Het is half zeven in de morgen. De zon staat al hoog aan de hemel. Ik lig aan het zwembad, met een lekker kopje koffie, deze blog te schrijven. Waar ik zit? In Egypte, Makadi Bay.
Het werd echt tijd om even los te laten, daar was nu zon voor nodig en vooral rust. De zon is er én de rust ook. Geen groot resort met talloze activiteiten, maar kleinschaligheid en stilte. De vitamine D wordt hier in ieder geval volop aangemaakt. Het is lekker vroeg in de morgen en bijna iedereen in het hotel slaapt nog.
Ik heb al vaker geschreven dat mijn werk juist niet over de dood gaat, maar over het leven. Natuurlijk is er iemand overleden, maar ik ga met de nabestaanden terug naar het leven en dat is vaak zelfs magisch. Je ziet dan, door al het verdriet heen, de lach weer naar voren komen. Dat is prachtig om te mogen meemaken als ik bij hen aan tafel zit.
Een nabestaande beschreef het zo mooi in een ervaring op mijn website, over mijn begeleiding:
‘Je hebt de gave je in een korte tijd in te leven in een familie. Oprecht betrokken, een troostend woordje of een knuffel waar nodig, en de vaardigheid om van de juiste woorden zinnen te maken die ertoe doen, en deze op een mooie manier over te brengen bij een afscheid.’
Dat is precies wat ik wil voor de families. Ik ben oprecht betrokken. Ik luister, maar juist wil ik hóren. Ik kijk, maar juist wíl ik zien. Er zit zoveel meer in de woorden die gezegd worden, en in het zien, voel je veel meer wat er schuilgaat achter een blik, een traan of een glimlach.
Maar al die verhalen stapelen zich op. En echt, ik kan goed loslaten. Toch, diep vanbinnen, verzamelen al die levensverhalen zich in mij. Meestal begeleid ik maar één familie tegelijk, voordat ik aan een nieuwe begeleiding begin. Gaandeweg de dagen kruipt een overledene in mij, niet spiritueel bedoeld, maar hun verhaal wordt een beetje van mij. In korte tijd ontstaat er een band met de nabestaanden en door de foto’s krijgt alles ook letterlijk een gezicht.
Juist het invoelen en inleven, gecombineerd met het feit dat ik niet van beton ben of zoals dat vaak gezegd wordt ‘geen dikke huid heb’, maakt dat de verhalen toch een plekje in mij innemen. Niet in detail, maar als een familie mij opnieuw benadert en ik het eerdere verhaal erbij haal, kan ik in een paar seconden alles weer terugroepen én voelen hoe het was. Dat betekent toch dat er altijd iets blijft hangen.
Daarom zoek ik af en toe de ruimte. Soms trek ik me alleen terug in een hotel, alleen, om veel te slapen, te lezen en te reflecteren op waar ik sta in mijn werk én hoe ik dingen misschien anders zou willen of kunnen doen. Dan zet ik de zogenaamde puntjes op de ‘i’. Nu doe ik dat in de volle zon, bij 33 graden, samen met mijn man én met rust. Heel veel rust.
Ieder verhaal van de families, verdrietig, maar ook vol liefde voor het leven dat ze samen met hun dierbare hadden, blijft een onderdeel van mij, dat zeker. Maar het heeft daarna toch een andere plek gevonden, toch nog steeds in mij als opgeborgen in een gouden doosje.
Inmiddels ben ik weer thuis, heb mijn kinderen en kleinkinderen al geknuffeld en weer zin om aan ‘het werk’ te gaan.
Het mooie: Al de verhalen die nabestaanden met mij deelden, voegen zeker ook iets toe aan mijn eigen leven en laten zien hoe je het leven moet omarmen. Sterker nog, sommige gewoontes of gebruiken van families neem ik over, omdat ze mijn leven gaan verrijken.
Hoe prachtig is dat….. dat maakt mijn leven zeker rijker.
#afscheid #rouw #troost #afscheidsbegeleider #levenendood #oplevennadood #marionreefs
