En daar was hij dan………..toek, de man met de spreekwoordelijke hamer. Ik ben eigenlijk als een dolle gestort op mijn huis, ik heb geen rust, alles moet opgeruimd. Nu zie ik wat ons huis “geleden” heeft onder het werk wat ik de laatste jaren allemaal heb opgepakt. De winkels, het opzetten van mijn nieuw bedrijf, de afscheidsbeurs en het centrum management en dan nog de ‘kleine’ dingetjes die op mijn pad kwamen. Vol overgave heb ik me daar opgestort en ondertussen werd ons huis een soort magazijn met spullen, rommel eigenlijk, die naar de stort zouden kunnen. Dus, nu ik een klein jaar onder de pannen ben met mijn ‘ziek zijn’ toch maar eens de koe bij de horens gepakt en gaan opruimen. Dat geeft uiteindelijk rust in mijn hoofd. Maar ja, het is veel werk en stoppen is voor mij geen optie.
Dan zit je natuurlijk ook nog eens in die ongelofelijke achtbaan, die niet stopt en maar doorgaat. Ik ben overweldigd door het medeleven om me heen, ik had dit nooit voor mogelijk gehouden. Wat een lieve, warme reacties en …….. aandacht iets waar ik nog nooit mee om heb kunnen gaan. Ik ken mijn vrienden en vriendinnen en ze laten me nu meer als nooit te voren zien dat ze als een rots voor me zijn, dit wist ik en heb daar nooit aan getwijfeld. Maar de verrassende dingen die ze doen, niet te bevatten. Een voorbeeld, gisteren de dag dat ik naar het ziekenhuis moest, kwamen er ineens 2 auto’s de oprit op en kwamen mijn, ik noem ze mijn ondernemersvrienden, uit de auto’s gestapt. Gebak hadden ze bij er werden stoelen in de kamer erbij gezet, koffie gezet en hadden ook nog eens een prachtig kado bij zich. Dat kun je van te voren toch niet verzinnen, het ontroerd me. Dan mijn vriend, eigenlijk kun je hem beter vriendin noemen, die ik door het COB heb leren kennen en een rots voor me is de laatste jaren, zit daar naast je en ik weet zeker hij blijft naast me. Die vriend verzint het zo ineens dat het misschien lekker is om met zijn vieren even een nachtje heerlijk naar een luxe hotel te gaan, gewoon even weg. Dan iemand die zelf een naar bericht had gekregen vanuit het bevolkingsonderzoek, maar die gelukkig uiteindelijk goed nieuws had gekregen, ineens op de koffie komt en een geluksengeltje voor je meeneemt. En dan doe ik er nog heel heel veel tekort. De vrienden, al vanaf vroeger maar ook die er de laatste jaren bij zijn gekomen en me erg dierbaar zijn, waar je zowat dagelijks contact mee hebt via de app of telefonisch, godsamme wat een kanjers. En dan moet ik mijn allusie niet vergeten, die me vanaf baby mee heeft opgevoed en echt mijn alles is, ik zie haar worsteling haar verdriet en de wens om me te pamperen. Dit alles doet heel heel heel veel met me, eigenlijk niet te beschrijven.
Maar het is 13 okt 13:45 uur en dan wordt je in het ziekenhuis verwacht, we gaan het plan van aanpak bespreken. Kijk dat het geen pretje zal worden dat weten we, maar hoe en wat en wanneer dat stond nog open. We, Leon en ik, werden weer ontvangen door Mariska. Mariska observeert je, dat zie je en dat voel je. Ze is heel rustig, legt alles goed uit en glimlacht ook als je vertelt waar je mee bezig bent. Ik heb haar uitgelegd dat ik vanuit mijn bedrijf gewend ben om alles wat maar geregeld kan worden, regel en wel meteen. Ik vertelde over mijn blog en dat ik gevolgd ga worden door iemand met een fotocamera, dit heb ik nog niet in mijn blog verteld. Marion Jebbink, die ik gaande weg de oprichting van mijn bedrijf heb leren kennen als iemand uit het vak. Marion kan ik in de tussentijd ook zeker een vriendin noemen en ze is rouw fotograve, ze weet de emotie precies op het goede moment op de gevoelige plaat te leggen en zij gaat me met haar camera volgen. Denk dan aan bijv. aanmeten vd pruik, artensgesprekken, chemo etc. etc. Kortom dit heb ik Mariska verteld en later ook ‘mijn’ chirurg dr Boelens.
Het plan van aanpak, komt er na goed overleg samen met dr Boelens er toch iets anders uit te zien anders als dat we in eerste instantie hadden besproken. Er heeft zich een discussie plaatsgevonden met het team van de Radboud en de meningen waren verdeeld, dus aan ons samen met de chirurg de keuze. De mogelijkheden werden besproken en ik proefde duidelijk een voorkeur bij ‘mijn’ arts. Leon vroeg hem nog wat zijn keuze zou zijn als het zijn vrouw zou zijn en daarop hebben we besloten dat: we eerst starten met de chemo voor een half jaar, daarna volgt de operatie en dan de bestraling. Dus binnen nu en een paar weken ga ik ziek worden en mijn haren verliezen en staat mijn leven helemaal op zijn kop. De 21ste ga ik naar de oncoloog, de 26ste gaat de radioloog een clipje inbrengen in mijn tumor, zodat ze goed kunnen zien wat de tumor doet tijdens de chemo. Daarom krijg ik vooraf nog een MRI in de Radboud en ook na de chemo weer. Met een beetje geluk, is de tumor mooi geslonken en ook in de okselklieren dat vergemakkelijkt de operatie.
Ik kwam thuis en voelde die spreekwoordelijke hamer, mijn huis stond nog vol met rotzooi omdat ik de kelder ’s ochtends had aangepakt maar ik kon niet meer. Ik ben nog even naar mijn vriendin Marjan geweest, die vandaag het hele traject in gaat, even een dikke knuffel gaan geven. Ik heb nog een paar mensen gebeld, maar toen was het op, de telefoon alle appjes etc. etc. heb ik met pijn in het hart gelaten voor wat het is. De telefoon, wat heel zeldzaam is, bleef onder en ik heel snel onder de wol. Leon kwam thuis, had dit al zien aankomen. Hij zorgde dat er eten was, bracht me dat op bed en liet me lekker liggen in het donker even niets.
Heel veel mensen willen me nu zien en eigenlijk wil ik ook heel veel mensen zien, maar ik merk dat ik het niet trek. Ik moet echt momenten in gaan lassen dat ik niets doe, niet aan mijn huis denk, niet naar de vergaderingen ga of werk wat er ligt te wachten op mij, wegwerk. Er moeten momenten komen dat ik gewoon niets doe en denk, ik moet in mijn “nothing box” maar ja die hebben vrouwen niet en ik al helemaal niet.
Wat heerlijk dat ik de blog heb, wat kan ik hier lekker op wegschrijven en wat heerlijk dat ik al die lieve lieve mensen om me heen heb. Ondanks dat ik ziek ben, ben ik een gezegend mens. Mijn gezin, lieve familie en vrienden staan er rotsvast.
Wordt vervolgd…
