Toen ik eind 2014 de twee jarige opleiding stervensbegeleiding startte, kon ik natuurlijk niet weten hoe dicht ik zelf bij de dood zou komen te staan. Ik ben zelf wel al heel jong in aanraking gekomen met de dood van zeer dierbaren. Mijn vader is overleden toen ik net 10 was, later verloor in nog vele dierbare waaronder mijn broer en zwager nog op jonge leeftijd. Ik voel, heb gevoeld en van dichtbij gezien wat dat met iemand kan doen.
Deze ervaringen brachten het, dat ik de opleiding stervensbegeleiding wilde gaan volgen en het tot mijn beroep wilde gaan maken om andere te helpen in het proces naar iemands levenseinde. Ik zag en zie de worsteling van degene zelf die het aardse gaat verlaten, maar ook zeker die van de naasten daaromheen. Ik weet nu ook nog eens, wat het is om zelf het zwaard van damocles boven je hoofd te hebben hangen. De onzekerheid, de angst maakt je eenzaam. Het is moeilijk uit te spreken wat je voelt in je hoofd en lijf, je spreekt ineens niet meer de taal van de mensen om je heen. Je wil ze niet altijd opschepen met je gedachtes, je angsten en gevoelens die soms ook ongrijpbaar zijn. De een is boos, de ander is verdrietig en dan komt daar ook nog eens de angst om de hoek kijken. Maar het is ook zeker niet te onderschatten wat het met je doet als naasten, velen lopen op eieren om zijn of haar dierbare heen. Nu is hij of zij er nog, je wil deze tijd zo goed mogelijk met elkaar doorbrengen. Het feit is, dat je wel ook maar een mens bent en voor een eigenlijk onmogelijke taak staat en heel veel ballen hoog moet houden. Dit proces maakt het dat je ook als naasten een heel eenzaam proces doorstaat, ook jij kunt boos, verdrietig maar ook zeker verlamd zijn door angst.
Sommige kunnen er juist heel goed over praten, maar velen kunnen dat ook niet. Angst verlamd en het kan maken dat je gaat vluchten. Vluchten naar je eigen veilige omgeving, maar ook vluchten om het thema dood maar te omzeilen. Ik heb het zelf van heel dichtbij meegemaakt, waar het uitspreken naar elkaar niet mogelijk was en hoeveel pijn dat met zich meebracht. Er hing een hele vervelende spanning en er was veel onbegrip ondanks de liefde die men voor elkaar voelde. Deze pijn maakt het rouwproces na het overlijden nog moeilijker als dat het al is. Het niet kunnen bespreken daar kan iemand helemaal op stuk gaan, het voelt of je niet meer op hetzelfde spoor zit. Je kunt iemand niet dwingen om zich uit te spreken, iedereen doet het op zijn eigen manier. Een ding is zeker, je voelt je alleen en eenzaam in in jou eigen vertrouwde omgeving. De wereld draait door maar voor jou staat die stil. Je snakt naar erkenning, maar het kan gewoon niet je spreekt nl. een andere taal.
Het is lastig om er hulp bij te zoeken, maar hulp is er en kan heel goed verder helpen in het proces. Of je zelf degene bent die voor zijn of haar levenseinde staat of je bent een naaste. Schuif het niet weg, zoek hulp je mag gezien worden. Uitspreken kan heel veel ruimte creëren, spanningen verminderen want je staat voor een eigenlijk onmogelijke klus: ‘afscheid nemen’.
Sta je voor het feit dat je van je dierbare afscheid moet nemen, vergeet niet dat jij verder moet na het overlijden en onderschat dat niet. Het helpt als je van tevoren alles goed geregeld hebt en gezegd hebt wat je wilde zeggen, maar daar moet wel ruimte voor zijn. Een ‘goed’ afscheid dat is wat je als nabestaande nodig hebt, daar moet je mee verder. Het verwerken van een afscheid is een zware klus, maar nog zwaarder als je daar niet met een ‘goed’ gevoel op terug kunt kijken.
Dit heeft het gemaakt dat ik mijn bedrijf destijds ben gestart en met een tussenpauze nu weer heb opgepakt en dat nu met nog een ervaring rijker. Blijf er niet mee rondlopen, durf je angsten uit te spreken……………het helpt.
Jouw leven, jouw afscheid, jouw keuze………………..
