Een heel, heel moeilijke blog voor mij.
HOE KOM IK NU OP ECHTE VRIENDSCHAP? Dat lees je hieronder.
Simon Vuyk, is criminoloog, onderzoeksjournalist, misdaad auteur en tv maker. Op dit moment maakt hij samen met Peter R de Vries het tv programma ‘internet pesters aangepakt’. Maar wij kennen Simon als een super en zorgzame vriend van mijn dappere schonezus Frances. Vorig jaar is haar man Nico overleden en we hebben samen heel wat zorgen gedeeld en doen dat nog samen met Frances. En nu heeft Simon een boek geschreven “echte vriendschap”. Hij vertelde in een tv-programma dat hij vorig jaar dacht dat hij ook wel eens iets anders wilde als alleen maar criminele zaken en dat vriendschap zoiets bijzonders is. Nu weten we daar natuurlijk alles van, de vriendschap tussen hem en Frances is meer dan goud waard. Er werd tijdens dit interview ook bedenkelijk gedaan over het verhaal van Peter R de Vries en zijn vriendschap met Cor van Hout wat in het boek staat. Als je dit verhaal leest, dan lees je een vriendschap tussen een crimineel en een misdaadjournalist. Vreemd? Nee, dit is een mooie vriendschap, breekbaar maar eerlijk ook in zijn benadering over wat Cor van Hout op zijn kerfstok had en daar echt niet achterstond. Maar vriendschap is niet iets wat je in hokjes plaatst, vriendschap is altijd bijzonder als je eerlijk met elkaar kunt zijn en elkaars fouten ook kunt accepteren. Ik vind het een prachtig verhaal over vriendschap. Ik heb voor mijn vrienden dit boek gekocht met een gepersonaliseerde kaft, voor onze vriendschap en ga er nog een persoonlijk verhaal over onze vriendschap en wat dit voor me doet aan toevoegen. Ik mag me rijk, heel erg rekenen, met veel dierbare mensen om me heen. En nu komt dit nog als een extra warme deken over me heen en mensen wat doet dit me goed en het is niet uit te leggen hoeveel dit met me doet.v
Maar echte vriendschap is voor mij nog veel groter en gaat veel dieper, dat heeft met mijn jeugd te maken en dat ik al vroeg wees ben geworden en dan wees niet alleen van moeder en vader, maar ook broer en zus. Daarom hieronder mijn eigen gezinsverhaal in een notendop.
Mijn ouders waren ondernemers en hadden een flink bedrijf. Ons gezin bestond uit een 9 jaar oudere zus en een 6 jaar oudere broer ik was een nakomertje, wel gewenst. Onze ouders hadden het ontzettend druk met hun onderneming, ook op sociaal vlak. Mijn vader was nauw betrokken bij het verenigingen leven en zoals ik het altijd meekrijg erg geliefd en betrokken bij ons dorp. Hij werd ziek, erg ziek maar hield de ernst voor zich. Mijn moeder wist wel dat hij erg ziek was maar niet dat het einde nabij kwam. Er waren enkele mensen die dit wel wisten maar die moesten mijn moeder ‘sparen’, heel jammer deze beslissing van mijn vader en die vele grote gevolgen met zich mee brachten. Deze mensen, die het wisten hebben er wel alles aan gedaan dat mijn vader nog e.e.a. heeft geregeld. Mijn ouders waren al heel jong een stelletje en hadden een enorme liefde voor elkaar. Mijn zus heeft tijdens haar middelbare schooltijd op kostschool gezeten en mijn broer op internaat dat was zwaar voor hen, dat was normaal in dit milieu zeggen ze (vreselijk). Ik was tien jaar toen mijn vader kwam te overlijden, dit ware zware tijden, met het overlijden van mijn vader ging ook een flink stuk van mijn moeder dood. Mijn zus was die tijd weer thuis van kostschool en heeft heel, heel erg veel kolen uit het vuur moeten halen. Ik herinner me veel vergaderingen, veel overleg, veel zorgen en heel veel familie die zich ermee bemoeide. Wat moest er met de zaak gebeuren en het personeel. Een zus van mijn vader, met haar man, brachten problemen. Het milieu waar we uit kwamen speelden parten, aanzien was erg belangrijk en met een hele, hele grote dosis buitenkant. Ik denk dat ze het geheel goed bedoelde maar het escaleerde, ze waren mijn voogd en wilde mij naar hun toe halen weg bij mijn zodat ik een serieus beroep ging leren. Godzijdank is dat nooit gebeurt, mijn zus heeft de voogdij overgenomen maar wel was er meteen ruzie aan die kant van de familie, heel heel erg naar. Mijn moeder had een broer die geen kinderen had en zat zoals je dat zegt ‘goed in de slappe was zat’. Hij heeft gevochten voor mijn moeder en haar bijgestaan en goed voor haar en mij gezorgd en daar ben ik hem nog op de dag van vandaag dankbaar voor. Toen hij stierf, kwam er onmin over zijn erfenis want velen voelde zich benadeeld op financieel gebied. Totdat mijn moeders accountant actie ondernam en hij de notaris iedereen bij elkaar liet komen en er duidelijkheid kwam wie wat gekregen had van hem en dat was mijn moeder zeker niet alleen. Deze accountant kwam ik laatst tegen en zei; ik kan een heel boek schrijven over jouw familie van beide kanten, zou het graag willen want ik was maar een kind en weet niet de details. Waarom mijn oom de keuzes heeft gemaakt over wie wat kreeg dat weten we niet maar hij heeft vele goed achtergelaten, zo ook ons maar zeker niet ons alleen en dat staat zwart op wit, gelukkig. Mijn moeder had het niet makkelijk, we hebben jaren samen geleefd met z’n tweetjes, sliepen samen en deden alles samen. En toen kwam Leon in mijn leven, hij heeft heel voorzichtig stapje voor stapje mij een beetje losgemaakt van mijn moeder maar, het is een feit dat dit nooit helemaal gelukt is. Ik zat in de greep van mijn moeder en dat haar hele, hele leven lang en dat was niet gemakkelijk. Het ging niet goed met mijn zus en haar gezin en daar heb ik voor gevochten samen met mijn grote broer. De aller aller grootste ramp in mijn leven was toen hij ziek werd en uiteindelijk het aardse moest verlaten. Ik mis hem tot in mijn tenen, dag in dag uit. Het gezin van mijn zus bleef en is nog zorgelijk, gevochten heb ik voor haar en mijn schoonzus heeft mij er enorm in gesteund hierin toen mijn broer overleden was. Ik heb helaas los moeten laten en dat doet tot op de dag van vandaag pijn, maar ik zou het niet overleefd hebben als ik dit niet had gedaan en nog erger mijn gezin niet. De grootste boosdoener hierin is het GGZ, wat een steken hebben ze laten vallen. Haar psychiater noem ik een olifant in een porseleinkast. Hij heeft het gezin van mijn zus niet gezien, hij heeft ze laten verzuipen door de tunnelvisie het was niet nodig geweest en heeft hun levens verwoest. De volwassen kinderen, waar we ook zo voor gevochten hebben heb ik inmiddels ook losgelaten ze moeten het zelf doen. De jongste, die ik zie als ‘mijn kind’ en die we hebben begeleid (net zoals de andere twee), naar het volwassen zijn. Tot op de dag van vandaag ben ik enorm trots over de manier hoe zij dit heeft gedaan, want man o man wat heeft zij veel ellende meegemaakt en wat doet ze het kranig. Ze weet dat ze zelf de dingen moet oppakken en hulp moet zoeken als het nodig is want ik zeg steeds tegen hen; het staat niet op je voorhoofd wat je mee hebt gemaakt, je moet daar zelf wat aan doen om een toekomst op te bouwen. Maar geloof me het doet pijn als ik aan alle drie de meiden denk en wat moeten ze moeten knokken voor hun leven met wat hen is aangedaan. Mijn broer heeft een o zo mooi gezin achtergelaten, zijn vrouw en kinderen stuk voor stuk toppertjes en hun liefde voor mij is met geen pen te beschrijven. De nieuwe liefde van mijn schoonzus ook zo’n topper, hij weet heus wel dat ik mijn broer mis in de nabijheid van mijn schoonzus maar hoe hij er mee omgaat, fantastisch. Dit is het verhaal van het gezin waarin ik geboren ben en dat het heeft gemaakt wie ik ben en waarom ik me soms als een pitbull ergens in grijp en allergisch ben voor mensen met een zgn. ‘verborgen agenda’ en met veel sier aan de buitenkant. Ik heb ook hulp gezocht bij een psychotherapeut, dat heb ik al een keer beschreven in een blog en zij heeft me hierin begeleid. De beste keuze die ik ooit gemaakt heb, dit voor wie ik nu geworden ben, maar ook voor mijn gezin want ik had ze heel makkelijk in de ellende mee kunnen slepen en dan waren we nu niet samen daar waar we nu zijn. Het doet pijn dat mensen me soms hard noemen, ik ben niet hard ik heb geknokt voor wat het waard is en heel erg veel geknokt voor mijn dierbare. Ik heb alles wat in mijn vermogen lag gegeven, daar heeft Leon zich vaak heel veel zorgen overgemaakt. Maar ik moest afhaken, ben ook maar een mens gek hé.
Maar ik heb ook een keer een hele, hele grote fout begaan.
Het is 4 juli 2004, mijn leven valt me zwaar, zit wel goed in de hulpverlening maar ik was al een tijdje bezig met de gedachte dat het voor iedereen beter zou zijn als ik er niet meer zou zijn. Ik had er vaak over nagedacht hoe ik het zou aanpakken en 4 juli 2004 was de dag dat ik een suïcide poging heb gedaan, niet gelukt dus. Sjonge, wat heeft dat mijn ogen drastisch en snel geopend, wat heb ik mijn gezin en mensen om mij heen pijn gedaan. Wat zag ik dat ik er wel toe deed, ik heb het ook meteen opgepakt ben hard aan het werk gegaan, ik heb me niet laten afzakken in ellende. Ik ben de confrontatie met mezelf aangegaan en hard gewerkt om deze fout positief om te zetten. Ik moest het vertrouwen van mijn gezin terug zien te krijgen, dat dit eens was maar nooit meer. Deze pijn kan ik ze niet meer aandoen. Maar ik kan op de dag van vandaag nog boos worden voor het onbegrip wat er in de samenleving zit voor mensen die deze beslissing gemaakt hebben en die het wel gelukt is of een poging gedaan hebben. Ik word boos over de oordelen van de buitenwereld, wat weten ze er nu van wat het doet als je jezelf niet meer met het leven kunt verenigingen, als het leven pijn doet? Ook bij mij zijn er mensen geweest die dit onbegrip op mijn gezin projecteerde en dat heeft heel, heel veel pijn gedaan en ik heb er nog moeite mee als ik ze tegenkom. Ze hadden beter moeten weten want ze kende me. Ik heb er nooit een geheim over gemaakt, velen kenden dit verhaal maar mijn ‘nieuwe’ vrienden, van na die tijd heb ik het verteld en dat was moeilijk want ze kennen me alleen als een sterk wijf en dat is dan ook meteen mijn valkuil. Mijn broer was ook zo’n kanjer, hij accepteerde het en heeft me nooit veroordeeld hoe moeilijk het ook voor hem moet zijn geweest. Leon zo, zo vol vertrouwen zich niet heeft laten meesleuren in de negativiteit die hij wel door andere op ons geprojecteerd kreeg. De vrienden van Tim die dit zo mooi oppakte met hem, ik vergeet nooit meer de reactie van Sven (een van de vrienden) toen hij bij mij in de auto zat en ik zei dat ik medicijnen op moest halen. Hij reageerde met: niet teveel hé Marion……geweldig groep 8’ters waren het hé.
Familie heeft voor mij een zware lading, niet mijn echte naaste familie maar wel die een hele nare ongetwijfeld goed bedoelde stempel op mijn leven hebben gezet. Ze hebben mij zeker geen veilig gevoel gegeven en een heel laag zelfbeeld van mezelf.
Daarom zijn onze vrienden o zo belangrijk en die zie ik als familie. Oprechte vrienden met een groot wederzijds respect om wie we zelf zijn. Zij geven mij de veiligheid, de ruimte om te zijn wie ik ben en ja ze zijn ook eerlijk en zeggen me ook als ze er anders overdenken. Vriendschap is liefde en o, o zo belangrijk en met geen goud te betalen.
