Vandaag was het dan zover, ik ben begonnen aan de reeks van 16 bestralingen. Vooraf zijn alle voorbereidingen gedaan in de Radboud en nu na ruim een week gaat het beginnen. Ik heb me er niet echt mee bezig gehouden wat het met me zal gaan doen, want dat is niet te voorspellen. Ook hierbij weer: “ik pak de beer aan die voor me staat”.
Waar ik de hele week wel behoorlijk tegenaan hikte, is toch dat je pas op de eerste dag de afsprakenlijst krijgt wanneer de bestralingen zijn. Ik ben weer behoorlijk aan de slag gegaan met mijn werk etc. en heb ook al diverse afspraken lopen, hopende dat deze met de bestralingen te combineren zouden zijn. Ik heb het een paar keer gevraagd, geef me de bestralingstijden dan kan ik alles daarom heen plannen. Helaas blijkt dat niet mogelijk te zijn. Ik het gevoel dat er teveel gedacht wordt, dat iemand die kanker heeft geen werkend bestaan heeft op dat moment. Maar bij mij is dat toch anders, het deelnemen in het werkend bestaan geeft me juist kracht en energie. Nu heb ik vandaag de afspraken gekregen en word ik met de neus op de feiten gedrukt, dat dit me zwaar belemmerd in de afspraken die ik al heb staan. De secretaresse, deed er alles aan om bijv. de afspraak van morgen omgezet te krijgen, op mijn verzoek. Morgen heb ik echt een hele hele belangrijke afspraak, maar helaas het was niet mogelijk.
We werden vandaag allerwarmst ontvangen, met ontzettend veel zorg. Leon kon mee naar binnen en alles werd duidelijk en met veel zorg uitgelegd. Maar uiteindelijk blijf je alleen achter met een apparaat wat toch een flinke dosis straling in je lichaam straalt, dat is een vreemd gevoel (niet lichamelijk daar voel je niets van). In het totaal heb ik 11 keer 30 seconden mijn adem vast moeten houden, dit om mijn hart te beschermen voor de straling. Ik kreeg complimenten van de radiotherapeutisch laborante dat ik het kranig deed, maar het had toch een behoorlijke impact op mezelf. Wat ook nog geweldig was, is dat de radiotherapeutisch laborante naar de secretaresse kwam. Ik zou morgen voor de bestraling naar het Canisius Wilhelmina ziekenhuis in Nijmegen moeten voor, ze kwam met een voorstel dat ze dit wel in de pauze konden doen. Nou ja hoe geweldig is dit, wat een team dat gericht is op de cliënt, echt sjappoo.
Na een roerige week: Leon een spoedoperatie wat toch voor mij betekende dat ik meer op mijn bordje kreeg, een paar emotionele gesprekken en dan nu de eerste bestraling, voel ik me toch wat aangeslagen. Natuurlijk is dit niet vreemd en gaan we gewoon verder naar genezing.
