Ze is 35, 20 jaar jonger dan dat ik ben. Moeder van twee zonen, net als ik ze heb alleen bijna 20 jaar jonger. We hebben dezelfde diagnose gesteld gekregen, alleen zij een ander vorm van borstkanker. Gisteren heeft ze het onmogelijke te horen gekregen, uitgezaaide borstkanker.
Ongeloof, de klote ziekte heeft gewonnen.
Verslagenheid, ze heeft echt alles gedaan wat in haar macht lag.
Boos, eigenlijk zou ik hier heel echt heel veel woorden willen plaatsen, maar ja daarin zit mijn opvoeding dwars.
Tranen, ik zit hier in de buurt van Barcelona in de prachtigste omgeving met echt de liefste mensen om me heen, maar ik huil en de tranen drogen niet op.
Wat heb ik een diepe bewondering voor deze dappere bijzondere jonge vrouw. Ze heeft constant geleefd tussen hoop en vrees, want hier was ze bang voor. We hebben samen veel gesprekken gehad en dat vaak via de whats app. Deze gesprekken gingen diep, omdat we samen weten wat het is als je je moet overleveren aan de ziekte en de artsen met hun team. En je overleveren aan derden is niet gemakkelijk, want vaak sta je toch alleen met je angsten. Ondanks dat ze alles doen wat in hun macht ligt en uit de kast halen, ze begrijpen het niet wat je voelt en wat het met je doet. Je voelt het vaak aan als er iets mis is, geeft het bij ze aan maar soms moet je echt doorduwen, vechten zelfs, willen ze er wat mee doen. Deze dappere jonge vrouw heeft dat ook gegaan, doorgeduwd want ze wist het………er is iets niet pluis in mijn lichaam.
Gisteren, ik in de buurt van Barcelona en zij daar in haar vertrouwde omgeving, samen aan de telefoon. We hadden deze week al veel contact gehad en we wisten het eigenlijk al, maar we zeiden: dat kan toch niet waar zijn, dat zou wel erg snel gaan als dit uitzaaiingen zouden zijn dit moet een huid uitslag zijn. We speculeerde, maar ja eigenlijk diep vanbinnen……
Deze dappere bijzondere lieve jonge vrouw, heeft een moeder ik huil op afstand met haar mee. Het is je kind, hoe is het mogelijk. Alles wat er maar in haar macht ligt heeft ze samen met haar dochter, haar schoonzoon en haar man de vader van haar kind gedaan. Gisteren was ze erbij toen ze te horen kreeg, uitgezaaide borstkanker en ja we weten het daar win je het uiteindelijk niet van. Hoe ga je dit dragen als moeder, dit is een onmogelijke taak.
Deze dappere bijzondere lieve jonge vrouw en en ik hebben vaak over dingen gesproken, die je niet bij je dierbare kunt neerleggen. Je dierbare worstelen namelijk zelf met de angst van deze onvoorspelbare K-ziekte en als het even kan probeer je dit weg te stoppen want angst betekend pijn heel erg veel pijn. We hebben het gehad over herinneringen maken, dat hoeven geen hele grote dingen te zijn. De mooiste herinnering maak je thuis samen met z’n viertjes. Ajax kijken, Max kijken met een lekker bakje chips op de bank én natuurlijk uitgedost in de kleding die er bij past. Klein maar oh zo fijn. Maar wat kan ze dit deze dappere bijzonder lieve jonge vrouw. Ondanks dat het soms uit haar tenen moet komen, ze maakt herinneringen met haar gezin. Zij en ik hebben de behoefte om het uit te sprekn, wat als? Hoe wil ik het? Hoe doe ik het? En nog zoveel meer vragen. Antwoorden die hebben we niet, maar het is oh zo fijn om het uit te kunnen spreken.
Deze dappere bijzondere lieve jonge vrouw, heeft vaak getwijfeld en de vraag gesteld: Doe ik het goed? Sow zeg, wat heb ik een bewondering voor deze vrouw want wat doet ze het ontzettend goed. Samen met haar man, waken ze over hun kinderen. Gaat het wel goed, wat moeten deze kleine mannekes al veel meemaken wat andere kinderen niet krijgen. Deze kinderen, kunnen niet onbezorgd door het leven ook zij leven met angsten. Hoe zit dat in hun koppies, het is zo moeilijk voor een moeder je wil niets liever dat ze onbezorgd hun leven kunnen leven en dat doet pijn heel echt heel veel pijn. Je ziet andere gezinnen om je heen, ze maken plannen en hun kinderen kunnen onbezorgd leven, het is niet dat je ze dit niet gunt echt niet. Maar je WIL DIT OOK, onbezorgd leven gewoon alles gaat bijna vanzelf de toekomst in maar niet bij deze dappere jonge vrouw.
Deze dappere bijzondere lieve jonge vrouwe gaat nu een heel traject in. Een traject van wat is er nog in de medische wereld te bieden is, wat kunnen ze me nog geven om zolang mogelijk hier bij haar dierbare te zijn. Hoeveel mag ze nog meemaken, wat kan ze nog allemaal doen. Ik weet het zeker ze zal vechten als een leeuwin, om te kijken wat er mogelijk is.
Wat ga ik doen? Moeilijk ik ben een vrouw aan de zijlijn. Ja, ik zal er zijn dag en nacht kan ze bij mij de dingen kwijt die je niet bij je dierbare neerlegt want je wil ze geen pijn doen. Maar ik ben een vrouw aan de zijlijn, ik ga me niet opdringen mijn behoeftes zijn nu niet belangrijk. Het liefste had ik nu direct het vliegtuig gepakt en dan naar haar toegegaan, geknuffeld, samen gehuild en samen gevloekt maar ja……………… Wat ik steeds tegen haar zeg en zelf ook doe, herinneringen maken het is oh zo belangrijk, herinneringen maken. Je kinderen moeten weten wie je bent en hoe je over ze denkt, hoe je van ze houdt en wat je als moeder voor ze wenst. Ik zal er zijn, wanneer zij het wil en wanneer zij het nodig heeft.
IK ZAL ER ZIJN, ALTIJD VOOR DEZE DAPPERE BIJZONDERE LIEVE JONGE VROUW …………… DAG EN NACHT
