Exact twee jaar geleden, precies deze datum en exact deze tijd, zette ik mijn eerst blog online. Een blog, over het stappen in het karretje van de rollercoaster met de naam: borstkanker-patiënt. Als je het besluit neemt om een blog te gaan schrijven, vind ik dat je dit dan ook open en eerlijk moet doen.
De blog was in de eerste instantie om alles van me af te schrijven, maar gaandeweg merkte ik dat ik ook aansluiting vond bij lotgenoten. Lotgenoten in de breedste zin van het woord, eigenlijk iedereen die te maken krijgt met een levensbedreigende ziekte, zelf of in zijn en haar omgeving. Voor mij en mijn gezin was het eigenlijk best fijn die blog, omdat we makkelijk te benaderen waren en zijn door mijn openheid. De ene blog was dan ook makkelijker als de andere, sommige gingen diep in het binnenste van mezelf en ik gaf en geef me behoorlijk bloot.
Er zullen er best bij gezeten hebben waarvan je denkt: is dat nu wel nodig dat je dit in de openbaarheid gooit? En ja natuurlijk heeft dit bij mij ook veel vraagtekens opgeworpen en voor sommige die ik schreef had ik wel eerst flinke buikpijn, alvorens ik het online ging zetten. Constant de vraag of ik het wel of niet zou plaatsen. Wat voorop stond, het niet willen schaden van mijn gezin. Steeds als ik een blog had geschreven, ging ik er een beeld bij zoeken op google. Dit nam wel even tijd met zich mee, want een plaatje maakt in een blik duidelijk wat ik bedoel. Nadat ik het juiste plaatje had, las ik de blog nog een keer en dan ging het online. Ik heb bewust gekozen om niet de blog zelf op facebook te zetten, ik wilde niemand overvallen met mijn blog. Degene die mijn blog lazen of nog lezen doen dit bewust, omdat je eerst naar mijn website moet gaan. Kwetsen is het laatste wat ik wilde en wil met deze blog. Het is steeds vanuit mezelf geschreven, met veel respect voor de ander. Ik denk ook wel dat dit gelukt is.
Vooral de herkenbaarheid, dat maakte het dat ik doorging met het schrijven. De reactie van: je schrijft mijn verhaal of wat ben ik blij dat je dit bespreekbaar maakt, was en is voor mij een hele goede drijfveer. Het is wel zo dat ik nu steeds minder schrijf, dat ligt ook wel aan mijn gemoedstoestand. Eigenlijk kan de volger aan mijn frequentie van de blog merken hoe het met me gaat.
Ik zit nu in een fase, twee jaar na mijn diagnose. Ben ik beter? Nee dat denk ik niet, je blijft voor altijd kankerpatiënt en zeker met dat wat het met mijn lichaam heeft gedaan. Ja dan heb je ook nog te dealen met de beperkingen die de behandelingen als gevolg hebben. Nu na twee jaar merk ik dat ik een kwetsbaardere vrouw ben geworden, in een wereld die hetzelfde is gebleven. De wereld en de omgeving is niet verandert, maar ik wel. Ik heb moeite om aansluiting te vinden en eigenlijk als je diep vanbinnen in me kijkt, zie je dat ik me het liefste terug zou willen trekken tussen mijn vier muren. Maar dat is geen optie, dus ik moet nu flink knokken voor mijn bestaan, zo voelt het. Ik moet knokken voor mijn nieuwe bestaan en dat heeft niet alleen met mijn ziek zijn te maken maar ook met ons faillissement. Ik heb constant het gevoel dat ik me moet bewijzen, de boog is altijd gespannen. Ik heb ook vaak het gevoel van dat ik gefaald heb en daar moet echt verandering in gaan komen.
De laatste 2 bloggen waren hele heftige, ik reken af zo kun je het eigenlijk noemen. Ik gooi de muur om me heen om en zet met mijn masker af. Dit waren hele, echt hele spannende om te plaatsen en er is me zelfs gevraagd of dit wel een juiste keuze was. Het gaf veel onrust binnenin mij, maar nu kan ik zeggen dat ik blij ben dat ik mijn ware kant heb laten zien. Ik heb mijn kwetsbaarheid laten zien en ik merk door reacties, dat velen blij zijn dat ik dit gedaan heb. Het geeft weer veel herkenning en dat is ook weer fijn. Ik hoop dat deze twee bloggen het maakt dat meerdere lezers ook hun muren omgooien en hun masker af gaan zetten. Als dit het teweeg brengt, dat het mag dat je laat zien dat je kwetsbaar bent, dan ben ik ontzettend opgelucht.
Dus nu zullen mijn bloggen meer over de kwetsbaarheid na de behandelingen van kanker gaan en het is aan iedereen vrij om me wel of niet te volgen.
