Zo zie ik dat, alles voor mijn genezing. Hier in ons dorp, woont een dappere jonge vrouw die met hetzelfde lot kampt en ook haar eerste stap was de chemo. We kende elkaar niet en hebben elkaar tot nu toe ook nog niet lijfelijk ontmoet, maar ze schreef me een ontzettend lieve en ontroerende kaart die begon met: ik ken jou niet en jij mij niet. Inmiddels spreken we elkaar via de whats app en ze zei tegen me: zie de chemo als je vriend. Dit is de spijker op zijn kop, ik ben het dan ook zo meteen gaan noemen. Deze “vriend” helpt me genezen en dat is waar we het voor doen.
Gisteren om 11 uur arriveerde we op de afdeling RUCO in het maasziekenhuis, ik, Leon en mijn schaduw en ook vriendin in mijn strijd, met haar camera. Wat een warm welkom, ik voelde me meteen op mijn gemak. Na de uitleg, gingen we aan de slag. Infuus werd geplaatst en de eerste infuuszak was een zoutoplossing, daarna een anti misselijkheids middel en toen kwamen de 3 chemokuren met als tussenpozen steeds 60 minuten spoelen. Wat zijn ze lief daar, van de verpleegkundige, secretaresse, activiteitenbegeleidster en degene die me van een natje en droogje voorzag. Mijn gasten en ik konden beschikken over koffie en thee en de keuze voor een lunch coor mij was reuze.
Omdat ik verschillende ‘vrienden van het maasziekenhuis’ ken, wist ik natuurlijk wat voor mooi werk ze leveren aan extra service voor patiënte. Ik werd verwend met een heerlijk handmassage door Nancy die ik ken via de “vrienden van Olympia”. Wat een rust straalde ze uit en wat een heerlijk massage. ‘Vrienden van het Maasziekenhuis’ ga zo door, dat kan ik alleen maar zeggen. Dergelijke vrienden zijn goud waard.
Ik lag alleen dus Marion kon ongestoord foto’s maken en ja ze is echt een schaduw als ze foto’s maakt, ik was verrast over de momenten die ze vastgelegd heeft. Verder als ze haar camera neerlegt is ze een kanjer in, er zijn voor mij. Later kwamen er nog 2 kanjers met gezelschap vergezellen, de altijd zorgzame Christa en Nancy, ik voelde me een prinses werkelijk waar. Ik grapte nog, ik val nog in een gat als dit alles voorbij is. Voor de medepatiënten ook goed denk ik want ik was zoals vanouds weer gewoon druk aan het kletsen.
Na 4 uurtjes was ik klaar, kreeg de nodige instructies en op met Tim naar huis. Je weet niet wat jou te wachten staat, want dat is bij iedereen verschillend maar het gaat goed. Ik krijg veel middelen tegen misselijkheid en tot nu toe helpen ze goed. Ik eet op tijd, drink op tijd slik mijn medicijnen op tijd, spoel op tijd, poets mijn tanden op tijd, neem mijn rust, kortom dat wat ik kan doen doe ik.
Vandaag kwam er nog een verpleegkundige een prik zetten, maar dat ga ik voortaan ook zelf doen.
Kortom het gaat na omstandigheden goed, doe alles wat ik kan doen om dit te optimaliseren en wordt ook nog eens verwend door iedereen om me heen. Mijn huis is weer gepoetst door nog zo’n kanjer, en de chemo kan ongestoord haar of zijn werk doen.
Wordt vervolgd…..
