Wat heb ik het toch “fout’’ gedaan rondom je ziek zijn, dat weet ik nu sinds ik ook gediagnosticeerd ben met de ziekte kanker. Jij had ook kanker, nierkanker net als ons pap. Niet zo heel vaak voorkomend, volgens de klinisch geneticus te zeldzaam om het toeval te kunnen noemen. “Fout” in de zin van, dat ik ook niet wist hoe het voelde om deze vreselijke ziekte te hebben en ervoor behandeld te worden. Vorig jaar is Nico (zwager) ook overleden aan deze ziekte, hij wilde gewoon niet dat wij hem hiermee confronteerde.Hij wilde niet dat hij als ‘ziek’ gezien of aangesproken werd. Nico wilde graag dat hij met rust gelaten werd, niet teveel om hem heen en zeker niet met hem uitspreken dat hij achteruit ging.
Bij jou was dat anders, we zijn samen het klinisch genetisch onderzoek ingegaan. Op een dag, het was mooi weer en we zaten buiten, heb ik zelfs je haren afgeschoren. Deze momenten (zeker niet makkelijk toen), komen toch nog regelmatig naar boven en ik ben echt blij dat we soms ook wat dieper in het “ziek” zijn gingen. We hebben het nog over ons pap gehad en hoe ze er met ons mee om gingen en dat jou kinderen, heel wat meer herinneringen over jou zouden hebben als het mis zou gaan………maar ja het zou niet mis gaan. Jij zei heel vaak: ‘ALLES KOMT GOED’ ………maar het kwam niet goed.
Je was ernstig ziek, dat wist je zelf wel en je kreeg ook chemokuren. Op een dag, na een chemo belde Anne dat je er slecht aan toe was, ik meteen in de auto en op naar Wolfheze en ik dacht ik vrolijk je even op en kwam met een muziekkaart. Ai………. hoe dom en naïef, je kon het niet aan. Ik ben bij je op bed gaan liggen en nu denk ik vaak, waarom heb ik dat niet vaker gedaan. Gewoon naar je toe gereden en bij je op bed gaan liggen, niet zoveel zeggen maar bij je zijn, nu kan het niet meer. Ik wist ook wel dat je erg ziek was, maar klampte me vast aan alle positieve berichten die er kwamen. De laatste week voor je overlijden was je vaker wanhopig je gaf aan dat je eruit zag als een ‘biafra kind’, uitgemergeld. Vooral de vrijdag, voor je overlijden was je nood hoog heel hoog we belde elkaar toen bijna elke dag. Maar de zaterdag daarna belde je me op en was je met Emily naar het paardrijden en het ging weer met je vertelde je. Je behandelend arts had tenslotte ook gezegd dat de ziekte ‘stilstond’ dus aan een snelle dood dachten we niet. Tot het avond werd en het helemaal mis ging, het ging gruwelijk mis. Ik was erbij in het ziekenhuis en tot op de dag van vandaag ben ik Anne dankbaar dat ze me erbij heeft geroepen en dat ik tijdens deze laatste momenten bij je was.
We belde elkaar vaak, tijdens je “ziek” zijn en het eerste wat je altijd zei was: hey hallo zus, hoe is ie……. Godsamme wat mis ik dat gewoon ff met elkaar bellen en ff contact. Pas nu ik zelf ziek ben, weet ik wat het is, kanker hebben en dat kun je niet uitleggen dat kun je alleen maar zelf ervaren. Hoe dicht je ook bij een persoon staat, het is niet te begrijpen dat weet ik nu.
Achteraf, denk ik wel eens hoe naïef kun je zijn geweest? dat je lang de ernst niet hebt in gezien. Ik heb wel eens foto’s gezien van ons pap op het laatst van zijn ziekte. Ik toen tegen ons mam gezegd, dat je het niet zag dat hij de dood in de ogen had? Ik zelf deed hetzelfde met jou, ik zag wel dat je ernstig ziek was, maar we dachten dat je toch nog een hele tijd met ons hier op het aardse zou zijn.
Nu jij daar met vele andere van mijn dierbare aan genezijde bent en daar op je wolk zit, vraag ik me wel eens af wat je nu echt dacht. Is het zo dat je niet wilde horen hoe slecht het ging? Of hadden je behandelaars toch duidelijker moeten zijn in je kansen. Dat is wat ik zeker wel wil weten, wat zijn mijn kansen? En hoe staat het er echt met me voor? Ik wil dat ik zelf de keuzes kan maken op feiten en alleen maar op echte feiten en dat er niet om de hete brij heen gedraaid wordt. Ik wil niet dat er net als bij jou, plots klaps de boel wel heeeeeeel erg snel achteruit ging en er binnen een paar uur tussenuit piepte, nee dat wil ik niet.
Ik praat nog regelmatig in gedachte met jou, soms wanhopig en soms hardop als ik alleen ben. Ik weet echt niet of je me hoort, maar het geeft me rust om het te doen. Dus grote broer daarboven op je wolk, ik mis je en het doet pijn heel erg veel pijn en godsamme wat had ik toch anders gehandeld als ik toen wist wat ik nu weet hoe het is om kanker te hebben.
