Zelfmedelijden, nutteloos, lui, bitter, jaloers, buitenkant, moedeloos, machteloos, afgunst, ontevreden en nog heel veel woorden en sommige zo erg dat ik ze niet eens durf op te schrijven. Allemaal woorden en eigenschappen die ik vreselijk vind, die absoluut niet bij me passen maar ik voel ze nu wel en dat vind ik echt zo vreselijk erg. Ik denk dat ik dan nu maar het beestje bij z’n naam moet noemen, ik ben depressief of ik hang tegen depressiviteit aan.
Moet dat nu weer in een blog? Ja dat moet, want hier wordt te veel over gezwegen. Net zoals de jongeren van ‘ik zet mijn masker af’ (kijk maar eens op hun website http://mijnmaskeraf.nl/) zet ik ook mijn masker af. Mensen horen het niet graag als je het beestje bij de naam noemt, weten vaak niet wat te zeggen maar ga er alstublieft gewoon mee om, het is geen besmettelijke ziekte. Verzwijgen maakt het alleen maar erger en kan je zover laten zinken en drijven tot daden die niet goed zijn. Natuurlijk is het niet gek met wat ik voor mijn kiezen heb gehad en het feit dat ik maar doordenderde. Doordat ik de dingen benoem zoals ik het voel, althans probeer te benoemen, zijn er mensen die mij benaderen dat ze zo blij zijn dat ik het opschrijf en openbaar maak omdat ze er zelf ook mee worstelen. Het diepe dal waar ik nu doorheen ga, is niet alleen iets voor borstkanker patiënten daar worstelen veel mensen mee en deze spreken hun dankbaarheid naar me uit. Ik doe het niet om aandacht te trekken, ik doe het omdat het mij en andere iets brengt. Er wordt vaak tegen me gezegd: ‘kijk eens naar wat je hebt ’of ‘je moet de slingers zelf ophangen’ of ‘laat los’ of nog erger ‘waar een deur dicht gaat, gaat een andere open’. Néé ik ben niet ontevreden, ja ik weet dat ik een mooi gezin heb en een heerlijk huis en ja ik hou ontzettend van de mensen om me heen, ik hou alleen niet van mezelf dat is het probleem.
Vanmorgen had ik nog een uitgebreid gesprek met Leon hierover, want hier in huis en in mijn directe omgeving wordt er gewoon over gesproken, ook over de gevoelens die eigenlijk bijna niet uit te spreken zijn door schaamte dat je ze zo voelt. Ook voor Leon en de jongens is het moeilijk te begrijpen, Leon zegt vaak; bel dan Frannette (mijn psychotherapeut) of heb je het hier met Frannette over gehad of kom op we gaan iets leuks doen. Maar dat is het niet, het is eigenlijk niet uit te leggen en daarom ook voor hem moeilijk te begrijpen. Ik heb last van mezelf, ik voel me nutteloos, overbodig en lui. Ik heb geen energie ben ontzettend moe en kom bijna tot niets. Ik denk wel dat door erover te spreken en te huilen, ik verder ben als heel wat jaren geleden toen ik ook worstelde met mezelf. Alcohol is nu uit den boze voor mij, ik drink graag lekkere wijn en vind dat ook gezellig omdat in gezelschap te doen. Maar het pakt nu verkeerd uit en het maakt me nog depressiever en laat me dingen doen en zeggen, die ik zonder een glas op nooit gedaan zou hebben
Ja hoor ik vertoon me nog in het openbaar, alhoewel ik liever in mijn bed zou willen blijven liggen en ja hoor ik onderneem nog wel van alles. Ik dwing mezelf om dit te doen, maar het kost oh zo veel energie. Maar als ik het gedaan heb dan ben ik vaak ook wel weer opgelucht. Daarom zou ik ook graag gewoon lekker aan het werk gaan, de dingen doen waar ik goed in ben. Maar daarvoor moet je wel op pad en gaan solliciteren en dat is nog een brug te ver.
Anders dan Leon hang ik nog vreselijk naar de winkel en alles er omheen. Leon is er wel klaar mee, heeft leuk werk en kijkt vooruit. Bij mij is het anders, Centrum Boxmeer is een deel van mij en ik draag het een warm hart toe. Ik heb jaren heel hard geknokt om het daar neer te zetten, waar het nu staat. Mijn werk bestond vooral uit het netwerk en alle zaken achter de schermen. In de tijd dat we de winkel hadden, heb ik een behoorlijk netwerk opgebouwd en ja zelfs echte vrienden aan overgehouden. Ik loop nu heel dapper door het centrum, doe opgewekt, zeg dat het goed met me gaat en koop zelfs spullen bij een concullega omdat ik me toch altijd schuldig voel als ik iets op internet bestel, maar diep vanbinnen doet het pijn. Met het sluiten van de winkels is er mij voor echt een hele grote deur dichtgegaan. Ook zijn er mensen die een mening over mij hadden en hebben, die mij als een soort bedreiging zagen omdat ik eerlijk ben en ga voor het groter geheel en er mijn tanden inzet. Deze mensen, zeker weten lachen in hun knuistje en denken ‘yes the bitch is gone’ en dat doet toch pijn ondanks dat ik weet wie het zijn. Ze denken mij te kennen en mij geen pijn te kunnen doen omdat ik van beton ben. Ze denken dat ze alles maar kunnen zeggen, maar het doet oh zo’n pijn en het voelt als ‘stank voor dank’.
Ik zou zo graag weer iets aan werk willen gaan doen, gewoon lekker gewaardeerd worden om wie je bent en lekker in een ritme. Het probleem is dat ik steeds denk, och ja wie wil me nou en wat kan ik nou. Tja en mijn boek, sommige geloven in een boek door mij geschreven en soms denk ik ja dat ga ik doen maar als ik dan aan de slag wil zakt de moed me weer in de schoenen en denk: ik laat maar, hier zit toch niemand op te wachten? En hoe breng je in godsnaam een boek uit? Geen idee hoe ik dat aan moet pakken, maar Frannette heeft gezegd dat ze me hier opdracht voor gaat geven om het uit te zoeken en dat benauwd me nu al.
Voor een ander weet ik het vaak heel goed, geef ik adviezen en luister naar ze en heb begrip. Maar voor mezelf ben ik niet zo lief en ik kom zeker niet op voor mezelf, anders dan sommige mensen denken. Ik zeg vaak, ohh dat laat ik me niet gebeuren of als het om mij zou gaan………….. In de praktijk is het vaak anders, kom ik niet zo op voor mezelf en ben ik erg kwetsbaar.
Ik heb in een vorige blog geschreven over een dappere bijzondere lieve jonge vrouw, ik ben zo dankbaar dat zij in mijn leven is gekomen en dat ik samen met haar het pad mag bewandelen die zij nu begaat, hoe moeilijk en zo oneerlijk ook. Natuurlijk het doet ook pijn, heel veel pijn en verdriet maar dat geeft alleen maar aan dat ze zoveel voor mij is gaan betekenen. Mijn gezin gaat hierin mee, het is zo mooi om te zien dat mijn jongens zich zo in kunnen voelen in haar kleine mannekes ze zijn samen ook lotgenoten alleen in een andere levensfase. Ik ben dankbaar als ik iets kan betekenen voor haar al is het vaak klein, maar toch. Ze kwam met een idee en vroeg of ik haar ermee wilde helpen en ja we gaan het doen het wordt een missie van ons samen. Deze missie gaat zorgen dat er, ook als wij er niet meer zijn, er iets staat waarmee we andere kunnen helpen die ook met deze sluipmoordenaar te maken krijgen. Doordat ik dit nu heb opgepakt en de mensen om me heen verzamel die hier iets kunnen betekenen, voel ik toch nog wel dat er wel iets van mezelf is overgebleven en nog niet héééél diepgezonken ben. Ik boor mijn netwerk aan, in het kader van ‘durf te vragen’ en om een beroep te doen om pro-deo iets voor onze missie te gaan uitvoeren. De eerste stappen zijn gezet, de eerste mensen hebben al toegezegd, om iets voor ons hierin te gaan betekenen en ik hoop dat we snel hiermee naar buiten kunnen komen.
We hebben een geweldige naam gevonden die voor ons tweeën staat en voor de ziekte borstkanker en als het aan ons ligt gaat dit heel veel mensen helpen.
Dus mensen uit mijn netwerk, ben gewaarschuwd want waarschijnlijk klop ik ook bij jullie aan binnenkort 🙂 Wordt vervolgd…….
n.b. het gedicht hiernaast spreekt me enorm aan en dekt een heel eind de lading (door op de foto te klikken kun je het lezen)
