Als je besluit om een blog te schrijven over je “ziek” zijn, moet je ook schrijven wat je bezighoudt, niet mooier en niet slechter. Deze blog die nu volgt is lastig omdat het over “mijn” medisch team gaat.
In een blog heb ik geschreven over vertrouwen en dat heb ik een rotsvast vertrouwen in “mijn” medisch team. Ik heb het getroffen vind ik zelf en vertrouw op hun oordeel. Mijn eerste contact met een specialist was een fijne radioloog die de oneerbare taak had om in mij te gaan zitten steken. Geen probleem dit moest gebeuren en met wat grapjes en grolletjes, en zijn eerlijke conclusie (zover als hij dat op dat moment kon doen) was meteen een vertrouwde ontmoeting. ’s Middags de chirurg, ook meteen was het vertrouwen daar. “mijn” oncoloog, ook meteen schot in de roos, ik hoor alleen in de wandelgangen dat ze het Boxmeerse gaat verlaten dat is dan weer jammer. De radiotherapeut in het Radboud, bingo. Het team om deze mensen heen, sjapoo allemaal toppers.
Nu heb ik toch een naar gevoel overgehouden aan een andere specialist en dat wordt het gevaarlijk je bent toch afhankelijk als patiënt, het is geen klacht waard maar het zit me wel dwars en wat moet en kun je ermee? Gelukkig betreft het hier alleen een arts die je kunt treffen als hij die dag toevallig dienst heeft, maar toch. Ik denk zelfs dat als je een geplande afspraak op die afdeling zou moeten krijgen je het heel goed kunt regelen dat je hem niet krijgt. Tijdens mij arbeids carrière heb ik veel, heel erg veel met specialisten samengewerkt. Ik ken ze de dokters van “vroeger”, ver van de patiënt en hun collega’s af. Ik moet daarbij wel zeggen dat we in Venray de tijd ver vooruit waren en veel artsen al van de “nieuwe school” waren. Ik heb prima met ze samengewerkt en we konden elkaar ook aanspreken als het even niet lekker liep. Ik heb ook de snelle veranderingen hierin meegemaakt, patiënten werden weerbaarder en meneer de dokter werd steeds meer een “gewoon” mens en eigenlijk toch in dienst van de patiënt, nu als ondernemer denk ik een patiënt is gewoon een klant die zorgt dat ze brood op de plank hebben.
Maar nu trof ik het anders. Ik kwam, samen met Leon naar het ziekenhuis er moesten wat handelingen gedaan worden. We vonden de verpleegkundige wel wat gespannen, ze was alleen en zeker geen “groentje” in het vak meer. Het ontvangst was hartelijk en ze ging de dokter roepen. Hij kwam, stelde zich heel en wel heel erg snel voor en begon me meteen instructies te geven hoe ik erbij moest gaan liggen geen uitleg kwam er aan te pas. Ik ben geen piepert en wat gedaan moet worden moet gedaan, dus kom maar op. Hij begon, mopperde wat tegen de verpleegkundige geen vriendelijke lach kon er af, vroeg wel een paar keer: gaat het? maar dat was het dan ook. Net zo snel als hij kwam en zich voorstelde, verdween hij ook weer een klein bloedbadje achterlatend. De verpleegkundige probeerde te verklaren wat er was gebeurt, waardoor er toch nog al bloed bij was gekomen, maar ja was dat haar taak? Ik dacht zal wel aan mij liggen, maar Leon had precies hetzelfde gevoel over dit alles. We hadden dit onderzoek al eerder gehad incluis de sneetjes in mij borst en dat ging er een stuk minder bot aan toe. Toen moest er wat uit mijn tumor gehaald worden en nu erin gebracht, zelfde snee en zelfde naald. We hebben het er deze week vaker over gehad en het bleef me maar achtervolgen.
En daar is dan de lastige vraag en dilemma: Kun je zeggen, deze arts komt niet meer aan mijn lichaam? Ik heb het er uitgebreid de tijd voor genomen en met Leon over gesproken. Het antwoord is JA, ik ga zeggen dat deze (toch nog vrij jonge arts en geen van de “oude” school), niet meer aan mijn lichaam komt. Hij heeft heel dringend een cursus “hoe heurt het eigenlijk” nodig en dan zullen we het nog maar eens bezien. Hij zal de mens voor hem moeten zien en niet alleen de wetenschap, hij zal zijn collega’s waar hij mee samenwerkt moeten waarderen op hun vak en niet meneer de dokter spelen.
Dit is absoluut geen klacht, dat zou zeker ongegrond zijn maar dit is wel OPKOMEN VOOR MEZELF. Volgende week toch maar even een afspraakje maken met mijn oncoloog, anders laat het me niet los en gaat het verhaal meer worden dan het is en dat is ook weer niet de bedoeling. In mijn medisch dossier ermee en we kunnen weer verder.
Hoe noemde ik dat ook weer een blog: VERTROUWEN DAAR DRAAIT HET OM.
