Ben ik veranderd? Lastige vraag waar ik nu weleens mee worstel. Soms merk ik dat ik anders reageer als vóórdat ik ziek werd. Ook zijn er enkele mensen om me heen waar ik een enorm sterke band mee heb gekregen. Het waarderen van mensen is anders geworden en ook de kijk op het leven. Ik had altijd al een enorm antipathie voor ongerechtigheid en kon hier ook heel fel op reageren, volgens mij is dit nog erger geworden. Ook vind ik het lastig om met mensen om te gaan die erg handelen uit eigenbelang, dat was al zo, maar dit is nog eens enorm versterkt. Ik lees weleens dat ernstig zieken mensen, juist meer gaan genieten van al het moois om hen heen zoals de natuur met de bloemetjes en de beitjes. Dat heb ik niet, bij mij zit het meer in de mensen en ook wat ik door mijn ervaring voor hen kan betekenen. Ik heb gemerkt dat de “kleine” dingen (zoals ze zelf zeggen) die de mensen voor me deden en nog doen, voor mij héééel groot zijn. Bijvoorbeeld een appje met een lief woordje of plaatje een kaartje, zo waardevol. Een paar keer per week even binnenlopen, wat heerlijk. Iemand die met een maaltijd aan komt, geheel onverwacht of iemand die een pan soep voor je maakt. Bij mij op bed kwam liggen, steeds weer op mijn eigenlijk vaste zwarte dag. Dit zijn voorbeelden die mij erg sterk gemaakt hebben, dit sleept mij er doorheen.
Niet dat ik dit van mensen verwacht, dat niet. Ik heb en had geen verwachtingspatroon over van wat ik vind dat mensen voor me zouden “moeten” doen. Ik wordt er ook weleens een beetje “verlegen” van al die aandacht, maar man o man het helpt wel om door deze donkere periode heen te komen. Soms als iemand zich druk maakt over “oppervlakkige” dingen in het leven, denk vaak ‘nou lekker belangrijk’ maar ik zeg het niet. Dit heeft mijn omgang met mensen wel verandert en dit zal voor sommige mensen om mij heen wel erg lastig zijn. Sommige opmerkingen van mensen kunnen heel hard bij me binnenkomen en dat kan ik dan maar lastig loslaten, dat kost een paar dagen en soms slapeloze nachten. Ik denk dan ook zeker dat ik kwetsbaarder geworden ben en dat hebben er veel niet in de gaten omdat ik me toch nog steeds voordoe als sterke vrouw, mijn valkuil.
Er wordt vaak aan me gevraagd, hoe gaat het? En dan is mijn antwoord meestal: goed. ‘Je ziet er ook goed uit, je straalt zelfs’ zeggen ze dan. Eigenlijk voel ik me ook meestal goed, vrolijk en gelukkig. Iedere stap die ik maak is weer een stap dichterbij het “normale” leven en dat maakt me blij en daar ga ik van stralen. Ik kan als zelfstandig ondernemer, niet de ziektewet in en ben dus ben min of meer gedwongen om steeds na iedere behandeling zo snel mogelijk weer aan het werk te gaan. Dit is vaak zwaar, maar voor mij ook wel belangrijk het heeft me er ook wel doorheen gesleept. Ik had geen keuze en dwong me ook wel om aan het “normale” leven deel te nemen. Natuurlijk heb ik wel een huishouden met een man en volwassen kinderen en hierdoor kon ik mijn werk grotendeels blijven doen, thuis was het meestal goed geregeld.
Als iemand me aanspreekt gewoon in de winkelstraat of in de supermarkt en zegt dat ze mijn blog lezen, dat vind ik zo fijn. Nog mooier en erg dierbaar, als ze zelf borstkanker hebben gehad en zeggen dat ik haar verhaal vertel. Daar word ik stil van en geeft me nu de kracht om weer met volle kracht vooruit te gaan met mijn eigen bedrijf. Op volle kracht moet wel tussen aanhalingstekens, want natuurlijk heb ik nog veel beperkingen en dat zal nog wel even zo zijn.
Dus ben ik veranderd? Ik denk het wel, ik sta toch wel anders in het leven en kijk ook wel anders tegen sommige mensen aan. Maar ook steeds die confrontatie, is wel moeilijk en doet met twijfelen of ik dit wel wil zijn. Ik denk dat ik dit moet gaan accepteren van mezelf en zal moeten loslaten, het is een soort van “rouwen” zo voel ik dat.
