Het is niet te geloven, maar we zijn alweer een jaar verder na de diagnose borstkanker.
6 chemokuren
4 operaties
19 bestralingen
12 puncties of waarschijnlijk nog meer, maar ben de tel kwijt.
Aan de start van mijn behandelingen, had ik het een beetje uitgeteld dat ik in juni van dit jaar wel klaar zou zijn. Nou, niets is minder waar. Een paar weken ging het goed, echt heel goed. Was weer volop mee aan draaien in het ‘gewone’ leven, weliswaar met wat beperkingen maar daar was mee te leven. Maar sinds een paar weken gaat het bergafwaarts met me. Mijn lichaam is ziek, protesteert van alle kanten en een echte oplossing hiervoor is er nog niet gevonden. Aan de buitenkant (voor de buitenwereld) is niets te zien, zie er eigenlijk wel gezond uit. Ben mooi wat kilo’s kwijt en mijn nieuwe koppie doet het ook wel goed. Ik weet voor 100% zeker dat ik niet depressief ben, ik heb inmiddels zoveel ervaring met mijn psychische gesteldheid dat ik dan allang aan de bel getrokken had. Ik ben ook niet angstig en dat is geen kletspraatje het is echt zo, dat maak ik niet mooier dan dat het is. Ik weet wel dat het slechter met me gaat en dat moet nu maar eens goed uitgezocht worden waar het hem in zit. Er zijn steeds problemen zijn met mijn rechter borstholte daarbinnen gebeuren geen fraaie dingen, of dat het ook is wat me ook steeds zieker maakt?
Op dit moment kan ik maar moeilijk deelnemen aan het ‘gewone’ leven. Ik snak ernaar dat ik weer wat waard ben, dat ik wat kan bijdragen, maar deze bijdrage is nu minimaal. Dat is voor mij het aller aller zwaarste, het niet meer kunnen bijdrage, thuis, in ons bedrijf en op maatschappelijk vlak. Als ik ergens voor gevraagd wordt, dan ben ik heel enthousiast en denk ik; jazeker dat ga ik doen leuk dat ga ik even regelen. Maar in de praktijk gaat dat toch anders, het is al snel een last en daarom moet ik vaak néé zeggen en dat doet me pijn. Echt, voordat ik ziek werd gingen mijn tanden ergens in en liet ik niet los. Ik heb al heel wat mooie dingen kunnen realiseren samen met anderen, tot dat ik deze ziekte kreeg. Nu kost me alles 10 keer meer moeite en sterker nog ik kan het niet meer. Mijn lichaam, mijn brein en mijn energie laten mij in de steek. Ik wil zoveel, zie dingen om me heen en heb veel ideeën maar het komt er niet uit. Ga ik gesprekken aan dan zuigt me dat helemaal leeg, vreselijk.
Dan zou je zeggen, laat die reconstructie maar even zitten die je in januari gepland hebt. Maar dat gaat me echt een brug te ver. Ik wil verder met een lijf waar ik me goed in voel en daar hoort die reconstructie bij. Het is een zware, hele zware operatie maar ik heb zoiets laat dat nu allemaal maar gebeuren ik wil er klaar mee zijn en dan weer werken aan de toekomst. Natuurlijk voorop staat dat ik gezond moet zijn om alle eventuele complicaties te voorkomen, zo onverstandig ben ik nu ook weer niet.
Het woord ‘vechten’ wat vaak gebruikt wordt als je kanker hebt, dat is zoiets vreemd. Hoezo vechten, dat vechten maakt je alleen maar zieker. Je kunt beter spreken van; onderga en omarm het, neem de tijd. Van vechten wordt je zieker, berusten in de behandelingen en dat wat komen gaat brengt je veel verder. Kanker hebben is geen gevecht, was het maar zo makkelijk dan had ik dat monster allang neergeslagen.
Kortom een jaar na de diagnose, ik ben ontzettend moe en……………………………………. De vlag kan bij ons nog niet uit……..helaas.
