Ik had al een blog geschreven over het “moeten”, iedereen doet er alles aan om dit zo veel mogelijk in combinatie afspraken te doen, maar op zo’n korte termijn is dat niet altijd mogelijk. Vandaag, ja op zaterdag, stond om 8:05 uur de MRI gepland. De radiotherapie arts had me gisteren gelukkig al verteld dat je op je buik moest liggen, dus dat kwam niet als verrassing. Dianne kwam me vanmorgen om 7:15 uur ophalen, donker en geen kip op straat, op naar de Radboud UMC.
Ook daar, rustig over de hele lange gang kwamen we zeggen en schrijven 1 persoon tegen en dat is daar erg bijzonder. Bij de radiologie aangekomen werden we vriendelijk ontvangen, erg prettig na een slapeloze nacht. Even een vragenlijst invullen en hupsakee het feest kon beginnen. Ik werd naar binnen geroepen en kreeg uitleg. Uitkleden operatie schort aan met de sluiting naar voren, sieraden en haarspelden uit. Op je onvoordeligst naar binnen en er werd een infuus geplaatst voor later het contrast vloeistof aan te sluiten. Naar binnen en ja daar stond dan dat monster van een apparaat, dat je even naar binnen zou gaan slikken. In de tafel zaten 3 gaten, een voor je hoofd en 2 voor je borsten. Op je buik gaan liggen en dan je borsten in kokers laten zaken en dan als laatste je hoofd erg genante houding. Mijn borsten werden even goed in de kokers gelegd, infuus aangesloten en toen moest ik mijn armen langs mijn lichaam naar onderen leggen. Door een spiegeltje op de onderplaat kon ik de raam zien waar de laboranten zouden zitten. Koptelefoon op en toen naar binnen geschoven, het monster in. Het onderzoek zou in totaal zo’n kleine 20 minuten duren en ze zouden via de intercom vertellen als er weer een foto gemaakt zou worden. Balletje in de hand als bel, 1 x drukken zouden ze via de intercom vragen wat er was, ingedrukt houden zouden ze meteen naar binnen komen. Ik zorgde via mijn ademhaling dat ik rustig bleef, maar man o man wat lag ik er beroerd bij. De herrie en de tijd die zo langzaam voorbij ging, het ongelukkig liggen, het benauwde gevoel toen het contrast vloeistof naar binnenliep bracht me voor het eerst het besef: Marion je bent ernstig ziek, dit is het begin van nog heel wat ellende. Dit was een naar gevoel en het gaf een soort startsein in mijn hoofd.
Wat was ik blij dat Dianne op me zat te wachten, ik was echt behoorlijk aangeslagen en ben even erbij gaan zitten. De arme mevrouw die er ook zat te wachten, moest het allemaal aanhoren en barste bijna in tranen uit van mijn wanhoop. Samen nog een glaasje water gedronken, Dianne zo plezierig rustig en kalm liet me uitpuffen, de schat. We zouden nog even langs de woonboulevard gaan en zo gezegd zo gedaan. Heb mezelf even heerlijk verwend daar, met spullen die ik nu de komende tijd kan omarmen. Naar huis en bij Leon een kop koffie gedronken en Dianne die me nog heerlijk hielp om de gekochte spullen te switchen met de zomer spullen en de bloemen verzorgd, het zag er prachtig uit. Maar wat was ik kapot, moe, op en nog steeds aangeslagen. Dan helpt maar een ding en dat is naar mijn veilig nestje, dat is echt het veiligste plekje in huis voor mij.
Na 2 uurtjes slapen, opgestaan met heel veel watten in mijn hoofd en nog steeds gevuld met heel veel nare gedachtes. Ik zit nu ,op mijn heerlijke bank mijn blog te schrijven en alles gaat een beetje langs mij heen.
Vandaag het begin naar een hele nare tijd van ziek zijn, as woensdag wordt er enorm veel gif in me gepompt maar het is wel het begin naar herstel daar ga je dit alles voor doen. Maar toch man o man, vandaag kwam het ernstig ziek naar binnen. Ik moet gaan knokken dat staat wel vast, er wordt wat van mij gevraagd de komende tijd en met dat besef zit ik nu op de bank.
