Ja, daar staat ze: jouw kleine meid. Althans, dat was ze toen we afscheid van jou moesten nemen. Achttien jaar geleden alweer, waar blijft de tijd? Ze was het cadeautje van de familie: een klein, lief en guitig prinsesje, altijd met iets magisch om haar heen.
En nu… nu staat ze daar als een prachtige volwassen vrouw, in een schitterende prinsessenjurk, om ‘ja’ te zeggen tegen haar grote liefde. Daarmee is ze ook een geweldige bonusmama voor twee prachtige mannetjes.
Ik mis je nog elke dag, maar vandaag misschien toch wel het meest. Want wat had ik je hier graag bij gehad.
Je zou zo trots zijn geweest, broer. Jouw gezin is uitgegroeid tot een warme, hechte familie. Je zoon is een man geworden, getrouwd met een lieve vrouw en samen zijn ze ouders van een heerlijk manneke en lief klein meisje. Je middelste dochter heeft ook haar grote liefde gevonden en samen gaven ze jou een kleinzoon. En jouw vrouw, wat een powervrouw, want ga er maar aanstaan. Jij bent er niet meer, maar je hebt hen voor mij achtergelaten. Zo voelt het en daar ben ik je intens dankbaar voor.
Maar vandaag draaide alles om jouw kleine meid. Haar dag had ze tot in de puntjes geregeld. Ze had talloze kaarsjes laten branden dat het droog zou blijven, en wonder boven wonder bleef het droog, ondanks alle voorspellingen.
De man in het leven van jouw vrouw, inmiddels ook al heel wat jaren, bracht je kleine meid naar voren om haar weg te geven. Een prachtig en ontroerend gebaar, en eerlijk: het komt hem ook toe. Toch, toen ik haar daar aan zijn arm naar voren zag lopen, draaide er iets in mijn maag. Het was zo mooi, maar diep vanbinnen dacht ik broer ‘jij had daar moeten lopen’. Je hield niet zo van het burgerlijke, maar dit had je met trots gedaan, dat weet ik zeker.
De hele dag voelde ik je naast me. Ik keek door jouw ogen, was trots voor twee, ja ook voor jou. Ik beleefde iedere stap, iedere traan en glimlach ook voor jou.
Op de dag van jouw afscheid, scheen de zon. Tot het moment dat we je ter aarde legde, toen brak de hemel open en werden we tot op het bot nat. En op deze dag, bij de ceremonie van jouw dochter, was het precies zo: een stralende zon, nog ruimte om met samen met het hele gezelschap op de foto te gaan en toen opeens… brak de hemel los, alsof jij nog even wilde laten weten dat je erbij was.
Was het een teken van boven? We weten het niet. Maar zo voelde het wel. En weet je, ik neem je altijd mee. Ik kijk met jouw ogen, knuffel voor twee, lach en huil voor twee. Maar bovenal ben ik trots voor twee.
En zo blijf je, op jouw manier, altijd overal bij, want ik neem je mee……
