet ik me altijd goed voorlichten, maar dat is nu wel even anders gegaan. Ik ben op 6 oktober ingestapt in een achtbaan en net op het laatste nippertje heb ik aan de handrem getrokken. Die handrem was nodig, ik heb maar één lichaam en ik moet niet achteraf mezelf kunnen verwijten dat ik niet alert ben geweest en niet voor mezelf ben opgekomen.
Er zijn vele wegen die gaan naar een genezing gaan, maar welke weg is die van jou? Tegenwoordig zijn er vele patiëntenorganisaties die je kunnen helpen, maar die chemo maakt gewoon je brein en energie kapot en dan is het heel moeilijk om dit ook daadwerkelijk op te pakken en alle opties te bekijken en bespreken.
Afgelopen maandag belde mijn huisarts, precies op het goede moment. Ik heb met haar een goed gesprek gehad, ze kan als huisarts alles uit een ander perspectief bekijken en dat is fijn. Dit gesprek heeft me in ieder geval gesterkt in het op zoek gaan naar de juiste behandeling en oplossing voor mij en het zoveel mogelijk besparen van eventuele extra “overbodige” operaties etc. Operaties die nu eenmaal hangen aan de keuzes die je maakt.
Kanker hebben is een hele grote inbreuk op je leven. Niet alleen lichamelijk, maar het heeft onherroepelijk ook een hele impact op je gezin en omgeving. Ook zakelijk, dat moet gewoon doordraaien en dat vergt het nodige van je, terwijl daar eigenlijk weinig plaats voor is. Ik heb een rol binnen ons bedrijf en dat gaat gewoon door, dat kun je niet even stopzetten alhoewel Leon zoveel mogelijk probeert over te nemen.
De keuzes die we nu maken voor de verdere behandeling, hebben een groot gevolg voor mijn toekomst en eigenlijk heb je daar tijd voor nodig en rust. Je moet deze keuzes met een heldere geest kunnen maken, maar dit is door de chemo onmogelijk.
Tot vóór de laatste kuur volgde ik eigenlijk trouw het pad wat voor me was uitgetekend, tot ik erachter kwam dat er te veel niet klopte en er verschillende informatie tot me kwam. Goddank die handrem, net op tijd want ik moet er toch niet aandenken dat ik over een jaar of wat terug moet kijken met de wetenschap; had ik maar……
