Ik kan het niet anders noemen dan wauw. Ik ben de blog begonnen, omdat ik veel lees over het thema kanker ivm mijn studie stervensbegeleiding. Wat ik tegenkom is echt alleen maar van mensen die de behandeling al hebben doorstaan of die al in een vergevorderd stadium zijn dat er niets meer aan te doen is. Ook boeken van nabestaande of mensen vanuit hun beroepservaring. Niet dat het zo is dat mijn levenseinde nabij is, maar ik heb wel te maken met een levensbedreigende ziekte die gelukkig tegenwoordig goed behandelbaar is. Ook mijn gezin vindt het prettig dat ik de blog begonnen ben, ze merken dat dit makkelijker is om een gesprek aan te gaan en ook te kunnen genieten van het op stap gaan etc.
Maar wat zijn we in een warm bad terecht gekomen, hier had ik echt niet aan gedacht. Ik ben een vrouw met niet zo’n geweldig zelfbeeld, vele weten dit niet en verwachten dit niet. Ik ben iemand die totaal niet tegen onrecht kan en ontzettend kan knokken als ik hier mee geconfronteerd wordt, maar niet voor mezelf. Ik word er blij van als ik iets voor een ander kan betekenen, maar vind het wel heel normaal om te doen. Voor onze ondernemingen, centrummanagement en ons prachtig durpke, ga ik heel ver. Soms ook te ver, ik geef alles wat ik kan en dat stuit ook wel eens op onderbegrip, want ja dat is soms lastig voor derden waar ik mee te maken krijg. Ik ben een pitbull zet mijn tanden erin en laat niet los, wel sta ik altijd open voor kritiek. Kortom, een pittige tante maar niet aardig voor zichzelf. Jaren van therapie hebben er wel voor gezorgd dat ik hiermee om kan gaan, maar het blijft lastig. Mijn enthousiasme en altijd erg open mee bezig te zijn, is ook mijn valkuil en mijn masker. Ik dacht ook altijd als mij iets overkomt, zullen er weinig mensen zijn die om mij zullen treuren.
Maar wat ik nu mee maak, zo geweldig. De schok die het teweeg heeft gebracht, de lieve woorden, de lijfelijke knuffels, wat is dat bijzonder om mee te maken. Ik zie sommige dingen nu ook meteen anders, dit doet me ontzettend goed. Van sommige berichtjes moet ik lachen, neem nu een appje van een reuze knuffelbeer: ‘die ziekte heeft het verkeerde lichaam opgezocht om ruzie te maken! Daar zal het ook wel achter komen’. Of van een stoere onderneemster, waar ik laatst nog mee op haar zomerbank zat: ‘You Go Girl X’. Maar ook van een moeder die haar dochter heeft moeten afstaan aan deze ellendige ziekte, die zo’n mooi persoonlijk bericht stuurt. En dan een prachtig bericht van de kanjers van ‘ik zet mijn masker af’ het emotioneert me op een goede manier. Het geluksengeltje, de Boeddha, de bloemen, de kaarten, de berichtjes etc., de knuffel, het is zoveel en ze ontroeren me natuurlijk allemaal. Fijn is ook dat ze ook aan Leon, Tim en Luc gericht zijn want ook zij hebben dit nodig want die kanjers zijn natuurlijk ook enorm aangeslagen. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor, want het doet ons meer dan alleen maar goed. Ook is het fijn dat mensen me benaderen zoals ik ben, positief en open. Mensen draaien niet om me heen, want het is toch lastig wat je tegen iemand zegt die dit heeft.
Maar nu heb ik zo’n soort nesteldrang, net zoals op het einde van mijn zwangerschap. Ik wil alles opgeruimd hebben, van de zolder tot de kelder. Ik wil het jaar wat ik nu inga zo georganiseerd mogelijk aangaan en mijn gezin maakt dit mogelijk, kasten worden in elkaar gezet zonder teveel te mopperen, ze helpen me met alles weggooien etc. etc. Dit geeft ruimte in mijn hoofd, want god wat heb ik een onrust in mijn hoofd. De pruik, mijn wenkbrauwen een nieuwe bril, ik wil er zo goed mogelijk bijlopen straks dat vind ik belangrijk. Ik weet dat ik ziek wordt, mijn haren en wenkbrauwen verlies, mijn borst minder van vorm zal worden, dus laat ik er dan zoveel mogelijk aan doen wat mogelijk is om er toch nog uit te zien zoals ik ben.
De emoties dat is lastig, die laat ik niet zo snel zien maar ze zijn er wel. Angstig niet, want ik pak het aan zoals het komt maar ik ben natuurlijk wel enorm geraakt. Het voelt een beetje onveilig, in het Duits klinkt dat toch mooier: unheimisch dat is het eigenlijk. Ik deel mijn leven al 35 jr. met Leon, waarvan we er 32 jaar getrouwd zijn. Hij is mijn aller aller beste maat mijn alles samen met Tim en Luc, hij kent me door en door. Samen kunnen we arm in arm in bed liggen en stil huilen en elkaar samen troosten en dan weer doorgaan, we lopen hier niet voor weg.
Dus lieve allemaal, super super dank voor al het lieve warme waar jullie ons mee omhullen, dit is de aller aller beste medicijn ♥
