Leon, we zijn al bijna 36 jaar een stel, waarvan bijna 33 jaar getrouwd. Ik zou me werkelijk niemand anders kunnen wensen, hij is mijn alles en niemand kent me beter als hij. We zijn heel direct naar elkaar en daar kijken mensen weleens raar van op die ons niet goed kennen. Maar ons motto duidelijkheid is fijn en het werkt. Echt ruzie komt dan ook niet echt voor want dat helpt toch niet, Leon is een man die enorm principieel is en daar kun je tegen vechten maar dat kost alleen maar vergeefse energie. Vele denken ook dat ik de zgn. broek aan heb in huis, maar niets is minder waar Leon Reefs zet de lijnen uit en daar wijkt hij maar slecht van af.
We hebben tijdens ons huwelijk hele hele mooie tijden meegemaakt, maar eerlijk is eerlijk verlies van dierbare loopt als een rode draad door ons leven en dat al vanaf ons tiende levensjaar. Hij verloor toen zijn moeder en ik mijn vader en dat heeft heel wat littekens gemaakt. Maar het heeft ons ook zeker sterker gemaakt en we nemen het leven zeker niet als vanzelfsprekend.
Enkele jaren geleden kreeg Leon meerder malen een netvliesloslating van beide ogen en dit was zorgelijk. Ik weet wat het is om als partner aan de zijlijn te staan en heel veel zorgen hebt over alles. Je voelt niet wat een ander voelt en dat is heel lastig. Nu staat hij aan de zijlijn en hij heeft enorm veel zorgen en dat voel je. Hij heeft het druk met alles, hij zit een spagaat tussen onze winkels die toch ook moeten draaien en dat hij nu in zijn eentje moet doen en de zorg over mij.
De eerste twee kuren, zat hij werkelijk boven op mij. Hij vond het lastig om te zien wat ik allemaal deed en vond het lastig om dit goed in te schatten. Omdat het huishouden altijd door mij aangestuurd werd, was het voor Leon en de jongens lastig om hier de juiste modus in te vinden en liep het allemaal niet zo vlotjes. Iedereen wilde alles doen, maar er zat geen structuur in. Dat Leon bovenop me zat en me het liefste in een beschermdoosje wilde stoppen, hebben toch wel flinke botsingen teweeggebracht. Dat was lastig maar wel goed, het heeft er toch voor gezorgd dat alles eigenlijk wel soepeler verloopt. Leon is wel van het meteen aanpakken, ligt er bijvoorbeeld was voor te vouwen hup die moet aan de kant. Hij is constant aan het zorgen en neemt geen rust en dat baart mij weer zorgen, je ziet dat hij moe is en onrustig. Ik kan dat ook niet wegnemen bij hem, hij heeft geen rust als de boel niet aan de kant is. Mijn schoonzus was vanmorgen hier, ze heeft ook met dit bijltje gehakt helaas met een andere afloop mijn broer, heeft het niet gered en het aardse moeten verlaten. Er straalt hier rust uit en Leon scant de situatie rustig af en ik moet zeggen, ze heeft gelijk iedereen heeft zijn modus gevonden in ‘mijn ziek zijn’ al is het zeker niet gemakkelijk.
Ik prijs me een gelukkige vrouw met man en kinderen, maar de verhoudingen zijn wel zoek. Van man en vrouw verhoudingen is nu echt geen spraken, je bent geen gelijken in je huwelijk in de ruimste zin van het woord. Ik zeg weleens, dit heb je niet verdient misschien moet je me maar loslaten en dan zegt hij heel lief: ik zou geen andere willen……….. dat is liefde en al heel, heel veel jarenlang.
